Η καραντίνα αλλιώς. Της Μαρίνας Σωτηρχέλλη

Καραντίνα. Μια λέξη φόβητρο, μια λέξη που κανείς δεν ήθελε να ακούσει.

Όταν στα μέσα του Γενάρη μαθεύτηκε ότι κάπου στην Κίνα μια νέα πανδημία έκλεισε τον κόσμο στα σπίτια, αρκετοί θορυβήθηκαν, φοβήθηκαν. Οι περισσότεροι όμως αποφάνθηκαν ότι η Κίνα «κόβει» μακριά και ότι η αρρώστια δεν θα έφθανε μέχρι εδώ. Κι όμως, ενάμιση μήνα μετά, ο COVID 19 κτύπησε και τη δική μας πόρτα. Ο «αόρατος εχθρός» για τον οποίο μέχρι τότε αδιαφορούσαμε, ήρθε και στη δική μας χώρα. Ήρθε για να δοκιμάσει τόσο το σύστημα υγείας, όσο και τις ανθρώπινες αντοχές.

Η πρώτη αντίδραση ήταν πανικός. Πανικός ανάμικτος με μια δόση εγωισμού που ήταν εμφανής στον τρόπο συμπεριφοράς των πολιτών, κυρίως στις υπεραγορές. Ό, τι εμφανιζόταν στο ράφι το αρπάζαμε. Γεμίζαμε το καρότσι με αγαθά πρώτης ή δεύτερης ανάγκης, αγοράζαμε χρήσιμα ή άχρηστα προϊόντα σε μεγάλες ποσότητες. Το αν ο επόμενος που στεκόταν στη σειρά θα έμενε με άδεια χέρια, ουδόλως μας ενδιέφερε. Σημασία είχε η έλλειψη να μην αγγίξει εμάς...

Ευτυχώς η περίοδος αυτή κύλησε γρήγορα. Ο φόβος και ο πανικός έδωσαν τη θέση τους σε πιο ήπια συναισθήματα.

Στα μέσα Μαρτίου η Κυβέρνηση αποφάσισε ότι έπρεπε να μπούμε σε καραντίνα. Ν’ αλλάξουμε συνήθειες, να ξεχάσουμε την καθημερινότητα και να μπούμε σε εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς. Να μείνουμε μόνοι στο καταφύγιο μας, να μάθουμε να δουλεύουμε από το σπίτι, να μπούμε σε μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Για το καλό μας.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη νύχτα της καραντίνας. Ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα του σπιτιού μου, “άκουσα” για πρώτη φορά... την απόλυτη ησυχία! Στ’ αυτιά μου δεν έφτανε ούτε ο παραμικρός ήχος. Όλοι είχαν κλειστεί στα διαμερίσματα, στα δωμάτια τους. Ούτε φωνές, ούτε καν ψίθυροι. Λες και μια ανώτερη δύναμη μας επέβαλλε να σωπάσουμε. Σκέφτηκα: Μήπως τελικά δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου; Μήπως υπάρχουν και πιο σοβαρά ζητήματα σε αυτή τη ζωή που πρέπει να μας απασχολούν; Μήπως όλη αυτή η “φασαρία” που κυριαρχούσε πριν τον κορονοϊό, το άγχος, τα νεύρα, ο ανταγωνισμός, δεν είναι τελικά τόσο σημαντικά;

Καθώς περνούσαν οι μέρες η ανάγκη εξόδου μεγάλωνε. Διαπίστωσα ότι ήταν η πρώτη Άνοιξη που δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω ελεύθερα, να χαρώ τη Φύση, τα λουλούδια, ν απολαύσω τα χρώματα και τ αρώματα. Ταυτόχρονα όμως ήταν και η πρώτη Άνοιξη χωρίς καυσαέριο, ρύπανση και περιττούς θορύβους. Θυμήθηκα τι έζησε ο πλανήτης την προηγούμενη χρονιά, τις απέραντες εκτάσεις δασών που κάηκαν, τις καταστροφές και τις πληγές που ο ίδιος ο άνθρωπος προκάλεσε στο περιβάλλον. Και αυτό ήταν απλώς ένα μικρό κλάσμα της συνολικής ζημιάς. Μήπως αυτό που ζούσαμε ήταν η εκδίκηση της Φύσης στα δικά μας εγκλήματα; Αφού πρώτα κάψαμε εμείς τους πνεύμονες της, ύστερα ήρθε αυτή κι έκαψε τους δικούς μας; Όχι, δεν πιστεύω ότι η Φύση εκδικείται. Απλώς με τον τρόπο της ίσως μας έδωσε ένα μάθημα. Κλείνοντας μας στο σπίτι, μας έδειξε την αξία, την ομορφιά της. Για πρώτη φορά μειώθηκαν τα επίπεδα καυσαερίου στην ατμόσφαιρα, ο αέρας έγινε πιο καθαρός από ποτέ, τα λουλούδια άνθισαν, τα ζώα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στους δρόμους των πόλεων. Αντίθετα οι άνθρωποι περιοριστήκαμε στις βεράντες μας, περπατήσαμε για πρώτη φορά στην γειτονιά μας, κοιτάζαμε με τις ώρες τα χελιδόνια, τα δέντρα, τον ήλιο. Εκτιμήσαμε τη μαγεία της Φύσης. Μήπως, λέω, μήπως πρέπει να την προσέχουμε περισσότερο;

