Η απόφαση της πλειοψηφίας της Βουλής (όλων των κομμάτων εκτός από το ΑΚΕΛ) για εορτασμό του ενωτικού δημοψηφίσματος στα σχολεία, προκάλεσε όπως ήταν λογικό σειρά αντιδράσεων, ιδιαίτερα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, αλλά και στην ελληνοκυπριακή κοινότητα κατά κύριο λόγο από την Αριστερά.
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας δεδομένο πως αυτή η απόφαση είναι λανθασμένη και ζημιογόνα για την υπόθεση της λύσης. Όσο κι αν προσπαθεί η δεξιά κυβέρνηση, το δεξιό κυβερνών ΔΗΣΥ και οι ηγεσίες των υπολοίπων κομμάτων της «παρέας» ΕΛΑΜ να καθησυχάσουν και να αποδώσουν αγνά ή/και αθώα κίνητρα, είναι γεγονός πως η απόφαση αυτή πλήγωσε την εν εξελίξει διαπραγμάτευση.
Πολύ εύλογα μια μεγάλη μερίδα των τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας θα διερωτούνται πως είναι δυνατόν να μπορούμε να ζήσουμε σε μια κοινή πατρίδα με αυτούς που επιμένουν να γιορτάζουν εν έτει 2017 την κορυφαία πράξη που αποτέλεσε από το 1960 την καταστροφική συνταγή για την Κύπρο. Αυτή την πράξη στο όνομα της οποίας διαπράχθηκαν εγκλήματα, κατατρεγμοί και δολοφονίες σε βάρος τουρκοκυπρίων.
Ως ελληνοκύπριοι νέοι κρίνουμε τον πιο πάνω προβληματισμό και αναμενόμενο και λογικό αλλά κατά την άποψη μας θα πρέπει να κρίνουμε την ουσία του όλου ζητήματος και όχι τη σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από την απόφαση. Κι αυτό, όχι γιατί οι σκοπιμότητες δεν έχουν τη σημασία τους, αλλά γιατί αν εξαντληθούμε στο περιεχόμενο των δηλώσεων και αντιδηλώσεων που προέκυψαν και στις δύο κοινότητες (βλ. Δήλωση κ. Οζγκιουργκιούν για «νέα 20η Ιουλίου»), τότε θα βρούμε πολλούς λόγους για να βάλουμε ταφόπλακα στην προοπτική της λύσης και της επανένωσης της πατρίδας μας.
Αλλάζει ο στρατηγικός στόχος της ελληνοκυπριακής πλευράς για λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Αν ο στόχος αυτός θα άλλαζε μέσα από τις διάφορες αποφάσεις της Βουλής στη βάση των όποιων πολιτικών συσχετισμών, τότε η υπόθεση της λύσης θα ήταν χαμένη εδώ και καιρό. Η πρόσκαιρη πλειοψηφία μπορεί να βάλει εμπόδια στην προοπτική της λύσης, κάτι που γίνεται, αλλά δεν μπορεί να αναιρέσει τον στρατηγικό μας στόχο. Κάτι τέτοιο θα επέλθει μόνο μέσα από την επίσημη αλλαγή θέσης, η οποία θα τεθεί και ενώπιον του ΟΗΕ. «Παλληκαρισμούς» και παλινωδίες είχαμε πάντοτε και στις δύο κοινότητες, αλλά ποτέ δεν άλλαξε ο στρατηγικός μας στόχος. Δεν άλλαξε επειδή κάποιοι τιμούν το πραξικόπημα, όπως δεν άλλαξε επειδή κάποιοι τιμούν την εισβολή.
Είναι αυτή η απόφαση «αθώα» ή άνευ σημασίας; Κάθε άλλο, η απόφαση αυτή τορπιλίζει την προοπτική για λύση του κυπριακού και ειρηνική συμβίωση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Στο βωμό των πολιτικών και προεκλογικών σκοπιμοτήτων (βλ. Προεδρικές Εκλογές 2018) θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ανάλογες εξελίξεις, μεταλλάξεις και στροφή προς τον εθνικισμό.
Οι ελληνοκύπριοι τελικά θέλουν ένωση ή επανένωση; Υπάρχουν αυτοί, ευτυχώς πολύ λίγοι, που πιστεύουν ακόμα στην ένωση, υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν λύση και υπάρχουν αυτοί που αξιοποιούν τα συνθήματα για να προκαλούν ζημιά και να ροκανίζουν το χρόνο και στις δύο κοινότητες. Η προσέγγιση όμως της ισοπέδωσης, πως όλοι οι ελληνοκύπριοι ή όλοι οι τουρκοκύπριοι δεν θέλουν λύση, είναι σκόπιμη και παντελώς λανθασμένη και αυτό γιατί ακόμα υπάρχουν και αυτοί, κατά την άποψη μας οι περισσότεροι, που θέλουν λύση και συμβίωση. Είναι αυτοί που επιμένουν μέχρι σήμερα να προτάσσουν την ανάγκη για μια κοινή ομοσπονδιακή Κύπρο. Είναι αυτοί που τους επιτίθενται οι εθνικιστές, γιατί επιμένουν να υπενθυμίζουν μέσα από τη δράση και την τοποθέτηση τους πως ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι είναι αδέλφια.
Θα υπάρξει προοπτική λύσης μέσα από αυτές τις προσεγγίσεις; Αν κρίνουμε ότι δεν θα υπάρξει, τότε εμείς θα είμαστε αυτοί που θα τους κάνουμε το μεγαλύτερο δώρο. Αν σταματήσουμε να επιμένουμε, τότε εμείς θα είμαστε αυτοί που θα ολοκληρώσουμε τα καταστροφικά και σχιζοφρενικά τους οράματα.
Εμείς όμως δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για μια Κύπρο όλων των κυπρίων, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων. Για μια Κύπρο στην οποία ελεύθεροι θα μπορούμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε χωρίς ξένες εξαρτήσεις, στρατούς και βάσεις, από όπου κι αν προέρχονται, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας.
Γράφει: Βάκης Χαραλάμπους
