Μηδέν άγαν κ. Βουλευτές. Του Πέτρου Δημητρίου

Εκεί που λέμε πως τα σωρευτικά λάθη που ως κοινωνία έχουμε μαζέψει, προεξέχοντων πάντα των εκπροσώπων που εκλέγουμε, είναι ικανά για να μας παραδειγματίσουν και να μας ξεκολλήσουν από τον πάτο, προκύπτει η επόμενη δοκιμασία η οποία και μας πληροφορεί πως έχουμε για τα καλά κολλήσει στο τέλμα.

Λόγος αυτή τη φορά οι περίεργες ακροβατικές επιδείξεις, των τελευταίων ημερών, που δοκιμάζουν με προκλητικό τρόπο ξανά τη λογική. Η αφορμή για τροποποίηση του εκλογικού νόμου δεικνύει δυστυχώς ξανά τον ακραίο λαϊκισμό που μας έχει καθηλώσει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκλογική περιφέρεια της Λευκωσίας. Αν πούμε πως έχουν καταμετρηθεί 100 χιλιάδες έγκυρα ψηφοδέλτια, τότε το μέτρο της πρώτης κατανομής στην επαρχία αυτή, θα είναι ο αριθμός αυτός δια 20 που είναι οι έδρες. Με 5 χιλιάδες δηλ. εκλέγουμε βουλευτή από την πρώτη κατανομή. Στη δεύτερη κατανομή θα αθροιστούν τα υπόλοιπα από όλες τις επαρχίες όλων των κομμάτων. Σε αυτήν την περίπτωση η Κύπρος ολόκληρη, νοείται ως μια περιφέρεια, και θα κατανεμηθεί το υπόλοιπο των εδρών. Προϋπόθεση βέβαια είναι το κάθε κόμμα ή σχηματισμός να συγκεντρώνει Παγκύπρια ποσοστό 1.79%.

Με βάση την τροποποίηση που έχει κατατεθεί, το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί σε 5%. Εδώ είναι που δοκιμάζεται η βαθιά «αντιδημοκρατικότητα» του μέτρου και η προσπάθεια φίμωσης. Έντεχνα και με περισσό λαϊκισμό ωστόσο, αδυνατούμε να αποκρυσταλλώσουμε τα όποια δεδομένα. Λες και οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, όσες τουλάχιστον εφαρμόζουν όρια στις εκλογές τους είναι αντιδημοκρατικές και ανήθικες ή λες και μόνο στην Κύπρο έχουμε δημοκρατία.

Επί της αρχής, η όποια υποτιθέμενη φίμωση προκύψει στο 4,9% που μένει εκτός βουλής, προκύπτει και σήμερα με το 1,77% που μένει επίσης εκτός βουλής. Η ουσία λοιπόν δεν είναι στο αν κάποιοι μένουν εκτός (αφού ήδη εφαρμόζεται) αλλά στο να αποφασίσουμε ποιο είναι το αποδεκτό όριο στο οποίο μπορούμε να θεωρήσουμε επαρκεί τη λαϊκή εντολή, προκειμένου να εκπροσωπηθεί και στη βουλή ο όποιος σχηματισμός.

Όταν ένας σχηματισμός εξασφαλίζει λχ την εμπιστοσύνη των ψηφισάντων σε ποσοστό 2%, παράλληλα αποτυγχάνει να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των ψηφισάντων του 98% (και όλοι μαζί βέβαια αποτυγχάνουν να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη των απεχόντων). Το κάθε τι λοιπόν οφείλουμε να το διαβάζουμε με όλους τους τρόπους.

Επιπλέον και λόγω ακριβώς του χαμηλού εκλογικού μέτρου, στις πρόσφατες εκλογές, πολιτικό κόμμα εξασφάλισε έδρα σε επαρχία με 2500 ψήφους και εκλέγηκε υποψήφιος με 1522 σταυρούς προτίμησης. Έξω έμειναν υποψήφιοι με πέραν των 8 χιλιάδων ψήφων, από την ίδια επαρχία. Είναι λοιπόν αυτό πιο δημοκρατικό; Εκφράστηκε η ετυμηγορία του λαού ή την ευνουχήσαμε και αυτή μαζί με την ελεύθερη σκέψη μας; Το μέτρο αυτό δεν απαντά ευθέως στο πιο πάνω φαινόμενο, αλλά τουλάχιστον με τριπλάσιο μέτρο οι πολύ μεγάλες στρεβλώσεις αμβλύνονται.

Οι αριθμοί έχουν την μοναδική ικανότητα να αποσαφηνίζουν την αλήθεια, αν αναγιγνώσκονται σωστά, από το νεφελώδες τοπίο, που δημιουργούν μερικές φορές οι πολιτικές σκοπιμότητες. Θα κλείσω λοιπόν με το εξής: αν ένα συνοθύλευμα 56 υποψηφίων σε όλη την Κύπρο, λάβει 5600 ψήφους, 100 για κάθε υποψήφιο, τότε με τα σημερινά δεδομένα εκλέγει βουλευτή, ακόμη και αν η πολιτική του τοποθέτηση είναι υπέρ της ύπαρξης εξωγήινων.

Μηδέν άγαν λοιπόν κ βουλευτές. Ας βάλουμε μια φορά τη λογική και το συμφέρον του τόπου πάνω από τα όποια συμφέροντα.

Γράφει: Πέτρος Δημητρίου