Είναι άραγε η Κύπρος η μοναδική χώρα ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες με δημοκρατικό πολίτευμα χωρίς όμως να έχει πραγματική δημοκρατία;
Ενώ στις πλείστες ανεπτυγμένες χώρες βλέπουμε τον πολίτη να απαιτεί σεβασμό από το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη να αξιολογεί και να ελέγχει την κάθε ενέργεια του πολιτικού συστήματος, στην Κύπρο διαφαίνεται ότι ο πολίτης δεν μπορεί ή και δεν ξέρει πως να ασκήσει αυτόν το δημοκρατικό του ρόλο. Ενώ θα έπρεπε η κοινή γνώμη, εκφραζόμενη από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και τα σύγχρονα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, να ανατροφοδοτεί το πολιτικό σύστημα αξιολογώντας την καταλληλότητα των αποφάσεων και των πράξεων του, η κοινή γνώμη στην Κύπρο δεν έχει ουσιαστικά κανάλια έκφρασης. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία στην χώρα μας νοσεί με το κράτος να διέρχεται από τη μια κρίση στην άλλη.
Όταν η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1960 δεν έγινε αντιληπτό ότι το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης συνοδεύεται με την ευθύνη της αυτο-αξιολόγησης και του αυτοέλεγχου. Αυτό τον ρόλο του αυτοέλεγχου της διακυβέρνησης μιας δημοκρατικής χώρας τον έχει πρωταρχικά ο πολίτης. Δυστυχώς όμως στην Κύπρο, ο πολίτης έχει εμπιστευθεί απόλυτα τα πολιτικά κόμματα ότι αυτά κατέχουν τις γνώσεις και τις οποιεσδήποτε άλλες ιδιότητες χρειάζονται για να διευθύνουν την χώρα. Ο πολίτης έχει κατά κάποιο τρόπο ναρκωθεί από τα κόμματα θεωρώντας ότι οι πολιτικοί είναι απόλυτα ειδικοί επί των θεμάτων της διακυβέρνησης του τόπου. Η νάρκωση αυτή έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που ο πολίτης δίνει τυφλά την ψήφο του στα διάφορα κόμματα, αλλά πιο σοβαρά, ο πολίτης έχει αποποιηθεί του δικαιώματος και της ευθύνης να αξιολογεί και να ελέγχει το πολιτικό σύστημα.
Ένα πολιτικό σύστημα όμως για να δουλέψει ορθά χρειάζεται συνεχή αξιολόγηση και έλεγχο. Η κοινή γνώμη είναι καλός και ουσιαστικά ο μόνος έγκυρος αξιολογητής που υπάρχει. Εξάλλου ο απώτερος σκοπός του πολιτικού συστήματος είναι να υπηρετήσει την κοινωνία σύμφωνα με την γενική άποψη και βούληση των πολιτών. Εάν λοιπόν θέλουμε πραγματική δημοκρατία στην χώρα μας ο πολίτης θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί, πέραν από την απλή αποχή και την απαξίωση, έτσι ώστε το πολιτικό σύστημα συνεχώς να επιζητεί και να αφουγκράζεται την κοινή γνώμη.
«Της Δημοκρατίας η υγεία στην Κύπρο χρειάζεται την απελευθέρωση της κοινής γνώμης από την κομματική τύφλωση και τον κομματικό ναρκισσισμό». Η κοινή γνώμη θα μπορεί τότε, όπως στα άλλα δημοκρατικά κράτη σήμερα, να αξιολογεί συνεχώς τα πολιτικά δρώμενα του τόπου, να υπενθυμίζει στο πολιτικό σύστημα τον πρωταρχικό του σκοπό της υπηρεσίας του προς την κοινωνία και να το βοηθά να κατευθύνει την διακυβέρνηση του τόπου μακριά από κινδύνους, σε γραμμές πλεύσης που θα ωφελούν το σύνολο της κοινωνίας.
Γράφει: Αντώνης Κάκας
