Εν έτει σωτηρίω 2014 λοιπόν, η Λευκωσία βάζει τα γιορτινά της και υποδέχεται το πρώτο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας της ομάδας εκείνης εκ των συμπολιτών μας που συμβαίνει να έχουν διαφορετικό ερωτικό προσανατολισμό από τους πολλούς.
Αν και, το ποιοι είναι οι πολλοί και οι λίγοι είναι αφενός σχετικό και αφετέρου παγερά αδιάφορο, όταν συζητάμε για θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Και ο φίλος μου ο Βαγγέλης μόνο να ήταν, που τον φωνάζω μερικές φορές Βαγκέι και λύνεται από τα γέλια, το ανθρώπινο δικαίωμα έχει ακριβώς το ίδιο και απαράλλαχτο βάρος.
Παρήγορο και ευφρόσυνο είναι, πως το Φεστιβάλ και η παρέλαση τελούν υπό την αιγίδα του Δημάρχου Λευκωσίας –πολλά συγχαρητήρια- απολαμβάνουν την ευθεία στήριξη των δύο μεγάλων κομμάτων της Κύπρου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ –και πάλι συγχαρητήρια -και επίσης διαθέτουν την ξεκάθαρη στήριξη σειράς πρεσβειών ξένων χωρών, που έχουν κάνει αυτά τα βήματα εδώ και πολλά χρόνια.
Οι αντιδράσεις από συγκεκριμένους κύκλους, εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς αναμενόμενες. Ότι θα έφταναν βέβαια να λένε πως θα κάνουν «αντισυγκέντρωση» την ίδια ώρα στο ίδιο μέρος, ομολογώ, δεν μου είχε περάσει από το μυαλό.
Ότι θα επιμένουν οι εκκλησιαστικές ηγεσίες να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν όταν η επιστήμη έχει αποφανθεί ξεκάθαρα πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι… ασθένεια, και αυτό, αναμενόμενο είναι. Άσχετα αν σειρά χριστιανικών εκκλησιών του κόσμου έχει συμπεριφερθεί πιο έξυπνα, ανοίγοντας τις αγκάλες της στην ομοφυλόφιλη κοινότητα προκειμένου να μη χάσει πελάτες.
Βέβαια, έχει σημασία το ποιόν και το επίπεδο της κοινωνίας στην οποία ο κάθε φορέας αναζητεί αυτούς τους πελάτες.
Εκεί που υπερέχουν οι αδιάβαστοι, οι πονηροί και οι «μάτσο» (δήθεν ή όχι) επόμενο είναι να έχουμε τις αντιδράσεις που έχουμε στην Κύπρο.
Καίει λοιπόν το Parade.
Καίει γιατί είναι επικίνδυνο.
Μπορεί, καθώς πια γίνεται θεσμός, να διαδώσει άβολες αλήθειες.
Μπορεί ξαφνικά να βρεθούν δάσκαλοι στα σχολεία που καθώς μιλούν στα παιδιά για επιφανείς επιστήμονες, πολιτικούς, ιστορικά πρόσωπα, δημιουργούς κλπ, να αποφασίσουν να πουν πως κάποιοι από αυτούς τους άνδρες και αυτές τις γυναίκες , ήταν ομοφυλόφιλοι.
Τι θα γίνει τότε;
Πόσα παιδιά με καταπιεσμένη στα τρίσβαθα της ψυχής τους την ιδιαιτερότητα τους θα ενθαρρυνθούν να αφήσουν την ταυτότητα τους ελεύθερη;
Θα συνειδητοποιήσουν έτσι, πως δεν είναι ελαττωματικά και ψυχικά άρρωστα, και ούτε ο «διάβολος» έχει βρει κατοικία στο κορμί τους.
Ας μην ανησυχούν όμως. Αυτά, συμβαίνουν ήδη και στην Κύπρο και είναι μη αντιστρέψιμα.
