Με την ψήφιση του «περί συμφώνου συμβίωσης» νόμου, η χώρα μας έκανε μικρό αλλά σημαντικό βήμα μπροστά. Ένα μικρό βήμα προς ένα μεγάλο σκοπό. Προς την ενίσχυση της ισονομίας ανάμεσα στους πολίτες.
Το δημοκρατικό πολίτευμα δομείται πάνω στην πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι μεταξύ τους. Ότι αξίζουν ίσου σεβασμού. Ότι κανένα χαρακτηριστικό, είτε αυτό είναι το φύλο είτε το χρώμα του δέρματος είτε η εθνική καταγωγή είτε ο σεξουαλικός προσανατολισμός, κανένα χαρακτηριστικό δεν πρέπει να ακυρώνει τη βασική αρχή της ισότητας.
Να μην είμαστε ασυνεπείς
Όλοι μας ως πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας έχουμε την απαίτηση να αναγνωρίζονται τα δικαιώματα μας, να μην επεμβαίνει το Κράτος ή οποιοσδήποτε άλλος στην ιδιωτική μας ζωή. Να ζούμε ελεύθερα.
Και επειδή για πολλές δεκαετίες βιώνουμε την κατοχή και την στέρηση βασικών μας δικαιωμάτων, θέλουμε μια κατάληξη στο κυπριακό πρόβλημα με βάση την οποία τα δικαιώματα κάθε πολίτη αυτής της χώρας θα τυγχάνουν σεβασμού.
Θα ήμασταν λοιπόν ασυνεπείς αν υποστηρίζαμε τις αρχές αυτές για την προσωπική μας ζωή αν απαιτούσαμε λύση του Κυπριακού που θα κατοχυρώνει αυτά τα δικαιώματα και την ίδια στιγμή επιμέναμε να στερούμε από συμπολίτες μας την ισότητα απέναντι στον νόμο, μόνο και μόνο επειδή ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός είναι διαφορετικός από εκείνον της πλειοψηφίας.
Διότι αν όλοι έχουμε γεννηθεί ίσοι, με ποια λογική ένας άντρας παύει να είναι ίσος αν αγαπά ερωτικά έναν άλλον άντρα ή μια γυναίκα αν αγαπά ερωτικά μιαν άλλη γυναίκα;
Παρελθόν καταπίεσης
Στα χρόνια που θα έρθουν, οι άνθρωποι θα δυσκολεύονται να καταλάβουν γιατί η κοινωνία μας, ακόμα και οι νόμοι μας, υπήρξαν τόσο καταπιεστικοί απέναντι σε μια ομάδα του πληθυσμού που διαφέρει από την πλειοψηφία μόνο ως προς τον σεξουαλικό της προσανατολισμό. Θα απορούν, όπως απορούμε και εμείς σήμερα, όταν οι παλαιότεροι αναφέρουν την προκατάληψη και τις ταλαιπωρίες που έζησαν όσοι έτυχε να γεννηθούν αριστερόχειρες. Πριν μερικές δεκαετίες, στους αριστερόχειρες ασκείτο ακόμα και σωματική βία για να έρθουν στο «σωστό δρόμο».
Πριν μερικές δεκαετίες στην Κύπρο η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα τιμωρούμενο με πολυετή φυλάκιση. Είναι κυρίως χάριν στους γενναίες προσπάθειες κάποιων πολύ συγκεκριμένων ανθρώπων, με πρώτο τον κ Αλέκο Μοδινό που αυτό το στίγμα σβήστηκε από το βιβλίο των νόμων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν ήταν εύκολο. Όταν ξεκίνησε τον αγώνα του ο κ. Μοδινός, ο τότε Υπουργός Δικαιοσύνης δήλωνε ότι μόνο πάνω από το πτώμα του θα περνούσε η αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας. Ακόμα και μετά την οριστική καταδίκη της Κύπρου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Νομικών της Βουλής δήλωνε ότι η αποποινικοποίηση θα ψηφιστεί για να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος. Ορισμένοι βουλευτές που ψήφισαν υπέρ είπαν ότι το έκαναν γιατί υπήρχε κίνδυνος στο θέμα της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κίνδυνος πιθανής ζημιάς στο Κυπριακό από τυχόν περιφρόνηση του ΕΔΑΔ.
Αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας οι οποίοι διαφωνούν με το νόμο που ψηφίσαμε. Όμως, σε μια κοινωνία τα πράγματα δεν είναι στατικά. Αυτοί που διαφωνούσαν με την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας πριν είκοσι χρόνια ήταν πολύ περισσότεροι. Σήμερα πόσοι άραγε υποστηρίζουν ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να οδηγούνται στις φυλακές;
Η στάση της Αριστεράς
Εμείς στην Αριστερά οφείλουμε να έχουμε και έχουμε μια έντονη στάση σε θέματα σε θέματα διακρίσεων και καταπίεσης. Το 1917 μια από τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησης που προέκυψε από την Οκτωβριανή Επανάσταση ήταν η κατάργηση των νόμων που ποινικοποιούσαν την ομοφυλοφιλία. Ήδη από το 1905 ο Λένιν είχε γράψει ότι οι επαναστάσεις είναι οι γιορτές των καταπιεσμένων. Η Αριστερά όμως δεν υπήρξε πάντα υποστηρικτική στα δικαιώματα των ατόμων με ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Σήμερα συνειδητοποιούμε και εμείς ότι ο αγώνας για την οικονομική ισότητα θα πρέπει να συνοδεύεται από αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Παίρνουμε μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στους συμπολίτες μας λέγοντας τους ότι έχουν δίκαιο να ζητούν ισονομία. Στεκόμαστε δίπλα τους, καθαρά χωρίς «ναι μεν, αλλά». Τιμούμε με αυτόν τον τρόπο την κοσμοαντίληψη μας για μια κοινωνία χωρίς οικονομική εκμετάλλευση αλλά και χωρίς προκαταλήψεις και διακρίσεις.
Είναι για αυτό το λόγο που εμείς υπερψηφίζουμε την κατάργηση όλων των περιορισμών που αφορούν την κοινή ζωή δύο ανθρώπων. Στέλνουμε έτσι μήνυμα σε χιλιάδες συμπολίτες μας. Τους λέμε ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή η ταυτότητα του φύλου δεν τους κάνει ούτε καλύτερους αλλά ούτε και χειρότερους πολίτες. Ότι η πολιτεία, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, οφείλει να τους αναγνωρίσει ισότιμα δικαιώματα μπροστά στο νόμο. Να τους κρίνει με βάση το πόσο προσπαθούν και το τι προσφέρουν στο κοινό καλό. Να τους δώσει πίσω την περηφάνια τους και να τους πει ένα «συγνώμη», ένα «συγνώμη» για τα χρόνια των διακρίσεων και τις καταπίεσης.
Γράφει: Πάμπος Παπαγεωργίου
