Γιατί όχι κλιμακωτή ΑΤΑ;
Όταν οι συνδικαλιστές δηλώνουν ότι η ΑΤΑ δεν πρέπει να ερμηνεύεται σαν αύξηση του μισθού, αλλά ως αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, έχουν δίκαιο.
Το ερώτημα βέβαια είναι αν η ΑΤΑ μπορεί ταυτόχρονα να λειτουργήσει και ως εργαλείο γεφύρωσης ή τουλάχιστον μείωσης του χάσματος που χωρίζει τους υψηλόμισθους από τους χαμηλόμισθους τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Η απάντηση είναι θετική.
Ναι, η ΑΤΑ υπό προϋποθέσεις μπορεί να διαδραματίσει και αυτόν το ρόλο. Πώς;
Με την υιοθέτηση της αρχής της κλιμακωτής καταβολής της. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι για τους υψηλόμισθους η αποκατάσταση της αγοραστικής τους δύναμης θα γίνεται μερικώς, ενώ για τους χαμηλόμισθους πλήρως. Η διευθέτηση αυτή αφενός μικραίνει τις διαφορές στους μισθούς κι αφετέρου δεν στερεί από την ΑΤΑ τον πρωταρχικό της ρόλο.
Πέρα τούτου, η διευθέτηση αυτή εμπεριέχει και το στοιχείο της κοινωνικής δικαιοσύνης, αφού η ποσοστιαία αύξηση των απολαβών, εμφανώς λειτουργεί υπέρ των υψηλόμισθων, των προνομιούχων δηλαδή της μισθωτής εργασίας.
Ταυτόχρονα η κλιμακωτή καταβολή της ΑΤΑ μπορεί να ασκήσει πίεση στην εργοδοτική πλευρά για να δεχτεί το αίτημα για καθολική καταβολή της ΑΤΑ, αφού το κόστος της περιορίζεται.
Από ό,τι φαίνεται η ιδέα αυτή απορρίπτεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, όμως καλό είναι να λάβουν υπόψη μια παροιμία που ακούγεται σε περιοχές της Ελλάδας: «Καβαλικεύω γάιδαρο μέχρι να βρω μουλάρι»
Ω.
