Μας ενώνει η ελπίδα. 42 χρόνια φόβου είναι αρκετά. Της Ράνιας Γεωργίου

raniahopeΈνα τραύμα μπορεί να αφήσει έντονα και βαθειά σημάδια όταν αυτό προκαλείται αναπάντεχα, βίαια και βάναυσα.

Ο πόνος από ένα τέτοιο τραύμα, όπως αυτός της εισβολής του ’74, δύσκολα σβήνει, δύσκολα επουλώνεται, δύσκολα απαλείφεται. Κι ένας τέτοιος πόνος δικαιολογημένα προκαλεί ως μηχανισμό προστασίας, τον φόβο.

Ο έντονος πόνος, το τραύμα, είτε ατομικό είτε συλλογικό, αφήνει τόσο έντονες ουλές με αποτέλεσμα οποιαδήποτε υπόνοια ή πιθανότητα αναβίωσής του να προκαλεί τον φόβο. Έναν φόβο ανεξέλεγκτο, έναν φόβο ανίκητο, έναν φόβο μη διαχειρίσιμο προς οποιοδήποτε ερέθισμα μπορεί έστω και στο ελάχιστο να προκαλέσει ξανά το αρχικό τραύμα.

Κι ενώ ο φόβος, αποτελεί ένα φυσιολογικό μηχανισμό προστασίας μας από τους κινδύνους, όταν αυτός πάψει να εδράζεται στη λογική, όταν αυτός δεν αφορά πλέον πραγματική απειλή, τότε μετατρέπεται σε μια φοβία ανεξέλεγκτη. Σε μια φοβία ικανή να παραλύσει τα άτομα και τις κοινωνίες, να τις ευνουχίσει και να τους αφαιρέσει κάθε ίχνος ορθολογισμού και ρεαλισμού αφού τις αφήνει καθηλωμένες στην απραξία. Σε μια απραξία αυτοκαταστροφική η οποία εμποδίζει με κάθε τρόπο την αλλαγή αφού υποσυνείδητος στόχος του θύματος είναι η αποφυγή της παραμικρής επαφής με οποιοδήποτε ερέθισμα προκάλεσε το αρχικό τραύμα. Ένας αέναος κύκλος δηλαδή φόβου, θυμού και απραξίας.

Υπάρχουν λοιπόν δύο επιλογές: είτε να παραμείνουν τα άτομα ή οι κοινωνίες στο γνωστό και οικείο τους γυαλοκλούβι, ζώντας σε μια ψευδαίσθηση επισφαλούς ασφάλειας και επικίνδυνης στασιμότητας είτε να τολμήσουν να έρθουν σε επαφή με ό, τι τις τρομάζει, να βρεθούν απέναντι στον φόβο τους και να αγωνιστούν για να τον νικήσουν.

Βεβαίως το κυπριακό δεν αποτελεί ψυχολογικό πρόβλημα και ως τέτοιο δεν λύνεται με απλοϊκές αναλύσεις.

Γι’ αυτό ακριβώς, λόγω της πολυπλοκότητάς του, δημιουργήθηκαν οι διάφορες τεχνικές επιτροπές με εμπειρογνώμονες και από τις δύο κοινότητες και γι ’αυτόν ακριβώς τον λόγο αγωνίζονται χρόνια τώρα τόσοι άνθρωποι για να πείσουν πως η λύση είναι εφικτή, πως ο τόπος αυτός μπορεί να μας χωρέσει όλους, πως τούτη η γη είναι αρκετή για ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους, πως υπάρχει ελπίδα για να ζήσουμε μαζί ξανά, σας ένας λαός, σαν μια πατρίδα.

Όμως κάποιοι, χωρίς καμία αιδώ, με απύθμενο θράσος και ναρκισσισμό, σαν πως τούτος ο τόπος να τους ανήκει, σαν πως τούτη η γη να ‘ναι ιδιοκτησία δική τους, προσπαθούν τόσες δεκαετίες, συνειδητά κι ανερυθρίαστα, να καλλιεργούν συστηματικά τον φόβο.

Γιατί;

Η απάντηση προφανής:

Μας θέλουν εκεί , καθηλωμένους και φοβισμένους, άπραγους, παραλυμένους και στάσιμους. Μας θέλουν εκεί, πιόνια δικά τους, να μας πουλάνε πατριωτισμό με την σέσουλα γιατί φοβούνται εκείνοι περισσότερο από εμάς. Γιατί ξέρουν πως αν τούτος ο τόπος επανενωθεί, αν τούτη η πατρίδα γίνει ξανά κοινή γη για όλους μας, δεν θα έχουν πλέον κανένα λόγο ύπαρξης.

