Από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και μετά, το λεξιλόγιο μας έχει εμπλουτιστεί με νέες φράσεις όπως: «κατανομή των βαρών της οικονομικής κρίσης», «λήψη κοινωνικών δίκαιων μέτρων», «ανάληψη ευθυνών από όλους» καθώς και άλλες παραπλήσιου περιεχομένου. Φράσεις που μου προκαλούν σειρά ερωτημάτων: ουσιαστικών, ρητορικών ακόμα και υπαρξιακών:
- Μήπως όλοι μαζί γίναμε χρηματιστές το 1999 και όλοι μαζί μοιραστήκαμε μερικά δισεκατομμύρια λίρες που χάθηκαν στη συνέχεια στο χρηματιστήριο;
- Μήπως στη συνέχεια αγοράσαμε όλοι μαζί αυτοκίνητα πολυτελείας που στοιχίζουν όσο ένα τριάρι και χτίσαμε βίλλες εκατομμυρίων;
- Μήπως όλοι μαζί δημιουργήσαμε τη φούσκα των ακινήτων, πουλώντας διαμερίσματα στο Τσέρι (σε μέγεθος φωλιάς τυφλοπόντικα) σε τιμές οροφοδιαμερίσματος στο Μανχάταν και μοιραστήκαμε και τα κέρδη από τις πωλήσεις μερικών χιλιάδων παραθαλάσσιων εξοχικών (τόσο παραθαλάσσιων που τις βρίσκεις ακόμα και στα Λατσιά);
- Μήπως φοροδιαφεύγαμε ομαδικώς βγάζοντας δεκάδες εκατομμύρια στο εξωτερικό και κυρίως στις Ελβετικές τράπεζες;
- Μήπως είμαστε όλοι μεγαλοϊδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας αξίας εκατομμυρίων ευρώ;
- Μήπως μοιραστήκαμε με κοινωνική δικαιοσύνη τα επί σειρά ετών υπερκέρδη των τραπεζών ή μήπως οι τράπεζες πρόσφεραν απλόχερα αυξήσεις στους υπαλλήλους τους ως αποτέλεσμα των κερδών αυτών;
- Μήπως όλοι αυτοί οι «εγκέφαλοι» των τραπεζών μοίραζαν τα bonus των 6 μηδενικών και βάλε που λάμβαναν για τις πολύτιμες (!!!) υπηρεσίες τους σε συσσίτια; Bonus τα οποία πήραν ακόμα και μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος;
- Μήπως μαζί πήραμε τις αποφάσεις για την αγορά των ελληνικών ομολόγων εκθέτοντας με εγκληματικό τρόπο το χρηματοπιστωτικό τομέα της χώρας και την ίδια την οικονομία σε τεράστιους κινδύνους και οδηγώντας τα ουσιαστικά σε κατάρρευση;
- Μήπως (κ. Ορφανίδη) όλοι μαζί επιτρέψαμε την απορρόφηση της Εγνατίας Τράπεζας από τη Λαϊκή Τράπεζα φορτώνοντας στο Κυπριακό κράτος επισφάλειες 4 δις ευρώ και κάναμε τα στραβά μάτια όταν οι διοικήσεις των τραπεζών λάμβαναν τη μια λανθασμένη απόφαση μετά την άλλη;
- Μήπως όλοι μαζί παρελαύναμε με θράσος εδώ και χρόνια από τις κοσμικές στήλες των περιοδικών με ρούχα και αξεσουάρ που κοστίζουν όσο το ετήσιο εισόδημα μιας κανονικής οικογένειας την ίδια στιγμή που μερικοί εξ αυτών έχουν τεράστιες οφειλές και ανοιχτούς λογαριασμούς με το κράτος;
Αφού λοιπόν όλα τα πιο πάνω δεν τα μοιραστήκαμε τότε γιατί πρέπει να μοιραστούμε τα βάρη της κρίσης; Αφού τα οφέλη σε περίοδο παχουλών αγελάδων τα έπαιρναν οι λίγοι, γιατί να αναλάβουμε όλοι το βάρος τώρα που οι αγελάδες ψοφάνε από την πείνα; Αφού δεν τα φάγαμε μαζί γιατί να τα πληρώσουμε μαζί;
Θα πρέπει καταρχήν να γίνει μια παραδοχή: ότι έχει γίνει ένα έγκλημα εις βάρος του τόπου μας με αυτουργό τις τράπεζες και αυτούς που θα έπρεπε να τις ελέγχουν.
