Είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα έχει εισέλθει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Και αυτό δεν έχει σχέση με τα αμπελοπούλια. Ούτε καν με την απόλυτη διαπλοκή και διαφθορά που εκπέμπει ένα κομματικό σύστημα που προκαλεί αηδία. Αλλά με την καθημερινή επιβεβαίωση πως ζούμε σ’ ένα κράτος που λειτουργεί ως παρακράτος. Όπου ένα τσούρμο πολιτικοί αλήτες κατάντησαν αυτό τον τόπο ένα απέραντο τσίρκο.
Η τελευταία ενέργεια του Ευγένιου Χαμπουλλά να αναρτήσει φωτογραφία με αμπελοπούλια στο τραπέζι του, που ήρθε ως συνέχεια εκείνης της αψυχολόγητης τοποθέτησης της Αθηνάς Κυριακίδου για το κόστος του κομμωτηρίου, ή της κραυγής αγωνίας του Δίπλαρου για βουλευτές που δεν τα βγάζουν πέρα, επανέφερε τη συζήτηση για το ηθικό επίπεδο της Βουλής. Δεν είχε όμως καμία σχέση με τις προηγούμενες τοποθετήσεις. Εκείνες οι τοποθετήσεις απλά επιβεβαίωσαν πόσο αποκομμένοι είναι οι βουλευτές από την κοινωνία. Πόσο περιορισμένη αντίληψη έχουν για τις πραγματικότητες αλλά και τις δικές τους ευθύνες. Η συγκεκριμένη παρέμβαση κατέδειξε σε ποιο σημείο έχει φτάσει η έπαρσή τους. Πήρε το θράσος, τη χυδαιότητα και τον αισχρό λαϊκισμό σε νέα επίπεδα.
Διότι δεν επρόκειτο περί ατοπήματος. Ούτε απερισκεψίας. Αλλά συνειδητής επίδειξης δύναμης μέσα από μια πράξη παρανομίας. Ο συγκεκριμένος βουλευτής δεν παραδέχθηκε απλά ότι αγνόησε τον νόμο αλλά το διαφήμισε. Ήταν μάλιστα τόσο περήφανος που αρνήθηκε να διαγράψει τη φωτογραφία (πώς θα μπορούσε με τόσα likes, διερωτήθηκε). Ενώ στην υπόδειξη ότι είναι απαράδεκτο βουλευτής να λειτουργεί ως εάν να είναι υπεράνω του νόμου, η απάντηση σε όσους ενοχλήθηκαν ήταν «πρόβλημά τους». Με απλά λόγια, είπε ότι έχει γραμμένους αυτούς που τον πληρώνουν 6.611 ευρώ για να υπηρετεί τη νομιμότητα. Αυτός θα αποφασίζει πότε θα κάνει αυτό για το οποίο πληρώνεται και πότε όχι. Είναι νέος βουλευτής, ξεκαθάρισε, και δεν μπορεί να υποκρίνεται (ότι σέβεται τους νόμους). Απλά δεν τους σέβεται. Αυτό επιβάλλει προφανώς ο εκσυγχρονισμός. Kαι προκάλεσε τον γενικό εισαγγελέα να του προσάψει κατηγορίες.
Το πιο τραγικό, όμως, δεν είναι η δράση του Χαμπουλλά. Αλλά η αντίδραση των θεσμών. Διότι κάθε κοινοβούλιο διαθέτει φαιδρούς λαϊκιστές. Σε κάθε χώρα είναι πιθανόν βουλευτές να λειτουργούν με ασέβεια προς τους νόμους. Αλλά πολιτικό σύστημα και θεσμοί διασφαλίζουν ότι αυτοί θα κινούνται εντός νομιμότητας ή θα έχουν επιπτώσεις.
