Ποιος αλήθεια δεν ζήλεψε βλέποντας τους Τ/κ να πανηγυρίζουν, όχι για την εκλογική νίκη, αλλά γι’ αυτό που οι ίδιοι θεώρησαν ως διάνοιξη μιας χαραμάδας ελπίδας; Και ποιος δεν αισθάνθηκε απόγνωση βλέποντας στη δική μας μίζερη μεριά, όλους αυτούς για μια ακόμα φορά να αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να προσγειώσουν όσους τόλμησαν να αφεθούν στις «αυταπάτες»; Όταν τη στιγμή που οι Τ/κ φώναζαν το γνωστό σύνθημα «κανένας δεν μπορεί να πάρει την ειρήνη από την Κύπρο», οι δικοί μας επέμεναν ότι δεν υπάρχει κανείς να τη φέρει;
Τη στιγμή που κάποιοι επικεντρώνονταν στην κόντρα Ακιντζί- Ερντογάν για να πείσουν ότι τίποτε δεν αλλάζει αφού το κλειδί βρίσκεται στην Άγκυρα, άθελα τους επιβεβαίωναν αυτό που εδώ και χρόνια σκεφτόμαστε αλλά ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε: ότι τα όσα μας ενώνουν στο Κυπριακό με την Τουρκία, είναι τελικά πολύ περισσότερα.
Εκείνο το «όχι με οποιοδήποτε κόστος» που αντέταξε ο Ερντογάν στην πεποίθηση του Ακιντζί πως η λύση πλησιάζει. Η είκονα του Μπουρχάν Κουζού να προτρέπει τον Τ/κ ηγέτη εφόσον αγαπά τόσο πολύ τους Ε/κ να πάει να ζησει με αυτούς. Η προσπάθεια απαξίωσης όσων επιδιώκουν τη συμβίωση ή η έγνοια μπας και κάτι πάει λάθος και ανατραπεί το status quo, ήταν τόσο γνώριμη, τόσο οικεία, που δεν θα μπορούσε να είχε ειδωθεί διαφορετικά παρά μ’ ένα χαμόγελο απόγνωσης. Και μια απορία πως καταφέραμε να γίνουμε τόσο ίδιοι με αυτό που μισήσαμε.
Άλλωστε οι γεμάτες σκεπτικισμό και «ρεαλισμό» τοποθετήσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας της αντιπολίτευσης. Η επιλογή, έχοντας απέναντι της ένα πολιτικό ο οποίος από μειονεκτική θέση δείχνει θέληση να προχωρήσει, να τον απαξιώσει αντί να τον στηρίξει, «ελέγχοντας» την Τουρκία. Η επιστράτευση και πάλι του φόβου παρουσιάζοντας την εκλογή του Ακιντζί ως άλλη μια παγίδα, ως ένα ακόμα οργανωμένο σχέδιο ώστε να οδηγηθούμε σ’ ένα νέο «Όχι» και την οριστική διχοτόμηση. Η σπουδή τους να προλάβουν να απορρίψουν ως απαράδεκτη οποιαδήποτε πρόταση πριν ακόμα κατατεθεί, δεν άφηνε χώρο για διαφορετική ανάγνωση. Ότι δηλ. προσωποποίηση του status quo δεν είναι μόνο η Τουρκία.
Πολιτικοί και δημοσιογράφοι έστειλαν από πολύ νωρίς το μήνυμα για το τι θα πρέπει να αναμένουμε αλλά και το πόσο δύσκολο θα είναι και πάλι το εγχείρημα. Και ήταν αναμενόμενο. Αφού η προσπάθεια του Κυπριακού έχει χρόνια τώρα μετατραπεί σε ένα συμπαγές και ακλόνητο status quo, που υπερισχύει της οποιασδήποτε προσπάθειας για τερματισμό του, και με τη δική μας συμβολή (αν όχι επιλογή).
Με ένα πολιτικό σύστημα που έχει προ πολλού υιοθετήσει μια ρητορική που αποκλείει τη λύση αφού αποκλείει το συμβιβασμό και τη συμβίωση. Του οποίου χρόνια πατριωτικής πολιτικής έχουν καταστήσει την αδράνεια ύψιστη εθνική πράξη. Που έχει για μια ακόμα φορά φορέσει τη μάσκα του λαϊκού σωτήρα και ετοιμάζεται να ανασύρει κάθε δυνατό επιχείρημα για να πείσει ότι δεν θα πρέπει να γίνει τίποτε. Επιβεβαιώνοντας το πόσο αμήχανα νιώθει όταν απέναντι του δεν έχει έναν Ντενκτάς ή ένα Έρογλου για να διαιωνίζει το Κυπριακό ως παιγνίδι επίρριψης ευθυνών. Και μια κοινωνία αφόρητα πληκτική και συντηρητική, εθισμένη για χρόνια στο φόβο, που αρνείται να προχωρήσει, να ονειρευτεί. Βραχυκυκλωμένη σε μια πορεία που έχει φέρει το Κυπριακό σε σημείο που περισσότερο να μοιάζει με κουτί της Πανδώρας παρά με στόχο ζωής.
Ποιος αλήθεια δεν ζήλεψε βλέποντας όλους αυτούς τους Τ/κ να χορεύουν και να πανηγυρίζουν, όχι για την εκλογική νίκη, αλλά γι’ αυτό που οι ίδιοι θεώρησαν ως διάνοιξη μιας χαραμάδας ελπίδας; Που είχαν κάτι για το οποίο να πανηγυρίσουν, στο οποίο να πιστέψουν; Και ποιος δεν αισθάνθηκε απόγνωση βλέποντας στη δική μας μίζερη μεριά, όλους αυτούς για μια ακόμα φορά να αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να προσγειώσουν όσους τόλμησαν να αφεθούν στις «αυταπάτες»; Να επιδιώκουν να πείσουν τον κόσμο πως κανένας λόγος δεν συντρέχει για ελπίδα, πως το Κυπριακό έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία την οποία οφείλει να αποδεχθεί. Και να τα καταφέρνουν; Όταν τη στιγμή που οι Τ/κ φώναζαν το γνωστό σύνθημα ««κανένας δεν μπορεί να πάρει την ειρήνη από την Κύπρο», οι δικοί μας επέμεναν ότι δεν υπάρχει κανείς να τη φέρει;
Επιβεβαιώνοντας ότι αυτό που θέτουμε ως προϋπόθεση για λύση- να συγκρουστούν δηλ. οι Τ/κ με την Τουρκία του Ερντογάν, δεν έχει και τόση σημασία εαν εμείς πρώτα δεν συγκρουστούμε με τον πολύ κακό μας εαυτό; Εξηγώντας, παράλληλα, γιατί χρόνια τώρα δεν κοιτάμε τον καθρέφτη.
Και δημιουργώντας την πεποίθηση πως καμιά Τουρκία δεν χρειάζεται για να νιώθουμε το φόβο, να μας στερήσει την ελπίδα για επιστροφή, ή το όνειρο; Αφού το κάνουμε πλέον εμείς;
Διότι ακούγοντας την τελευταία βδομάδα τους Παπαδόπουλο, Λιλλήκα, Ερντογαν και Κουζού, δεν υπήρχαν διαφορές. Η όψη στον καθρέφτη όλων τους, ήταν η όψη της «Τουρκίας».
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
