Εντυπωσιακή η ατάκα του κυρίου της Επιτροπής Διαιτησίας που φέρεται να είναι και έντονα κομματικοποιημένο πρόσωπο του Δημοκρατικού Συναγερμού, προς το διαιτητή «να μεν μου φοάσαι τους κουμμούναρους», αφήνοντας να νοηθεί πως αν ο διαιτητής αδικούσε κάποιες ποδοσφαιρικές ομάδες και ευνοούσε κάποιες άλλες θα είχε και στήριξη και κάλυψη.
Μόνο που η «παράγκα» δε στεγάζει μόνο το ποδόσφαιρο. Αλήθεια, δε μπορεί κανένας να φανταστεί αυτή τη φωνή να παρακινεί τόσους και τόσους άλλους «να μη φοβούνται τους κουμμούναρους»; Δε μπορεί κανένας να φανταστεί πως σε κάποια άλλη στιγμή, σε κάποια άλλη τηλεφωνική γραμμή βρισκόταν ένας δημοσιογράφος ή ένας αρχισυντάκτης, ή ένας εκδότης που δεχόταν την ίδια παραίνεση. «Να μεν μου φοάσαι τους κουμμούναρους» για να βγει το πρωτοσέλιδο για «τα δάνεια της Ομόνοιας, της ΠΕΟ και του Λαϊκού Καφεκοπτείου» που κατέστρεψαν την οικονομία; «Να μεν μου φοάσαι τους κουμμούναρους» για να βγει το ρεπορτάζ για τα «τσιεκκούθκια» του Χριστόφια, κι ας το ήξεραν όλοι πως το ταμείο τότε είχε συσταθεί νόμιμα και δε γέμιζε με δημόσια χρήμα, αλλά με εισφορές; «Να μεν μου φοάσαι τους κουμμούναρους» για να βγεις το βράδυ στην οθόνη να παρουσιάσεις το δελτίο και να πεις πως ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ είπε πως «προτιμά τούρκο αριστερό πρόεδρο, παρά ελληνοκύπριο δεξιό» κι ας είχε ακούσει όλη η Κύπρος πως άλλο πράγμα είπε; Σαν ένα πέναλτι, που παρόλο που το είδε ένα ολόκληρο γήπεδο, ο διαιτητής δεν το «δίνει» επειδή «δε φοάται τους κομμούναρους».
Δεν μπορεί κανένας να φανταστεί αυτή την ίδια φωνή να παρακινεί για παράδειγμα τον κ. Νίκο Λίλλη «να μεν φοάται τους κουμμούναρους» και να καταθέσει καταπώς βολεύει, για να του χαριστούν και κάτι εκατομμύρια από τα χρέη του ως επιβράβευση; Γι΄αυτό εξάλλου και στα περιβόητα ηχητικά ντοκουμέντα για το πώς στήθηκε η δίκη της Δρομολαξιάς, ο κ. Λίλλης αφελώς ρωτούσε «αν κάμω έτσι εγώ θα είμαι safe»; Δεν μπορεί κανένας να φανταστεί την ίδια φωνή να παρακινεί και το Δικαστή που ούτε καν νομότυπα δε διορίστηκε από τον κ. Αναστασιάδη για να ερευνήσει τα αίτια των προβλημάτων στην οικονομία, να ετοιμάσει ένα πόρισμα κατά πως ήθελαν; Να «μεν φοάται τους κουμμούναρους» για να μπορεί να συντάξει το κωμικοτραγικό εκείνο Πόρισμα το οποίο κατέληγε στο κωμικό συμπέρασμα πως «εύλογα συνάγεται ότι ο Πρόεδρος και η Κυβέρνηση, λειτουργούσαν κάτω από το πλέγμα εγώ κυβερνώ, κάμνω ότι θέλω»; Και ας ήταν από τότε ήδη προφανές πως ήταν η μεγάλη τραπεζική ληστεία που δημιούργησε τα προβλήματα στην οικονομία. Η ίδια φωνή πρόσταζε «να μεν μου φοάσαι τους κουμμούναρους» και τα διάφορα τέως τραπεζικά στελέχη, γι΄αυτό εξάλλου και δήλωναν στις καταθέσεις τους πως για την αγορά των ελληνικών ομολόγων δεν είχαν, τάχα, ιδέα, όμως ήταν βέβαιοι πως έφταιγε γενικώς το ΑΚΕΛ.
Ο μόνος τελικά που σίγουρα λειτούργησε αυτεπάγγελτα και όχι «υπο το φόβο των κουμμούναρων», ατρόμητος μπροστά και στη δική του διαπίστωση πως «ο μπολσεβίκος δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο», ήταν ο κ. Πόλυς Πολυβίου. Που χωρίς να φοβάται, υπηρέτησε πιστά τη φωνή, συμπεραίνοντας πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υπεύθυνος να αποψιλώνει τα χόρτα στα στρατόπεδα και την ώρα της όποιας έκρηξης να είναι εκεί για να εκκενώσει το χώρο, την ίδια βέβαια στιγμή που του απαγορεύεται να αναπτύσσει εξωτερική πολιτική και διπλωματία και ασφαλώς την ώρα που κατά τον ίδιο, έπρεπε να εξαφανιστούν και όλοι οι υπόλοιποι από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να αποφεύγεται η «μονοπώληση από τους συνήθεις ύποπτους [κομματικούς και πολιτικούς] φαινόμενο το οποίο δεν είναι πλέον αποδεκτό…».
Όλα τα υπολογίζει και τα κανονίζει η φωνή. Και δε φοβάται τους κουμμούναρους. Καλά θα κάνει όμως να φοβάται την αλήθεια. Γιατί ο τροχός πάντα θα γυρίζει.
Γράφει: Μαρίνα Σάββα