Πριν από λίγες μέρες, κάποιος σε ένα κοινωνικό δίκτυο, προσπαθώντας με το στανιό να μεμψιμοιρήσει βρήκε να πει το εξής «μα εγώ δεν λέω τίποτα εναντίον τους… απλά… γιατί τώρα να γίνει αυτό για αυτούς και όχι ας πούμε κάτι για τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στα πεζοδρόμια ή τις θέσεις αναπήρων. Τόσα προβλήματα έχουμε!»
Βρήκε και πρόθυμους συνηγόρους βεβαίως, βεβαίως.
Η απάντηση ασφαλώς είναι απλούστατη έως αχρείαστη: Απλά, «αυτοί» ως ομάδα πολιτών που έχει συμπιεστεί αφόρητα για αιώνες, ως ομάδα πολιτών που έχει στην κυριολεξία δαιμονοποιηθεί από θρησκείες και πολιτικές, αγωνίστηκε συντεταγμένα και πεισματικά, διεκδικώντας στην ουσία τα αυτονόητα.
Το δικαίωμα στην αγάπη με τον τρόπο και τον/την σύντροφο της επιλογής τους.
Και ασφαλώς το δικαίωμα στην νομική κατοχύρωση της σχέσης τους εφόσον το αποφασίσουν.
Τόσο ο ναζισμός –αυτός που εκπροσωπούν η Χρυσή Αυγή όσο και το ΕΛΑΜ-όσο και ο Σταλινισμός (που σε αυτές του τις εκφράσεις όμως δεν εκπροσωπείται από κανέναν πια εξ όσων γνωρίζω) επιφύλαξαν ολάκερη την ιερά εξέταση και τα μαρτύρια του Ταντάλου στους ομοφυλόφιλους.
Αμέτρητοι οι ανώνυμοι που σάπισαν από βασανιστήρια στις φυλακές, και ουκ ολίγα μεταξύ τους κάποια σπουδαία μυαλά που δεν πρόλαβαν να φωτίσουν καλύτερα τον κόσμο μας.
(Ποιος θυμάται άραγε τον Σεργκέι Παρατζάνοφ ο οποίος βάσει του Σοβιετικού Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιούσε την ομοφυλοφιλία καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια καταναγκαστικών έργων; )
Όχι, δεν είμαι υπέρ της «επίδειξης» των ερωτικών επιλογών μας.
Θέλω να πω, δεν με ενδιαφέρει να βγαίνει ο κάθε ένας να «φωνάζει» είμαι αυτό ή το άλλο.
Με αυτή την έννοια λοιπόν, δεν είμαι ούτε υπέρ των κινητοποιήσεων για οτιδήποτε.
Αν ζούσαμε σε κόσμο ιδανικό (απλά ανθρώπινο θα αρκούσε) τίποτα από όλα αυτά δεν θα χρειάζονταν.
Όσο όμως το σκοτάδι και το μίσος παλεύουν για να εξοντώσουν οτιδήποτε διεκδικεί τα δικαιώματα του, θα είμαι εκεί. Μαζί.
Από νεαρότατος ενθουσιαζόμουν, γέμιζα αισιοδοξία, όταν περπατώντας στους δρόμους, έβλεπα ερωτευμένα ζευγάρια να γράφουν τον κόσμο ολάκερο στα παλιά τους τα παπούτσια και να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται όπου βρεθούν κι’ όπου σταθούν.
Χίλια μύρια χρωματιστά λουλούδια έσκαγαν σαν πυροτεχνήματα στην ψυχή μου κι’ έλεγα «αξίζει να ζεις!»
Υπέροχη τρομοκρατία αυτή του Έρωτα κόντρα στον φασισμό της καθημερινότητας!
Το ίδιο νιώθω ακριβώς και τώρα, ποτέ δεν άλλαξε αυτό μέσα μου.
Ακόμα κι αν βαδίζω απογοητευμένος και κουρασμένος, ένα χαμένο στη αγάπη του ζευγάρι θα γεμίσει με αέρα τα πανιά μου.
Ένα ζευγάρι χέρια πλεγμένα σφιχτά.
Εκείνου κι εκείνης, εκείνου κι εκείνου, εκείνης κι εκείνης. Όλα, όλων.
All you need is love.
Parade λοιπόν, και να καίει!
Γράφει: Γιώργος Πήττας
