Η τουρκική δημόσια συζήτηση εδώ και κάποιες εβδομάδες έχει επαναφέρει το γνώριμο ‘άγχος’ του «περιθωριοποιημένου παίκτη». Η νέα ενεργειακή αρχιτεκτονική στην ανατολική Μεσόγειο και στην Ευρώπη, όπως την περιγράφουν οι Τούρκοι αναλυτές, παρουσιάζεται ως μια σιωπηλή αλλά ραγδαία μετατόπιση, η οποία αφήνει την Τουρκία σε θέση μειωμένης επιρροής.
Σε αυτή τη ρητορική, η Ελλάδα εμφανίζεται άλλοτε ως πυλώνας της νέας δυτικής στρατηγικής, άλλοτε ως ιθύνων νους που ωθεί αυτή την
