Αν δεν μπορούμε να δεχθούμε ένα Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή επειδή έχει το μισοφέγγαρο στο μπράτσο, πως θα δεχθούμε ένα Τούρκο ή Τ/κ έστω να ζει στη γειτονιά μας; Να συμμετέχει στη Βουλή μας;
Μπήκα το Σάββατο στο internet να δω αν κλείσαμε κανένα παίκτη και διάβασα ότι πάει να ναυαγήσει μεταγραφή Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή επειδή έχει ζωγραφισμένο το μισοφέγγαρο στο χέρι. Διέρρευσε, λέει, το όνομα του στα sites, οι οπαδοί το έψαξαν, βρήκαν φωτογραφίες και αντέδρασαν έντονα. Είναι τουρκόφιλος, είπαν, άρα δεν γίνεται να αγωνιστεί σ’ ένα σωματείο όπως τον ΑΠΟΕΛ. Αθλητικογράφοι διερωτoύνταν πως είναι δυνατόν να μην είχαν προσέξει οι διοικούντες το τατουάζ (θεωρώντας προφανώς ότι από τη στιγμή που θα το είχαν προσέξει δεδομένα δεν θα είχαν προχωρήσει με τη συγκεκριμένη περίπτωση), κάποιοι χαρακτήρισαν σκάνδαλο ενδεχόμενο κλείσιμο του παίκτη, ενώ ορισμένοι (λιγότερο έντονοι) έγραψαν ότι «αν θα γίνει η μεταγραφή θα πρέπει κάτι να γίνει με εκείνο το έκτρωμα στο χέρι». Δεν μπορεί ένα ψέγμα σοβαρότητας οι διοικούντες θα το δείξουν, σκέφτηκα. Μέχρι το βράδυ ο παίκτης αποτελούσε παρελθόν πριν γίνει παρόν. Προθυμοποιήθηκε λέει να σβήσει τη σημαία, η ζημιά όμως είχε ήδη γίνει.
Υπάρχουν πολλά στα οποία μπορεί κάποιος να επικεντρωθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Στο γεγονός ότι μια ακόμα διοίκηση φαίνεται να άγεται και να φέρεται από τους οπαδούς της ομάδας, υιοθετώντας θέσεις που και ακραίες θα μπορούσαν να θεωρηθούν και εκτός λογικής. Στο ότι αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι σ’ αυτόν τον τόπο κανένας δεν έχει συναίσθηση ούτε του χώρου ούτε τον ρόλου του. Όλοι είναι ειδήμονες σε όλα. Γι’ αυτό και κυρίως το τελευταίο διάστημα βλέπουμε αθλητικούς συντάκτες να κάνουν πολιτική στο Κυπριακό (είχε προηγηθεί η επίθεση εναντίον του προέδρου της ΚΟΠ για την παρουσία του στις βραβεύσεις της τ/κ ομοσπονδίας αλλά και για τις ενέργειες που έκανε για ενοποίηση του ποδοσφαίρου), με έπαρση να παραδίδουν μαθήματα πατριωτισμού και να μας εξηγούν τι είναι σωστό και τι λάθος. Στο ότι δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος να διαφοροποιηθεί από την αρθογραφία των τελευταίων ημερών. Να προβληματιστεί κατά πόσο ένα τατουάζ μιας σημαίας (της τουρκικής έστω) μπορεί να αποτελεί λόγο για απόρριψη ενός παίκτη. Πως το συγκεκριμένο ενδεχόμενο συζητήθηκε περισσότερο απ’ όλη εκείνη τη διαφθορά και βρωμιά στο ποδόσφαιρο. Τους δεκάδες κόκκινους φακέλους αλλά και την πληροφορία (που ουδέποτε διαψεύστηκε) για πέντε παίκτες στην Κύπρο που εμπλέκονται σε στημένα.
Θεωρώ όμως ότι όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά, υπάρχει κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει περισσότερο. Καθώς πρόκειται για μια κατάσταση που ξεπερνά τα σωματεία, το ποδόσφαιρο, τους παράγοντες και αθλητικογράφους κι αγγίζει την ίδια την κοινωνία. Είναι ο τρόπος που βιώνουμε πλέον το Κυπριακό πρόβλημα, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αντίσταση και τον πατριωτισμό, η διάθεση που δείχνουμε για να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε μη αποδεκτή αλλά που σήμερα σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζουμε ως (μόνη) λύση. Η συνειδητοποίηση ότι τελικά αυτές οι ακραίες τοποθετήσεις δεν αφορούν σε μια θορυβώδη μειοψηφία αλλά μια σημαντική μερίδα του κόσμου. Ότι έχουμε ως κοινωνία εδώ και καιρό χάσει το δρόμο, τη λογική και το μέτρο. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Θα αφήνουμε να μπαίνουν στη χώρα μόνο όσοι μισούν την Τουρκία; Μόνο όσοι έχουν τατουάζ της Ελλάδας;
Αυτό το παράδειγμα είναι ίσως και το πιο χαρακτηριστικό. Επειδή ακριβώς αφορά σε μπάλα. Λογικά τέτοια θέματα θα έπρεπε να ήταν τα πιο εύκολα διαχειρίσημα, τα πλέον ανώδυνα. Κατά πολλούς θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ένα πρώτο βήμα. Επειδή ο αθλητισμός θα έπρεπε να ενώνει. Επειδή δεν κουβαλά πολιτικό αντίκτυπο. Έρχεται όμως να επιβεβαιώσει ότι το γεγονός ότι πολύς κόσμος βλέπει το status quo ως ιδανική επιλογή, δεν έχει να κάνει με την έλλειψη εμπιστοσύνης μόνο.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε να έρθει να δουλέψει στην Κύπρο ένας Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής (και Τούρκος να ήταν ίδια θα ήταν η θέση μου, αλλά το ότι είναι Βραζιλιάνος είναι ακόμα πιο εκπληκτικό και δείχνει το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος) επειδή έχει την τουρκική σημαία στο χέρι. Επειδή επέλεξε απλά να δείξει με τον τρόπο αυτό την ευγνωμοσύνη του σε μια χώρα που του έδωσε ψωμί για πέντε χρόνια και την ευκαιρία να γίνει γνωστός, ή έστω επειδή γουστάρει την Τουρκία, πως θα δεχθούμε ένα Τούρκο ή ένα Τ/κ να ζει στη χώρα μας, τη γειτονιά μας; Να συμμετέχει στη Βουλή μας;
Πως θα περάσει ένα σχέδιο που εκ των πραγμάτων θα απαιτεί συνεργασία με Τ/κ αλλά και Τούρκους εποίκους και κυρίως πως θα μπορέσει στη συνέχεια να σταθεί; Έχουμε συνειδητοποιήσει πως λύση σημαίνει συμβίωση; Γιατί αισθάνομαι ότι έχουμε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο μη επιστροφής;
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
