Το οδυνηρό δικαίωμα της ισότητας στον καταναλωτισμό

Γράφει η Ελένη Ξενάκη

Φοράει το καλύτερο δυνατό χαμόγελό της. Το  συνεχές ωράριο  της Πέμπτης της προσδίδει μια θλίψη στο βλέμμα. «Από τις έξι και μισή το πρωί είμαι στο πόδι», θα μου πει. Καλλιθέα-Χαλάνδρι με όλα τα μέσα: Λεωφορείο, μετρό και πάλι λεωφορείο για να βρίσκεται όρθια πίσω από τον πάγκο της στις εννέα. Η αντίστροφη διαδρομή της επιστροφής γίνεται στο σκοτάδι. «Δέκα το βράδυ θα μπω στο σπίτι».