Σκεφτείτε πόσο βαθιά είναι η απελπισία του συνταξιούχου δημοσίου υπαλλήλου Προέδρου μας να παρουσιάσει ένα χειροπιαστό “έργο”, οτιδήποτε που να μην ξεκινά με το απεχθές μόριο “θα”, που φτάνει σε βάθος χρόνου. Μεγάλο βάθος. Ας πούμε μισό γαμημένο αιώνα.
Εντάξει γνωστή και κοινώς αποδεκτή (πια) η παρελθοντολαγνεία ενός λαού που έχει να επιδείξει ελάχιστα -έως μηδαμινά- επιτεύγματα τους τελευταίους αιώνες και πιάνεται από το ένδοξο -βάσει του επίσημου εθνικού αφηγήματος
