Αν ανατρέξει κάποιος από την ανεξαρτησία, το 1960 και μετά, τότε, που δεν διορίζονταν ως πρόεδροι και διοικητικά συμβούλια του ΡΙΚ οι ‘άριστοι των αρίστων’, θα διαπιστώσει, ότι, μόνο δυο πρόεδροι υπηρέτησαν για ένα χρόνο ή και ολιγότερο. Το 1970-71 ο Πασχάλης Πασχαλίδης και το 1996-97, ο Χαρίλαος Παπαδόπουλος.
Σε διάστημα δηλαδή, μεγαλύτερο, του μισού αιώνα υπηρέτησαν μόνο δυο πρόεδροι του ΡΙΚ για ένα χρόνο περίπου ο καθένας, σε αντίθεση με το σήμερα, (2013-2016) όπου διορίστηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, τέσσερις διαδοχικά πρόεδροι, τρεις αντιπρόεδροι, συν μια παραίτηση και τρεις νέοι διορισμοί διοικητικών συμβούλων.
Ο υπηρεσιακός Αλέκο Μιχαηλίδη (2013) για δυο μήνες και κάτι, ο Γιώργος Τσαλακός (2014-2015) και ο Άντης Τρυφωνίδης (2015-2016) που παραιτήθηκαν για προσωπικούς λόγους και ο Θανάσης Τσώκος (2016) που διορίστηκε τέσσερις μήνες πριν την κανονική λήξη της θητείας, του διοικητικού συμβουλίου. Αλλάζουν λοιπόν οι πρόεδροι, του ΡΙΚ, λες και ισχύει η αρχή της εκ περιτροπής προεδρίας!
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι πραγματικά άξιο απορίας, τι δημιουργικό έργο παράχθηκε μέχρι σήμερα.
Από το 2013 το ΡΙΚ εξακολουθεί, να είναι ακέφαλο χωρίς γενικό διευθυντή, από το 2014 χωρίς διευθυντή ειδήσεων και επικαίρων, χωρίς διευθυντή Προγραμμάτων Τηλεόρασης, χωρίς διευθυντή Ραδιοφωνικών και Μουσικών Προγραμμάτων, χωρίς διευθυντή Στήριξης Παραγωγής για πολλά χρόνια τώρα και άλλες τόσες κενές θέσεις σε άλλα τμήματα.
Ξεκινώντας το 2013 το νέο διοικητικό συμβούλιο με τον περιβόητο δομημένο (;) διάλογο με την κοινωνία για «Το ΡΙΚ που θέλουμε», με τη μελέτης της PWC έτοιμη από τον Ιούνιο του 2014 –ανέγγιχτη- πάντα με το ίδιο όραμα –που αιωρείται εδώ και τρία χρόνια- στους τοίχους και στους διαδρόμους, του ΡΙΚ για το μεγάλο (!) υποτίθεται στοίχημα που πρέπει, να κερδηθεί…
Το τι ΡΙΚ θα έπρεπε, να υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια είναι μια άλλη υπόθεση. Όσο για το ΡΙΚ που μας επιβάλλουν, να έχουμε, είναι μια πονεμένη, πασίγνωστη ιστορία.
Δεν είναι δυνατόν να εξεταστούν οι ‘προσωπικοί λόγοι’, τους οποίους επικαλέστηκαν οι δυο πρώην πρόεδροι, ιδιαίτερα όταν ο ένας ανέλαβε ήδη εργασία σε ιδιωτικό κανάλι, αποδεικνύοντας περίτρανα την αφοσίωση του, στη δημόσια ραδιοτηλεόραση.
Πώς, όμως, δικαιολογείται ο πρόεδρος ενός δημόσιου οργανισμού, ο οποίος ανέλαβε να διεκπεραιώσει ένα συγκεκριμένο έργο, να παραιτείται ξαφνικά, χωρίς να γνωρίζουν οι πολίτες το λόγο και την αιτία;
Δεν είναι λίγες οι φορές, που ορισμένοι συχνά, πυκνά, επικαλούνται, ότι το ΡΙΚ χρηματοδοτείται από το δημόσιο προϋπολογισμό και άρα, πρέπει, να υπάρχει σεβασμός προς τους πολίτες. Στην περίπτωση αυτή, οι χρηματοδότες του ΡΙΚ δηλαδή, οι πολίτες, δεν χρειάζεται να ξέρουν, τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον Οργανισμό;
Αμφότεροι οι παραιτηθέντες πρόεδροι του ΡΙΚ, επικαλέσθηκαν γενικά και αόριστα ως δικαιολογία, τους «προσωπικούς λόγους». Αυτό όμως, έχει να κάνει απ’ ευθείας με θέματα διαφάνειας και δημοκρατικού επιπέδου διακυβέρνησης, ενός δημόσιου οργανισμού.
Εξίσου σημαντικό είναι ότι οι παραιτήσεις δεν συνοδεύτηκαν από υποβολή μιας σύντομης έστω έκθεσης πεπραγμένων για το διάστημα που υπηρέτησαν, ως σημείο αναφοράς, σε σχέση με τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν.
Τα άτομα όμως που ηγούνται και αναλαμβάνουν ευθύνες, θα πρέπει, να λειτουργούν μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου η λογοδοσία είναι αποδεκτή ως φυσιολογική διαδικασία και ως καθήκον προς τους πολίτες και όχι μόνον προς την εξουσία, που τους διορίζει. Και ίσως αυτό, να χρειάζεται, να θεσμοθετηθεί δια νόμου και κανονισμών, αφού στην πολιτεία μας, αρκούμεθα μόνον στο γράμμα του νόμου...
Πρέπει να περιφρουρήσουμε το κύρος και την αξιοπιστία των θεσμών και να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας για διαφάνεια σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής ανεξαίρετα. Το ρόλο κλειδί σε αυτή την προσπάθεια κατέχουν οι κυβερνώντες και η Βουλή και κατά δεύτερον λόγο οι πολίτες, για διασφάλιση μιας ευνομούμενης δημοκρατίας.
Γράφει: Φοίβος Νικολαίδης
