Με «Λερναία Ύδρα» μοιάζουν τα προβλήματα στη Πάφο σήμερα, ωσάν μικρογραφία του ευρύτερου συστήματος.
Κρίση οικονομική, πολιτική, ηθική. Το βάρος της, επωμίζεται ο κάθε παφίτης ξεχωριστά. Όταν όμως η κρίση απευθύνεται σε τόσα πολλά μέτωπα, μερίδιο ευθύνης δεν μπορεί, πάρα να φέρει η πολιτεία συλλογικά. Οι ατομικές ευθύνες, σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί, είναι δευτερεύον. Γι’ αυτό άλλωστε μάθαμε να ανεχόμαστε και να συμβιβαζόμαστε μετ’ ευκολίας.
Η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας, του μυθολογικού τέρατος, αποτέλεσε ένα από τους 12 άθλους του Ηρακλή. Άθλος θα είναι και η κάθαρση χρόνιων προβλημάτων που προσβάλλουν τη μικρή κοινωνία της Πάφου. Είναι λογικό πως αυτό δεν θα γίνει απ' τη μια μέρα στην άλλη. Ούτε η κατακραυγή μέσω λαϊκών δικαστηρίων θα υποβοηθήσει στην αποβολή ετερόκλητων στοιχείων. Ο κόσμος, μπορεί να «τιμωρήσει» οποιονδήποτε. Σκληρότερα απ' όσο θα τιμωρούσε ένα δικαστήριο. Άλλες φορές, χάριν επιλεκτικού μνημονικού, συμβαίνει το αντίθετο. Τουτέστιν, όταν δεν εθελοτυφλούμε, γινόμαστε εκ των υστέρων σωτήρες.
Επί της παρούσης, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Ούτε σωτήρες. Το παρελθόν αποτελεί δυσχεραντικό στοιχείο στο ακανθώδες κοντινό μέλλον. Και είναι τόσα που πρέπει να γίνουν. Και δεν θα γίνουν από τον «έναν». Επιλογή λοιπόν, πρέπει να καθίσταται η εντολή για μια πόλη βιώσιμη και ωφέλιμη προς τους πολίτες της, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας και της διαφάνειας. Ως εκ τούτου, εξυπακούεται η καθολική συνεργασία όλων των μερών. Δικηγόρων, λογιστών, τραπεζιτών, δημοσίων υπαλλήλων... Ολονών μας.
Δεν λείπει, ούτε θα λείψει, ουδείς άρχων από την Πάφο. Μα το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Αυτό που πραγματικά λείπει, είναι η βάση στην οποία έγιναν αγοραπωλητήρια εκατομμυρίων και δημιουργήθηκαν μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης. Και πώς να υπάρξει βάση; Σε ελάχιστο χρόνο, έχουν γίνει τόσα ανοίγματα. Θεωρείτο από πολλούς ως οικονομικό θαύμα. Η ευκαιρία να θησαυρίσουν. Κανείς δεν λέγει βεβαίως πως κάτι τέτοιο είναι κολάσιμο.
Κολάσιμο, αποτελεί το γεγονός να αποποιείται κανείς της τιμής να υπηρετεί το δημόσιο καλό και αντ' αυτού να βρίσκεται υποδουλωμένος, μίζερα, στο προσωπικό του συμφέρον.
Σε μια εποχή που ο καθένας μπορούσε να θησαυρίσει, υπήρχε άλλοθι... Ωστόσο, είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια. Η ιστορία μας το αποδεικνύει συνεχώς. Και στη Πάφο, χτιστήκαν και σχεδιάστηκαν πολλά τέτοια, χωρίς τον πυρήνα που προϋποθέτει τον χαρακτήρα και την ποιοτική εξέλιξη του τόπου. Και ένας τέτοιος, δεν έρχεται πάρα μόνο από μέσα. Ούτε η ρωσική, ούτε η κινεζική αγορά δύνανται να προσφέρουν ποιοτική ανάπτυξη, όταν δεν υφίσταται ήδη μια καλά δομημένη βάση.
Χρήματα υπήρξαν. Το γεγονός ότι δεν υπήρξαν ωφέλημα έργα, ή και καθόλου, συγκαλύφθηκε με τη καραμέλα πως «είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας» και άλλες τέτοιου τύπου, λαϊκιστικές δηλώσεις, εσωτερικής κατανάλωσης.
Υπάρχουν τέτοια ζητήματα ανοιχτά, που θα ήταν τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς σε ουσιαστική αλλαγή, μετά την εκλογή νέου Δημάρχου. Πως θα μιλήσουμε για έργα ανάπτυξης και νέες θέσεις εργασίας, την ίδια στιγμή που είμαστε ανίκανοι να στηρίξουμε το ήδη υπάρχον δυναμικό; Με πια λεφτά θα γίνουν, εκείνα που έπρεπε να γίνουν, δεκαετίες πριν; Ποια τρύπα θα κλίσουμε πρώτη; Ουδείς γνωρίζει.
Και αυτοσκοπός δεν είναι τα έργα. Δεν είναι οι θέσεις εργασίας. Δεν είναι καν η ανατροπή της ελιτίστικης άρχουσας τάξης. Σκοπός πρέπει να είναι ο αλληλοσεβασμός και η αλήθεια. Μας κοροϊδεύουν, τους κοροϊδεύουμε, κοροϊδευόμαστε. Αυτή είναι η πόλη μας.
Γράφει: Φρίξος Νικολάου
