Και το φως αρχίζει πια να σπάει τις ομίχλες ενός κόσμου που συνήθισε να ζει στον ψίθυρο.
Και το φως αρχίζει να πέφτει έως και εκτυφλωτικό στα βλέμματα όσων για πολλά χρόνια δίδασκαν σκοτάδι, σιωπή, μιζέρια ψυχής.
Και το φως, κοφτερό μαχαίρι, βρίσκει τα δεσμά και τα κόβει, απελευθερώνει την αλήθεια και συντρίβει τις ενοχές, τις θρυμματίζει, τις κάνει να νιώθουν πως ακόμα και στην Κύπρο, χάνουν την παρτίδα επιτέλους.
Ναι. Οι εξωφρενικές αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν από μια μικρή αλλά θορυβώδη μερίδα της κοινωνίας μας για το σημερινό 2o Pride και ο συνδυασμός τους με τον «κρότο» που προκάλεσε ο γνωστός βουλευτής του Συναγερμού με τις προσβλητικές του μαγκιές έφεραν μεγάλο καλό.
Είδαμε εξαιρετικές και τελείως διαφορετικές φωνές να παίρνουν αποστάσεις από τις υστερίες.
Είδαμε οικεία βέλη προς τον πολιτευτή να εκτοξεύονται χωρίς περιστροφές και να καταδικάζουν.
Διαβάσαμε ουκ ολίγα ωραία και μεστά άρθρα τόσο για τα αυτονόητα δίκαια του Pride, όσο και για τα επίσης αυτονόητα που προνοούν το Σύμφωνο Συμβίωσης και η ποινικοποίηση της ρητορικής βίας κατά ευάλωτων ομάδων.
Το πιο σημαντικό από τα κείμενα που εγώ ξεχώρισα, φέρει την υπογραφή της Κυρίας Αναστασίας Παπαδοπούλου.
Βέβαια, η Κυρία Παπαδοπούλου, δεν ξημερώθηκε τώρα ξαφνικά σε όλα αυτά. Σε όσους παρακολουθούν τα πράγματα από κοντά, η δράση της για την υπεράσπιση των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων μετρά ήδη κάποια χρόνια επίμονου αγώνα συνδυασμένου με την άριστη νομική γνώση. Είτε μιλάμε για τη σεξουαλική βία κατά ανηλίκων, είτε μιλάμε για τη βία κατά των γυναικών, είτε αναφερόμαστε στην ομάδα των Λ.Ο.Α.Τ. συμπολιτών μας είναι μονίμως παρούσα.
Δεν μπορώ να παραθέσω ολόκληρο το άρθρο της. Το δημοσίευσε μόνο στη σελίδα της στο Facebook, έτσι επέλεξε. Όποιος θέλει, μπορεί να το διαβάσει εδώ:
Αναπαράγω μόνο ένα μικρό απόσπασμα και μετά εξηγώ γιατί με ενθουσίασε τόσο:
«Δεν είναι άποψη αυτά που ακούσαμε. Είναι αμάθεια. Είναι αλαζονεία. Είναι ρατσισμός. Είναι προτροπή στην διχόνοια και είναι λαϊκισμός. Και μην μου πείτε για την «ελευθερία έκφρασης». Κανένα δικαίωμα δεν είναι απόλυτο ιδιαίτερα όταν επηρεάζει την ευημερία άλλων. Εξ’ ου και η παιδική πορνογραφία απαγορεύεται, ενώ πολλοί θα έλεγαν ότι και αυτό αποτελεί παράδειγμα κάποιας έκφρασης.
Η συμπεριφορά του κ. Θεμιστοκλέους είναι απλά μια συνέχεια στην προσβολή των αρχών της δημοκρατίας που ακούσαμε στη Βουλή. Είναι απλά η συνέχεια στην ανοχή μας σε συμπεριφορές που προσβάλλουν καθημερινά την ύπαρξη μας ως άνθρωποι. Είναι απλά το αποτέλεσμα της απάθειας μας στην καθημερινή υποβίβαση του επιπέδου του δημόσιου διαλόγου. Είναι παράδειγμα της αποτυχίας των "ηγετών" μας να καθοδηγούν συμπεριφορές και όχι να καθοδηγούνται σε συμπεριφορές.
Μην με ρωτάτε λοιπόν εάν με ενόχλησε η συμπεριφορά του κ. Θεμιστοκλέους, ως γυναίκα.
Γιατί η απάντηση είναι ότι με ενόχλησε ως πολίτη αυτού του κράτους που συνεχίζει να ελπίζει σε κάποιο επίπεδο.
Γιατί δεν ήταν σεξιστική η συμπεριφορά του κ. Θεμιστοκλέους. Ήταν απλά προσβλητική.
Τόσο αυτονόητο και τόσο απλό.»
Θέλει τελικά εξήγηση; Ο λόγος της Κυρίας Παπαδοπούλου, δεν είναι μοναχικός. Έρχεται και προσθέτει τη φωνή της, σε μία χορωδία που γίνεται ολοένα πιο ισχυρή και απλώνεται αρμονικά στον αέρα της χώρας και που με δυο απλά λόγια λέει «Είμαστε Πολίτες. Γυναίκες- Άνδρες, με τις επιλογές μας και με τις ξεχωριστές μας Ιδέες, συμφωνούμε, διαφωνούμε, αλλά, πάνω από όλα είμαστε Πολίτες, σύγχρονοι, σημερινοί, ικανοί να πάμε συμπαγείς τη χώρα μας μπροστά με όλα όσα μας φέρνουνε κοντά και, με διάλογο και συνειδητή δημοκρατία να διαφωνούμε για όσα διαφωνούμε , όχι μόνο χωρίς να «χωριζόμαστε» σε μέτωπα, αλλά, ακόμα και μαθαίνοντας όλοι από όλους ».
Η πολυτιμότητα των όσων διατυπώνει η Αναστασία, η ακριβή αλήθεια που προκύπτει από αυτόν τον φρέσκο άνεμο συμφωνίας που προέκυψε από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους σαν αντίδραση στην καθυστερημένες τάσεις που κατά καιρούς βρίσκουν πρόσχημα για να εκδηλωθούν έχει να κάνει με την Κοινωνία μας.
Μια κοινωνία που αγκομαχά να πάει μπροστά και έχει-ειδικά τώρα που το Κυπριακό είναι σε «ολική επαναφορά» - κρίσιμη ανάγκη να αποβάλλει από την κεντρική σκηνή όλων των ειδών τους «ιδεολογικούς χούλιγκαν» όλους εκείνους που χρησιμοποιούν έννοιες ιερές για πολλούς, όπως ο πατριωτισμός, η θρησκεία, ο πολιτισμός για να σκορπάνε φανατισμό και δηλητήριο.
Φως και περηφάνεια είναι η κοινωνία που ωριμάζει ανεκτικά. Που κάθε μέλος της είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να υπερασπιστεί το δικαίωμα του Άλλου να υπάρχει ισότιμα.
Φως και περηφάνεια είναι να εξαφανιστούν οριστικά οι εκ πεποιθήσεως παραγωγοί ενοχών.
Φως και περηφάνεια είναι η Αλήθεια του κάθε ένα που δεν φοβάται να είναι ο εαυτός της.
ΥΓ: Δεν χρειάζεται να το ξαναπούμε, σήμερα στις 5, όλοι στον Δημοτικό Κήπο της Λευκωσίας, πίσω από τη Βουλή.
Γράφει: Γιώργος Πήττας