Γιατί μες το σκοτάδι του φόβου, μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να κρύψουν την ανικανότητά τους, μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να πουλήσουν παραμύθια, μπορούν με μεγαλύτερη ταχύτητα να μας τρομοκρατήσουν με υπερβολές και ψέματα.

Κι αυτό ακριβώς έπρατταν δεκαετίες τώρα, χρησιμοποιώντας τη δημόσια εκπαίδευση ως μέσο διαιώνισης αυτού του φόβου. Ξέχασαν όμως να μας πουν, πως η απειλή, ήταν είναι και θα είναι εκεί εάν δεν προχωρήσουμε σε λύση και πως τα στρατεύματα κατοχής, οι έποικοι και η Τουρκία, θα νομιμοποιήσουν την παρουσία τους δια παντός. Γιατί το «τζείνοι ποτζει, τζι εμείς ποδά», δεν αποτελεί ασφάλεια όπως ψευδώς ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά πραγματική απειλή. Γιατί ο μακροχρόνιος αγώνας, μόνο εδραίωση της κατοχής και των τετελεσμένων της θα φέρει.

Η πρόοδος, η ευημερία, η αλλαγή θέλουν τόλμη. Θέλουν ψυχές γενναίες που πόνεσαν, τραυματίστηκαν, έκλαψαν, φοβήθηκαν αλλά παρ’όλα αυτά, συγχώρεσαν και είπαν ΟΧΙ. Είπαν ένα γενναίο, δυνατό, απόλυτο ΟΧΙ σε όλους αυτούς τους επαγγελματίες ψευδοπατριώτες που με έπαρση ψεύδονται προσπαθώντας να διαλύσουν κάθε πιθανότητα λύσης.

Μην τους αφήσετε να δηλητηριάζουν άλλο τα μυαλά των παιδιών μας, μην τους επιτρέψετε να παρεμποδίσουν την ειρήνη και την συμφιλίωση. Ρίξτε πάνω τους το φως της αλήθειας, το φως του ρεαλισμού, το φως της λογικής, το φως της συγχώρεσης.

Το φως της ειρήνης και της επανένωσης είναι πλέον ορατό. Αφήστε το να λάμψει. Μόνο έτσι θα νικήσουμε τους φόβους μας, μόνο έτσι θα χαμογελάσει ξανά ο τόπος μας, μόνο έτσι θα ενώσουμε ξανά τα χέρια και θα κτίσουμε πάλι μια πατρίδα κοινή για όλους μας.

Μας ενώνει η ελπίδα, μας ενώνει το φως, μας ενώνουν τα όνειρά μας.

#UnitedByHope

Γράφει: Ράνια Γεωργίου




Φωτογραφία της ημέρας

puppuupa

Σανγκάη, Κίνα: Πλήθος τουριστών επισκέπτεται το νέο flagship κατάστημα του Louis Vuitton, με σχεδίαση που θυμίζει πλοίο και προσφέρει εμπειρίες αγορών, γαστρονομίας και πολιτισμού. VCG/Getty Images

Ήξερες ότι...

Το ύψος του μεγαλύτερου γνωστού ηφαιστείου στο ηλιακό μας σύστημα είναι 27 χλμ. και βρίσκεται στον Άρη!

Newsletter

Σήμερα


Σάββατο
5
Ιουλίου
2025

Γιορτάζουν : Κανένας

1687
Ο Ισαάκ Νεύτων εκδίδει το κυριότερο έργο του, τις τρίτομες Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας, όπου παραθέτει τα τρία αξιώματα της Μηχανικής και το νόμο της Βαρύτητας.
1943
Η επίθεση τον Γερμανών στο Κουρσκ.
1950
Η Κνεσέτ, το κοινοβούλιο του Ισραήλ, παρέχει σε όλους τους Εβραίους με νόμο το δικαίωμα να επιστρέψουν στο Ισραήλ.
1962
H Αλγερία γίνεται ανεξάρτητη από τη Γαλλία.
1975
To Πράσινο Ακρωτήριο γίνεται ανεξάρτητο κράτος από την Πορτογαλία.
1991
Ο Νέλσον Μαντέλα εκλέγεται πρόεδρος του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου.