Με αφορμή την κρίση του 2008 η ΕΕ σταμάτησε να συντονίζει τις οικονομικές πολιτικές των κρατών-μελών και πλέον τις επιβάλλει μέσα από τη θεσμοθέτηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της Τρόικα.
Στο Ευρωκοινοβούλιο οι συμβιβασμοί μεταξύ της Δεξιάς, των Σοσιαλδημοκρατών και των φιλελευθέρων για τη συνέχιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών εξακολουθούν να γίνονται, με τρανά παραδείγματα τους διορισμούς των Επιτρόπων. Την ίδια ώρα το πρόγραμμα του κύριου Γιούνκερ ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κάθε άλλο παρά φιλολαϊκό μπορεί να χαρακτηριστεί. Και παρόλο που οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ παραδέχονται πως δεν λήφθηκαν υπόψη οι κοινωνικές παράμετροι στα μνημόνια συνεννόησης, η μόνη αντιπρόταση που καταθέτουν είναι η εισδοχή κοινωνικών κριτηρίων στο ευρωπαϊκό εξάμηνο, και φυσικά η κινητικότητα. Ο εύσχημος τρόπος προώθησης της μετανάστευσης των εργαζομένων με όλες τις συνέπειες που αυτό υποδειλεί. Δυστυχώς ο νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ δεν θα μπορούσε να πάρει αυτή την έκταση αν δεν είχε συνοδοιπόρους και στα εκάστοτε κράτη-μέλη. Στην Κύπρο η Δεξιά και η Κυβέρνηση Αναστασιάδη όχι μόνο αποδέχονται τις κοινωνικές αποκοπές που τους προτείνει η Τρόικα, αλλά αποκόπτουν οι ίδιοι επιπλέον κοινωνικά κονδύλια. Ποίος μπορεί να ξεχάσει την δήλωση του κου. Χάρη Γεωργιάδη πως το μνημόνιο θα μπορούσε να είναι και το ιδεολογικό μανιφέστο της Κυβέρνησης;
Επί προεδρίας της Δεξιάς στην Κύπρο το κεφάλαιο εντείνει την επίθεση του στα δικαιώματα των εργαζομένων, καταστρατηγώντας τις συλλογικές συμβάσεις και διευρύνοντας την κοινωνική ανισότητα. Η σταθερή και μόνιμη εργασία αντικαθίσταται με τη φθηνή, ευέλικτη και απροστάτευτη εργασία. Οι κυβερνώντες, με τις αποφάσεις τους, εξυπηρετούν τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα σε βάρος των εργαζομένων, των αυτοεργοδοτουμένων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μέσα από 20 μήνες δεξιάς κυβέρνησης στην Κύπρο λήφθηκαν αμέτρητες αποφάσεις που έχουν άμεσο αντίκτυπο στους εργαζόμενους και τα εργασιακά δικαιώματα: αποφασίστηκε το ξεπούλημα των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών με αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους εκεί, αλλά και τον λαό μας. Κουρεύτηκαν οι καταθέσεις στα ταμεία προνοίας. Οι μισθοί βρίσκονται σε πτώση μέχρι και 30%, ενώ τα κέρδη των επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 10,5 % το 2014 μόνο. Το Υπουργικό Συμβούλιο, με σχετική του απόφαση, εισήγε την επαναδιαπραγμάτευση στον ιδιωτικό τομέα ακόμη και των συμφωνημένων όρων απασχόλησης. Ο κατώτατος μισθός τίθεται ξανά υπό αμφισβήτηση, εισάγονται ευέλικτες μορφές απασχόλησης και μειώθηκαν κατακόρυφα οι αμοιβές των εργαζομένων στα συστήματα βάρδιας και υπερωριών. Τέλος, ετσιθελικά, επεκτάθηκε από αυτή την Κυβέρνηση το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων λιανικού εμπορίου.
Ως ΑΚΕΛ διαφωνούμε κάθετα με τέτοιες πολιτικές και αγωνιζόμαστε μαζί με το συνδικαλιστικό κίνημα για ανατροπή αυτής της φιλοσοφίας, για προστασία του δημόσιου πλούτου, των εργατικών κατακτήσεων και του βιοτικού επιπέδου του λαού μας. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για υποχρεωτική επέκταση της συλλογικής σύμβασης διά νόμου, σε όλες τις επιχειρήσεις ενός κλάδου, ενώ μεταξύ των προτάσεων μας βρίσκονται η προώθηση αναπτυξιακών έργων από το κράτος, την τοπική αυτοδιοίκηση και τους ημιδημόσιους φορείς. Η Χρηματοδότηση προγραμμάτων στον τομέα της έρευνας και καινοτομίας, η υλοποίηση προγραμμάτων για ενθάρρυνση της νεανικής επιχειρηματικότητας, η ανάκτηση της αγοραστικής αξίας των μισθών για τόνωση της κατανάλωσης και η αναβάθμιση του επαγγελματικού προσανατολισμού και η σύνδεση του με την πραγματική αγορά εργασίας θεωρούμε πως θα αλλάξουν τις αβάσταχτες πιέσεις πάνω στους εργαζόμενους που έφερε το μνημόνιο. Επίσης, η προστασία και εφαρμογή των συλλογικών συμβάσεων και ο σεβασμός στο σύστημα εργασιακών σχέσεων και η λήψη μέτρων κοινωνικής προστασίας και οικονομικής ελάφρυνσης των μακροχρόνια ανέργων και των νέων εξακολουθούν να είναι από τις κύριες μας απαιτήσεις.
Τέλος απαιτούμε την αποκατάσταση από την κυβέρνηση των ζημιών που έχουν υποστεί τα Ταμεία Προνοίας από το κούρεμα των καταθέσεων και λήψη μέτρων στήριξης του θεσμού του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ώστε να παραμείνει βιώσιμο και μετά το 2060. Για να υπάρξει ανάπτυξη πρέπει να υπάρξει στροφή στην πραγματική οικονομία, αλλά και να διαφυλαχτούν τα εργασιακά δικαιώματα και η συλλογική διαπραγμάτευση. Ιδιαίτερα η Κύπρος και οι χώρες του Νότου μαστίζονται από φαύλο κύκλο ύφεσης, λιτότητας λόγω των μνημονιακών- νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζει η ΕΕ. Το ΑΚΕΛ και η Αριστερά πρέπει να συνεχίσει να βρίσκεται απέναντι από αυτές της πολιτικές σε όλα τα βήματα αντίστασης. Ένα τέτοιο βήμα μπορεί να είναι το Ευρωκοινοβούλιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για αυτό και συμμετέχουμε σε κοινές δράσεις με τα Κόμματα που ανήκουν στην ΕΕΑ/ΒΠΑ, αλλά και άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Εντούτοις δεν ξεχνούμε πως η θέση της Αριστεράς ήταν ανέκαθεν ανάμεσα στο λαό της κάθε χώρας που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο, και που απαιτεί ενεργά την αλλαγή πλεύσης της ΕΕ από τις πολιτικές λιτότητας.
Γράφει: Νεοκλής Συλικιώτης
