Ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε και θα συνεχίσουμε να δείχνουμε τον δρόμο της προάσπισης του δημόσιου σχολείου. Του Μάριου Ρήγα

Η φετινή σχολική χρονιά έχει ξεκινήσει με πάρα πολλά προβλήματα στην στελέχωση των σχολείων, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα να χάνονται διδακτικές ώρες για τα παιδιά, εκπαιδευτικοί να μετατίθενται από το ένα σχολείο στο άλλο, παιδιά να αλλάζουν μέχρι και 5 δάσκαλους σε διάστημα ενός μηνός με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχουμε στα παιδιά μας.

Τόσο οι διευθύνσεις των σχολείων όσο και οι εκπαιδευτικοί έχουν υπερβάλει εαυτόν για να καλύψουν όλα αυτά τα κενά και να προσφέρουν στα παιδιά αυτό που δικαιούνται .

Ευθύνη για την όλη κατάσταση και για το γεγονός ότι ως εκπαιδευτικοί αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε το έσχατο μέτρο αγώνα, την απεργία, την έχει ακεραία το Υπουργείο Παιδείας με την προχειρότητα και τον ετσιθελισμό που λειτουργεί. Με την καθυστέρηση στην αναγνώριση των αναγκών για προσωπικό και την άρνηση να αναγνωρίσει το πρόβλημα επαρκούς στελέχωσης, παρά την έγκαιρη ανάδειξη του από την ΠΟΕΔ, οδήγησε τους εκπαιδευτικούς να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Δυστυχώς φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Αιτία για την προβληματική στελέχωση τα τελευταία χρόνια και την απώλεια χιλιάδων διδακτικών περιόδων για τα παιδιά δεν είναι άλλη από την ύπαρξη «οροφής» στον αριθμό των εκπαιδευτικών που εργάζονται. Προειδοποιούμε εδώ και χρόνια, προειδοποιούμε και τώρα. Η εκπαίδευση και το δικαίωμα της νέας γενιάς στη μάθηση δεν καθορίζεται με «οροφές» και δεν μετριέται στη βάση μνημονιακών καταλοίπων.

Ενόσω υπάρχουν «οροφές» και δεν ασκούνται πιέσεις από την ίδια την κοινωνία και τους οργανωμένους γονείς τα προβλήματα θα ξαναεμφανίζονται και θα διογκώνονται χρόνο με τον χρόνο. Πώς είναι δυνατόν να καλυφθούν οι αυξημένες ανάγκες για τη νέα χρονιά από την αύξηση των μαθητών; Πώς θα προχωρήσει το Υπουργείο σε επέκταση των έστω μερικών μέτρων που πάρθηκαν για τον αναλφαβητισμό, την παραβατικότητα και την στήριξη των διευθυντών τη στιγμή που θα το απαγορεύουν οι «οροφές»; Πώς το Υπουργείο θα εφαρμόσει Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση χωρίς το ίδιο να την στηρίζει αποδεχόμενο τη φιλοσοφία των «οροφών»;

Μήπως θα έχουμε αύξηση μαθητών κατά τμήμα (τέθηκε από τη φετινή σχολική χρονιά η ιδέα); Μήπως θα εγκαταλείψουν, τον κατά τα άλλα συμφωνημένο και πετυχημένο θεσμό του Υπεύθυνου Τμήματος; Μήπως θα αυξήσουν τον διδακτικό χρόνο των εκπαιδευτικών (υπήρχε σκέψη από φέτος για αναδιάρθρωση), εις βάρος των άλλων πολλαπλών καθηκόντων που αναλαμβάνουν προς όφελος των παιδιών με αποτέλεσμα να μην απομένει χρόνος για εφαρμογή καινοτομιών ή άλλων παρεμβατικών προγραμμάτων; Μήπως θα αφαιρεθούν οι ώρες στήριξης των αλλόγλωσσων μαθητών μας; Μήπως θα αφαιρέσουν το δικαίωμα των παιδιών Ειδικής Εκπαίδευσης για πραγματική στήριξη (το οποίο ήδη έχει παραβιαστεί με τις υφιστάμενες πρακτικές από φέτος);

Μήπως θα την πληρώσουν για άλλη μια φορά τα παιδιά μας;

Αυτή την στιγμή, πρώτοι στη διεκδίκηση θα έπρεπε να ήταν οι ίδιοι οι γονείς και η κοινωνία γενικότερα. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς πρέπει να διεκδικούν όλοι να καταργηθούν οι οροφές από την εκπαίδευση και να εφαρμοστεί μια πραγματική Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση με όραμα αλλά και με δικλείδες σίγουρης επιτυχίας. Και αυτές δεν είναι άλλες παρά η αξιοποίηση επιστημονικών δεδομένων και καλών πρακτικών με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία, η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης στη βάση πραγματικών αναγκών και όχι περιοριστικών «οροφών» και στην επιδίωξη συμφωνίας των εκπαιδευτικών, μέσα από ένα ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο.

Όσον και αν κάποιοι εθελοτυφλούν, ως εκπαιδευτικοί οφείλουμε και θα συνεχίσουμε να δείχνουμε τον δρόμο της προάσπισης του δημόσιου σχολείου και της διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών για εμάς και τα παιδιά μας. Όσο κι αν κάποιοι αρνούνται ετσιθελικά να επενδύσουν στην ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης παιδείας, ως εκπαιδευτικοί έχουμε χρέος να επιμένουμε διεκδικώντας ένα δημόσιο σχολείο στο οποίο τα παιδιά μας δεν θα αποτελούν απλούς αριθμούς και στατιστικές σε δημοσιονομικά δεφτέρια οικονομικών σχεδιασμών αλλά αυτό που πραγματικά είναι: η μοναδική μας ελπίδα για το σήμερα και το αύριο. Είναι δικαίωμά τους, είναι δική μας υποχρέωση.

                                                                                                                                                                                                      Γράφει: Μάριος Ρήγας