Εδώ, η όλη αντίδραση αποτέλεσε και την εξήγηση γιατί ο Ευγένιος Χαμπουλλάς και ο κάθε Χαμπουλλάς συμπεριφέρεται με τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Μια πράξη αξιόποινη χαρακτηρίστηκε από τη Γενική Εισαγγελία απλά μεμπτή. Και αυτός που παραβίασε τον νόμο αφέθηκε στην κρίση του κόσμου. Σε τέτοια επίπεδα ασυδοσίας έχουν φέρει τη χώρα. Το δε κόμμα του, που ξεκίνησε τη σταυροφορία για απαλλαγή της Βουλής απ’ όσους υποβιβάζουν το επίπεδό της (όχι τον Θεμιστοκλέους, τον Δίπλαρο και τον Χαμπουλλά) τους υπόλοιπους επικίνδυνους λαϊκιστές -Περδίκη και Συλλούρη- με ανακοίνωσή του ξεκαθάρισε πως σέβεται απόλυτα τις ευρωπαϊκές οδηγίες και εθνικές νομοθεσίες, και πως ο καθένας είναι υπόλογος των πράξεών του, και αναλαμβάνει την ευθύνη τους. Και ο εκπρόσωπος του κόμματος, όταν ρωτήθηκε κατά πόσο τίθεται θέμα τάξης, απεφάνθη ότι η χώρα έχει πολύ πιο σημαντικά πράγματα να την απασχολήσουν. Εάν, όμως, στον ΔΗΣΥ σέβονται τους νόμους πώς μπορεί να δέχονται οι εκπρόσωποι του κόμματος να τους καταπατούν; Ποια είναι η περιβόητη ανάληψη ευθύνης όταν, το ίδιο το κόμμα, κρίνει πως το ότι ο πρόεδρος της Οικολογικής Επιτροπής του στηρίζει τη λαθροθηρία, δεν αποτελεί λόγο απομάκρυνσής του από τη συγκεκριμένη θέση, έστω; Και τι πιο σοβαρό από την ανάγκη διασφάλισης ότι η χώρα δεν θα καταστεί ζούγκλα;
Είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα έχει εισέλθει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Και αυτό δεν έχει σχέση με τα αμπελοπούλια, η θανάτωση των οποίων με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο προφανώς και είναι θέμα, ούτε με το απίστευτα χαμηλό επίπεδο όσων απαρτίζουν σήμερα τη Βουλή. Ούτε καν με την απόλυτη διαπλοκή και διαφθορά που εκπέμπει ένα κομματικό σύστημα που, δεν προκαλεί απλά αποστροφή και εκνευρισμό, προκαλεί αηδία. Αλλά με τη σιγουριά τους πλέον ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Πως δεν έχουν να λογοδοτήσουν σε κανένα που επιβεβαιώνει και πόσο επικίνδυνοι είναι για την ίδια τη δημοκρατία πλέον αυτοί που υποτίθεται βρίσκονται εκεί για να τη διασφαλίζουν.
Έχει να κάνει με την καθημερινή επιβεβαίωση πως ζούμε σ’ ένα κράτος που λειτουργεί ως παρακράτος. Όπου ένα τσούρμο πολιτικοί αλήτες κατάντησαν αυτό τον τόπο ένα απέραντο τσίρκο. Όπου βουλευτές θεωρούν ότι η βουλευτική ιδιότητα ή 600 likes (συμπεριλαμβανομένων και βουλευτών, σιγά μην έλειπε ο Δίπλαρος) μπορούν να αποτελούν διαβατήριο ώστε να λειτουργούν ως υπόκοσμος. Κόμματα νομίζουν πως υπάρχουν απλά για να ποσώννουν ψήφους. Και η Γενική Εισαγγελία στέλλει το μήνυμα ότιη νομιμότητα είναι θέμα άποψης. Πως ο σεβασμός της μπορεί να είναι θέμα επιλογής.
Με αυτή την πεποίθηση πλέον ότι η εικόνα του Χαμπουλλά, αυτή η αθλιότητα, η φαιδρότητα, η έπαρση, είναι η εικόνα του κράτους. Ό,τι έχει απομείνει από αυτό, δηλαδή. Διότι, όταν η νομοθετική εξουσία δεν αναγνωρίζει τους νόμους που ψηφίζει και η δικαστική που είναι εκεί για να διασφαλίζει την τήρησή τους ανάγει τον κόσμο σε προστάτη της νομιμότητας, τότε απλά δεν υπάρχει κράτος.
Δημοσιεύθηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
