Η Ιστορία είναι αδυσώπητη και δεν αντιλαμβάνεται τα υπερφουσκωμένα «εγώ» θλιβερών μετριοτήτων που επιχειρούν να την εκβιάσουν χρησιμοποιώντας την.
Στην πραγματικότητα, το δημοψήφισμα ήταν μία πανηγυρική ανανέωση της «λαϊκής εντολής» εν όψει της δυσκολότερης φάσης που έχει ήδη ξεκινήσει από τη νύχτα της Κυριακής.
Αυτή τη στιγμή, τα πάντα είναι «Τσιπροκεντρικά».
Ο πρωθυπουργός έχοντας πλήρη συνείδηση της αδιανόητης μετριότητας των αντιπάλων του (διεφθαρμένοι κοτζαμπάσηδες παντελώς αδιάφοροι για την κοινωνία) με εργαλείο το δημοψήφισμα, τους πέταξε στα σκουπίδια.
Οι πολίτες στην ουσία, δεν απάντησαν σε κάποιο ερώτημα για το Α’ ή το Β’ σχέδιο.
Απέλυσαν οριστικά, ως όφειλαν, το πολιτικό προσωπικό του εμετικού μεταπολιτευτικού κατεστημένου.
Από την άλλη πλευρά, η παραίτηση Βαρουφάκη και η σύγκληση του Συμβουλίου των αρχηγών (άνευ Σαμαρά – Βενιζέλο) είναι εξαιρετικές κινήσεις του Τσίπρα στο εσωτερικό πεδίο.
Μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης θα είναι ό,τι καλύτερο καθώς έτσι υλοποιείται η ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο, ευθύνες και δυσκολίες μοιράζονται και, η διαπραγματευτική ισχύς της Ελλάδας δυναμώνει.
Ο πρωθυπουργός, μέχρι τώρα, έχει αποδειχθεί εξαιρετικός παίκτης.
Με ήρεμες κινήσεις σε τελείως τρικυμισμένο τοπίο εξουδετέρωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Να μην το υπερτιμάμε όμως αυτό.
Μιλάμε για αντιπάλους φθαρμένους, διεφθαρμένους, ύποπτους, κουρασμένους και απροκάλυπτα υποκριτές.
Αντώνης Σαμαράς, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Βαγγέλης Βενιζέλος, Γιώργος Παπανδρέου.
Ένας θίασος στον οποίο αυτοί, με διαφορετικούς ρόλους ο κάθε ένας, έφερε τη χώρα εδώ που είναι τώρα.
Όλοι τους, προεξάρχοντος του απόντος Ανδρέα Παπανδρέου, συστηματικά καλλιέργησαν τις χρόνιες ασθένειες της χώρας προκειμένου να συντηρηθούν στην εξουσία.
Στο καλό, και δεν χρειάζεται να μας γράφουν, τους «έγραψε» ήδη η κοινωνία εκεί που πρέπει.
Η ζημιά που προκάλεσαν- και δεν εννοώ μόνο την οικονομία- είναι ανυπολόγιστη αν προσθέσει κάποιος στο μείγμα την αναξιοκρατία, τον νεοπλουτισμό, την εξόντωση της παραγωγικής διαδικασίας και τον «ωχαδερφισμό» που καθιέρωσαν ως αξίες του νεοελληνισμού.
Κατά τα άλλα, το μέλλον του κου Τσίπρα θα είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο του κου Σαμαρά, ή και χειρότερο, αν αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων που σε σημαντικό βαθμό με κινήσεις εξαιρετικά σοφές, ο ίδιος δημιούργησε.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ανέδειξε τον Έλληνα πρωθυπουργό ως απόλυτο νικητή στην πολιτική σκακιέρα της χώρας. Επίσης, του δίνει τη δυνατότητα να επιδράσει θετικά στην ευρύτερη Ευρωπαϊκή σκηνή έλκοντας τα διευθυντήρια σε πιο κοινωνικές πολιτικές.
Η 6η Ιουλίου του 2015, ξημέρωσε στην Ελλάδα με ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό που ναι μεν χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς δυσκολίες αλλά, ταυτόχρονα φέρει τη δυναμική της πανηγυρικής επιβεβαίωσης των επιλογών του πρωθυπουργού.
Κατά μία σχεδόν μεταφυσική σύμπτωση, πριν από 188 χρόνια, σε μια άλλη 6η Ιουλίου, του 1827, Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία, αποφάσιζαν «ειρήνη στην Ελλάδα», και ζητούσαν από τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Δεύτερο να αποδώσει ανεξαρτησία στους Έλληνες.
Έθεταν έτσι, τις βάσεις για την ιδρυτική συνθήκη του Ελληνικού Κράτους που θα επισφραγίζονταν δύο περίπου χρόνια αργότερα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου.
Ένα κράτος που δυστυχώς προσδιορίστηκε από τη δολοφονία του Καποδίστρια, την περιθωριοποίηση των διαφωτιστών και την έκτοτε ολοκληρωτική επικυριαρχία του πελατειακού ρουσφετολογικού και παντελώς αναξιοκρατικού μηχανισμού της Ελληνικής πολιτείας. Ενός μηχανισμού που υπάρχει για να ακρωτηριάζει ό,τι καλύτερο γεννά η χώρα.
