Θα ‘θελα αυτήν την μνήμη να την πω… Μα έτσι εσβήσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει – γιατί μακριά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται. Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί… Εκείνη του Αυγούστου — Αύγουστος ήταν; — η βραδιά… Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά… Α ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί. [1914]
Διαβάστε Περισσότερα...