Ότι την ίδια ώρα που το κράτος μπορεί να εξυγιανθεί με μερικά εκατομμύρια, οι τράπεζες χρειάζονται 12 δις ευρώ! Ότι οι συνεχείς υποβαθμίσεις της οικονομίας οφείλονται στην απληστία των τραπεζών και αυτών που τις διοικούσαν. Και η διαπίστωση αυτή είναι πλέον καθολική, όσο και αν συνεχίζει η αντιπολίτευση στην Κύπρο να την αρνείται με το βλέμμα μόνο στις Προεδρικές εκλογές και την ακαταμάχητη επιθυμία του κ. Αναστασιάδη να μετακομίσει στο Προεδρικό ανεξαρτήτως κόστους!
Θα πρέπει να γίνει και μια δεύτερη παραδοχή: ότι είναι άδικο να πληρώσουν όλοι για τα λάθη των λίγων!
- Γιατί οι εργαζόμενοι να πληρώσουν την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου συστήματος και την ασυδοσία των αγορών καθώς και για τα εγκληματικά λάθη των λίγων που επωφελούνται της κατάστασης;
- Από πότε είναι κοινωνικά δίκαιο να πληρώνει ο φορολογούμενος μισθωτός πολίτη είτε ιδιωτικός είτε δημόσιος υπάλληλος μερικά δις για τα λάθη των τραπεζών οι οποίες οδήγησαν την οικονομία στην κατάρρευση;
Σε ότι δε αφορά τις κοινωνικές τάξεις, αυτές δεν χωρίζονται σε ιδιωτικούς και δημόσιους υπαλλήλους! Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να διορθωθούν οι στρεβλώσεις, τα υπερπρονόμια, η χαμηλή παραγωγικότητα, τα αδικαιολόγητα οφέλη του δημοσίου και σωρεία άλλων διαρθρωτικών προβλημάτων, αλλά ο πλούτος και όλοι αυτοί που οδηγούν τους εργαζόμενους σε διάσπαση (κ. Παπαδόπουλε και κ. Νεοφύτου) μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων είναι οι ίδιοι που το απολαμβάνουν διότι δεν επηρεάζονται από αυτή τη δήθεν δίκαιη κατανομή των βαρών αφού εξακολουθούν να απολαμβάνουν τα κέρδη και τα πλούτη τους.
Για να υπάρξει έστω μιας μορφής «δίκαιη» κατανομή πρέπει να πληρώσουν και αυτοί που οφείλουν: αυτοί που προκάλεσαν τα προβλήματα, τα τεράστια δηλωμένα εισοδήματα, τα αδήλωτα εισοδήματα και οι φοροδιαφυγόντες, αυτοί που έχουν στείλει μερικές δεκάδες εκατομμύρια στο εξωτερικό, οι μεγαλοϊδιοκτήτες της ακίνητης περιουσίας, τα υπερκέρδη, ο συσσωρευμένος πλούτος, η απληστία! Και θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν αυτοί να προστατεύονται από μερίδα του πολιτικού συστήματος η οποία παθαίνει αναφυλαξία στο άκουσμα και μόνο της φράσης «συνεισφορά του πλούτου».
Ωστόσο η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Και η σημερινή πραγματικότητα είναι ζοφερή!
Γι’ αυτό και παρά την αδικία, οι εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή δήλωσαν παρών στις προσπάθειες για ανάκαμψη της οικονομίας. Από την πρώτη στιγμή οι εργαζόμενοι ανέλαβαν μερίδιο μιας ευθύνης που δεν τους αναλογεί. Ανέλαβαν βάρος της οικονομικής κρίσης παρόλο που δεν ευθύνονται για τα δεινά που οδήγησαν την οικονομία σε αυτό το σημείο. Δέχτηκαν κατανομή των βαρών για εγκλήματα που έκανα οι τράπεζες, οι διοικούντες αυτές και οι εποπτεύοντες αυτές! Και για ακόμα μια φορά θα δεχτούν τη λήψη μέτρων διότι σε αντίθεση με όλους αυτούς που αναφέρονται πιο πάνω, οι εργαζόμενοι ήταν ανέκαθεν δύναμη ευθύνης και υπευθυνότητας.
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