Αλλά, ας επιστρέψουμε στο 2015.
Είναι γενικά ομολογημένο, πως αν δεν είχαν κλείσει οι τράπεζες, το ποσοστό του ΟΧΙ θα είχε ξεπεράσει κατά πολύ το τωρινό αποτέλεσμα. Πολλοί μιλούν για ένα «ρεαλιστικό 80%».
Το «Ναι» πάντως, δεν έχασε. Συντρίφτηκε, υπέστη ολοκληρωτική πανωλεθρία.
Αφενός ‘όπως ήδη σημείωσα πιο πάνω ανέσυρε από το «χρονοντούλαπο» ηγέτες ταυτισμένους με τη διαπλοκή και την καταστροφή, και, αφετέρου έφερε στο φως για υποστήριξη «περσόνες» που ακόμα έχουν στην επιδερμίδα τους κολλημένα τα στρας της δεκαετίας του 90.
Επίσης, πολλοί προβεβλημένοι στα κοινωνικά δίκτυα φανατικοί υποστηρικτές του «Ναι» συμπεριφέρθηκαν με εξωπραγματική αλαζονεία που κατέδειξε πως δεν έχουν καμία επαφή με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έχουν υποφέρει και συνεχίζουν να υποφέρουν.
Επέλασαν (κυριολεκτικά) στα δίκτυα, με οδυνηρά επιδερμικές απλουστεύσεις, αγνόησαν για άλλη μια φορά τις πραγματικότητες, πίεσαν ενίοτε και προσβλητικά, για παράδοση άνευ όρων στους εκβιασμούς των πιστωτών, δεν υπερασπίστηκαν στοιχειωδώς τη χώρα τους όταν από τη Γερμανία έρχονταν υποδείξεις για το ποια πρέπει να είναι η επιλογή των Ελλήνων, για το ποια πρέπει να είναι η κυβέρνηση της Αθήνας. Και, ο κάθε ένας που είχε διαφορετική από τη δική τους άποψη, αυτομάτως βαφτίζονταν ως «σταλινοφασίστας» .
Ένα μεγάλο μέρος από όλους αυτούς τους συμπολίτες αγνοεί συνειδητά πως η ψήφος της Κυριακής ήταν ταξική.
Δεν έχουν παρά να μελετήσουν τον χάρτη των αποτελεσμάτων, για να υποψιαστούν πως υπάρχει μία άλλη Ελλάδα, υπερπολλαπλάσια αριθμητικά από εκείνους που «μένουν Ευρώπη κι ας τρώνε πέτρες»
Το ΝΑΙ, κυριάρχησε αποκλειστικά σε περιοχές όπως η Εκάλη (84,62%), η Κηφισιά (64,57%), ο Διόνυσος (69,78%), η Φιλοθέη (81,56%) και το Παλαιό Ψυχικό (77,98%).
Το ΟΧΙ από την άλλη πλευρά υπήρξε σαρωτικό σε περιοχές όπως το Περιστέρι (70,27%), το Καματερό (71,75%), η Αγία Βαρβάρα (72,75%), οι Αχαρνές (77,79%), η Λαυρεωτική (72,41%) και τα Άνω Λιόσια (79%).
Το ανάλογο έγινε και στις κλασικές εργατικές περιοχές της Β' Πειραιώς που είναι και μία από τις περιφέρειες όπου το ΟΧΙ έλαβε τα κορυφαία του ποσοστά.
Στην Δραπετσώνα το ΟΧΙ επικράτησε με 74,98%, στο Κερατσίνι με 72,35%, στον Κορυδαλλό με 71,25%, στη Νίκαια με 72,52% και στο Πέραμα με 76,64%.
Όσοι δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν αυτά τα αποτελέσματα, είναι κολλημένοι στο αξίωμα του Φουκουγιάμα (1989) για το τέλος της ιστορίας.
Παρωχημένο βέβαια, αλλά, προφανώς βολικό σαν πουπουλένιο μαξιλάρι για όσους κλείστηκαν στον προστατευμένο μικρόκοσμο τους και απέστρεψαν το βλέμμα από τη μεγάλη εικόνα.
Σε αυτό το μείγμα, προσθέτουμε και την πολιτικά πορνογραφική συμπεριφορά των ιδιωτικών Μέσων Ενημέρωσης ενορχηστρωμένα, παρουσίασαν μια εκτός ελέγχου υστερία υπέρ του Ναι.
Εύλογο μεν, βλακώδες δε. Μια επικράτηση του «Όχι» θα φέρει πιο κοντά την υλοποίηση των προγραμματικών δηλώσεων της Κυβέρνησης για τις άδειες των τηλεοπτικών καναλιών. Κάτι που τώρα πια, πρέπει να συμβεί επιτακτικά και να εξαντληθεί –το εννοώ- η αυστηρότητα που προβλέπει η νομοθεσία.
