Η νέα ταινία μεσαίου μήκους του Γιάννη Χρηστίδη, χρησιμοποιώντας κυπριακά τοπία, τεχνητή νοημοσύνη, και στοιχεία μυθοπλασίας, παρουσιάζει μια δυστοπική, σκωπτική ματιά στις ύστατες προσπάθειες ανθρώπων, ζώων και φυτών, να μάθουν να “σκέφτονται σαν βουνό”, για να σωθεί ο πλανήτης, έστω και την τελευταία στιγμή.
Μέσω μιας ποιητικής μορφής παρατήρησης, η ταινία στηλιτεύει την νόρμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς απέναντι στα μη-ανθρώπινα όντα, ενώ επιχειρεί ένα σχόλιο και για την ευθύνη των