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας μας δόθηκε η ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας. Οι ιδιάζουσες συνθήκες μας υποχρέωσαν να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να μάθουμε πως σκέφτεται, πως αισθάνεται, πως λειτουργεί! Για πρώτη ίσως φορά ψάξαμε τις ανάγκες του, διαπιστώσαμε τα ελαττώματα και τις αρετές του, συνειδητοποιήσαμε ποιοι του λείπουν περισσότερο. Η απομόνωση αυτή ίσως ήταν ένα αναπάντεχο δώρο. Κάτι μου λέει ότι μετά την καραντίνα πολλοί από εμάς θα επιστρέψουμε στη ζωή ακόμα πιο δυνατοί, γεμάτοι πάθος και θέληση, αποφασισμένοι να εκπληρώσουμε τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας. Γνωρίζουμε πια ότι τίποτε σ αυτή τη ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, ότι εκείνο που μετρά είναι η δημιουργικότητα...

Ο εγκλεισμός δοκίμασε σοβαρά και τις ανθρώπινες, διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να συμβεί. Πολλοί από εμάς έχουμε γύρω μας ανθρώπους που για πολλούς λόγους δεν θα έπρεπε να έχουμε. Ήταν μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή είναι σύντομη, αλλά και πολύ όμορφη, και ότι πρέπει να την μοιραζόμαστε με ανθρώπους που μας αγαπούν και τους αγαπάμε, που νοιάζονται και νοιαζόμαστε γι’ αυτούς. Για πρώτη φορά αρκετές οικογένειες ήρθαν τόσο κοντά περνώντας ποιοτικό χρόνο μαζί. Είδαμε γονείς να παίζουν με τα παιδιά τους, να περπατάνε, να ποδηλατούν, να κουβεντιάζουν μαζί τους. Είναι εικόνες και στιγμές που τα παιδιά δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Τα ζευγάρια επίσης αναγκάστηκαν να μείνουν σπίτι μαζί. Ανακάλυψαν αντοχές, έβαλαν τον εγωισμό στη γωνιά, δοκίμασαν τις σχέσεις, προβληματίστηκαν για τη βιωσιμότητα τους.

Μέσα στην κοινωνική απομόνωση, οι άνθρωποι ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ. Για πρώτη φορά γνωρίσαμε τους γείτονες μας, συζητήσαμε μαζί τους, τραγουδήσαμε, παίξαμε - έστω και εξ’ αποστάσεως. Μιλήσαμε με τους πραγματικούς μας φίλους περισσότερο από ποτέ, και μοιραστήκαμε μαζί τους σκέψεις, ανησυχίες, όνειρα. Το φετινό Πάσχα, αν και μοναχικό, ήταν ξεχωριστό. Το Μεγάλο Σάββατο είχα τους περισσότερους “διαδικτυακούς καλεσμένους” στο σπίτι μου. Ήταν τόσοι πολλοί, και από διαφορετικά μέρη, που πιστεύω πως είναι αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. Μέσα στην ατυχία φανήκαμε τυχεροί, αφού είχαμε σύμμαχο την τεχνολογία, κάτι το οποίο δεν υπήρχε σε προηγούμενες πανδημίες.

Την χρειαζόμασταν αυτήν την παύση. Έπρεπε να πάρουμε τον χρόνο μας. Η κατάσταση αυτή μας έκανε να καταλάβουμε την αξία της υγείας, να προσέξουμε τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας. Την είχαμε ανάγκη για να σκεφτούμε, να μετρήσουμε τις πράξεις, τα “θέλω” και τα όνειρά μας. Ήταν αναγκαία προκειμένου να νιώσουμε το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης προς αυτά που έχουμε και που μας έχει χαρίσει η ζωή... Θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη μέρα θα μας βρει πρώτα από όλα καλύτερους ως ανθρώπους. Με συμπόνια, κατανόηση κι αγάπη προς τους γύρω μας, με στοργή προς το περιβάλλον και με ευγνωμοσύνη για ό,τι έχουμε...