Όποτε η Δεξιά στριμώχνεται, η Ακροδεξιά παίρνει το μικρόφωνο. Όχι από λάθος. Όχι από ατύχημα. Από στρατηγική. Γιατί όταν η κυβέρνηση καταρρέει , όταν οι υπουργοί κρύβονται, όταν το “μετριοπαθές κέντρο” δεν μπορεί πια να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή , κάποιος πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του φωνακλά, του τσαμπουκά, του “αντισυστημικού” που θα κρατήσει το σύστημα όρθιο. Και ξέρεις ποιος το κάνει πάντα, έτσι;
