Είμαι το νούμερο οκτώ με ξέρουν όλοι με αυτό (Γιώργος Σκούρτης, Η φάμπρικα)
Ζούμε στην εποχή των αριθμών. Όλη μας η ζωή κυριαρχείται, κανοναρχείται και υπαγορεύεται από αριθμούς. Όλα μετριούνται με ένα νούμερο δίπλα. Οι άνθρωποι με τις ανάγκες τους περνούν σε δεύτερη μοίρα, αφού προέχει η ευημερία των αριθμών. Στο όνομα των αριθμών γίνονται τα νέου τύπου εγκλήματα κατά των λαών. Κυβερνήσεις, τρόικες, επιτροπές, διευθυντήρια, τραπεζίτες και λοιποί υπεύθυνοι, επιβάλλουν τις επιλογές τους στο όνομα των αριθμών.
Με όλο τον κίνδυνο να καταντήσει πληθωριστική η χρήση της λέξης δικτατορία, θα έλεγα ότι ζούμε στην εποχή μιας ιδιότυπης δικτατορίας των αριθμών. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με αυτούς.Θα πάρεις τη δόση λέει η τρόικα, αν οι αριθμοί του δημόσιου χρέους είναι τόσο. Αν τα ελλείμματα μειωθούν κατά τόσο. Αν από τις ιδιωτικοποιήσεις φέρεις τόσα. Αν μειώσεις το κρατικό μισθολόγιο τόσο. Αν μειώσεις τις κοινωνικές παροχές τόσο. Αν ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων μειωθεί κατά τόσο.
Η δικτατορία των αριθμών είναι ουσιαστικά το εργαλείο επιβολής των ταξικών συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών. Ο στόχος και η λογική αυτής της δικτατορίας είναι απλή: τα προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων πρέπει να λυθούν, ακόμα και ενάντια στην κοινωνία και στον άνθρωπο. Έτσι, λαμβάνονται μέτρα ικανοποίησης συγκεκριμένων αριθμών και καταστροφής των πολιτών και του μέλλοντος της νέας γενιάς. Χωρίς να εξηγεί κανένας γιατί αντί του χρέους και του ελλείμματος να μην προτάσσονται κάποιοι άλλοι αριθμοί: η ανάγκη επενδύσεων στην παιδεία, στην υγεία, στην έρευνα και την απασχόληση. Που θα φέρουν αλλαγή και στους άλλους δείκτες μακροπρόθεσμα.
Το ερώτημα που προκύπτει, βέβαια, είναι αν μπορεί να υπάρξει μέλλον, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά σε οποιαδήποτε χώρα, όταν ως αποτέλεσμα τέτοιων πολιτικών θα καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, όταν ο άνθρωπος περιέλθει σε μια κατάσταση απόγνωσης, όταν νιώσει ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος και καμιά προοπτική. Ψιλά γράμματα προφανώς. Για την ακρίβεια δεν είναι, αφού σε αυτό ακριβώς στοχεύουν. Να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην παράδοση και τον ωχαδερφισμό.
Η υποτίμηση που συντελείται δεν μετριέται σε αριθμούς. Είναι υποτίμηση του ανθρώπου και της αξιοπρέπειας του. Είναι υποτίμηση της εργασίας του και του πλούτου που δημιουργεί. Είναι υποτίμηση των αναγκών του παιδιού σου και του παιδιού μου σε μόρφωση, στέγαση, υγεία. Είναι υποτίμηση της δημοκρατίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Σε αυτά κανένας δεν μπορεί να αποδώσει τιμή όσο και να προσπαθήσει.
Επί της ουσίας, πίσω από αυτή τη δήθεν αντικειμενική στρατηγική (αλήθεια ποιος την αποφάσισε;) κρύβεται μια πολύ συγκεκριμένη επιδίωξη: η συνεχής ανακατανομή του πλούτου προς όφελος της κορυφής της κοινωνικής πυραμίδας.
Και αφού αρεσκόμαστε στους αριθμούς ας μιλήσουμε με τους αριθμούς. Και όχι τυχαίους αριθμούς. Ούτε στρατευμένους, αριστερούς αριθμούς. Ας μιλήσουμε με τους αριθμούς της Credit Suisse, ενός από τους μεγαλύτερους τραπεζικούς κολοσσούς στον κόσμο.
Ο παγκόσμιος πλούτος μέσα σε συνθήκες τεράστιας κρίσης αυξήθηκε από το 2013 στο 2014 κατά 20.1 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή κατά 8.3%, φτάνοντας τα 263 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Η ΕΕ, της μεγάλης κρίσης, των ελλειμμάτων και των μνημονίων, αύξησε τον παραγόμενο πλούτο κατά 10.6% φτάνοντας τα 85.2 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου.
70% του ενήλικου πληθυσμού έχει πλούτο κάτω από 10,000 δολάρια, ενώ το 8% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού κατέχει πλούτο άνω των 100,000 δολαρίων. Ανάμεσα σε αυτούς, το πλουσιότερο 1% κατέχει πλούτο ίσο με το 44% του παραγόμενου πλούτου.
45,200 άτομα διαθέτουν περιουσία τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
Τελικά ο Γ. Παπανδρέου είχε δίκιο. Λεφτά υπάρχουν. Πάντα υπήρχαν. Το θέμα είναι να θέλεις να τα βρεις και να τα πάρεις από αυτούς που τα έχουν σε υπερβολικό πλεόνασμα.
Γι, αυτό λοιπόν Ρόζα,
Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπούτερς και οι αριθμοί..
Γράφει: Γιάννος Κατσουρίδης