Επισημαίνω το «βλακώδες» γιατί ξέχασαν τάχιστα την «χορηγία» του κου Γιουνκέρ προς τον Τσίπρα κατά τις εκλογές του Ιανουαρίου, όταν προτιμούσε «εκείνους που ήξερε» και έτσι πριμοδοτούσε άθελα του τον σημερινό πρωθυπουργό.
Τώρα, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα πρέπει να ανακαλύψει ηγεσία που να εμπνέει και να έχει επαφή με τη «ζωή εκεί έξω». Ιδιαίτερα δύσκολη αποστολή.
Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία (το μόνο που έχει σημασία) είναι το τι θα απογίνει η χώρα.
Ανεξάρτητα από την συμπεριφορά των Ευρωπαίων που θα καθοριστεί στις επόμενες μέρες, ο κος Τσίπρας και η κυβέρνηση του θα πρέπει, εάν και εφόσον όντως επιθυμούν να κρατήσουν την Ελλάδα στην Ευρώπη, να προχωρήσουν σε κάποια βήματα προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις.
- Κατάργηση των εμποδίων στον υγιή ανταγωνισμό
- Πάταξη της εξωφρενικής γραφειοκρατίας που αφορά στη σύσταση και λειτουργία νέων επιχειρήσεων
- Χαμήλωμα των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις με ταυτόχρονη και απόλυτη αυστηροποίηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού
- Βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος / αξιολογήσεων
- Αύξηση της αποτελεσματικότητας του φορολογικού συστήματος σε όλο το εύρος
- Μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης που δεν έχει λόγο να συνδεθεί με απολύσεις αλλά με λειτουργικότητα / αποτελεσματικότητα
- Πραγματικό Κοινωνικό Δίκτυ Προστασίας των Πολιτών με Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα για όλους όσους το χρειάζονται αντί της πανσπερμίας ποικίλων επιδομάτων
- Καρατόμηση των εξωφρενικών συντάξεων στα 40 και τα 50 κλπ.
- Ξεκόλλημα από τις φαντασιώσεις του κου Λαφαζάνη με τον… λιγνίτη (στον 21ο αιώνα!!!) και στροφή στις καθαρές και αειφόρες ενεργειακές τεχνολογίες που διαθέτει με μεγάλη επάρκεια η Ελλάδα.
Πρέπει επιτέλους, να γίνει κατανοητό, πως οι Σαμαράς και Βενιζέλος είναι που οδήγησαν τη χώρα στα βράχια και προκάλεσαν την ασφυξία ρευστότητας ,καθώς τη στέρησαν από τις «δόσεις» εδώ και ένα χρόνο.
Επέλεγαν να γδέρνουν τους πολίτες και να τους ωθούν στην εξαθλίωση επειδή δεν ήθελαν να θίξουν τα χιλιάδες «παιδιά τους» που βρίσκονται διάσπαρτα στη δημόσια διοίκηση και ταυτόχρονα τους χορηγούς τους, δηλαδή την ριζωμένη, φοροδιαφεύγουσα αλήτικη κλεπτοκρατία.
Η Τρόικα από την πλευρά της απλά το έβλεπε σαν εσωτερικό ελληνικό ζήτημα.
«Εμείς, θέλουμε αυτά τα αποτελέσματα. Αν εσείς τα φέρνετε ασελγώντας κατ’ εξακολούθηση στους πολίτες σας, δικό σας πρόβλημα»
Και όταν ο κος Σαμαράς κατάλαβε πως «ως εδώ και μη παρέκει», με τη χώρα ήδη στεγνή, πέταξε το δόλωμα με την εκλογή του ΠτΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ καλώς ή κακώς, το τσίμπησε.
Τα «αγγούρια» είναι μπροστά μας.
Αν η κυβέρνηση στριμωχτεί και πάλι στη γωνία, αν η Ευρώπη δείξει ξανά πως θέλει μόνο «αίμα και δάκρυα» τότε το Grexitθα γίνει μονόδρομος.
Σε όλες τις περιπτώσεις, ο νικητής της 5ης Ιουλίου του 2015 είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Το εγγύς μέλλον είτε θα τον αναδείξει σαν ευφυή αριστερό αναμορφωτή και θεμελιωτή μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από τις αρρώστιες των προηγούμενων 188 χρόνων (με ελάχιστα φωτεινά διαλλείματα) είτε θα τον καταστήσει μοιραίο.
Σε όλες τις περιπτώσεις, είτε πιο βελούδινα είτε πιο σκληρά είναι ήδη ο άνθρωπος που κατεδαφίζει το παλαιό πολιτικό σύστημα και αυτό, μόνο καλό είναι.
Εύχομαι ολόψυχα να έχει πλήρη συναίσθηση πως ο ρόλος του ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κρατά μια ολόκληρη χώρα στα χέρια του στην οποία υπάρχουν άριστοι και ταλαντούχοι, πρόθυμοι να συμβάλλουν με πάθος για το χτίσιμο μιας Ελλάδας που ακόμα ζει στα όνειρα των παιδιών μας.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
