Κυπριακό και λύση. Tου Αντώνη Χατζηκυριάκου


monochrom-neoliberalism gr

Από τη μετααποικιακή εθνοκεντρική νεωτερικότητα στη δυνατότητα υπέρβασης του εθνοκοινοτισμού

Η επιθυμία για μια επανενωμένη Κύπρο δεν ερμηνεύεται αυτονόητα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι είδους μέλλον οραματιζόμαστε και τι θέλουμε από αυτό.

Τι είδους πολιτότητα επιδιώκουμε να χτίσουμε σε μια πιθανή ομοσπονδιακή Κύπρο; Η ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι μια ιστορία διεκδίκησης επικυριαρχίας και προσπάθειας για επιβολή ισχύος όχι μόνο από την ελληνοκυπριακή στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και αντίστροφα, αλλά και εντός της καθεμιάς. Είναι μια ιστορία γραμμένη με το αίμα Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων, αντρών, γυναικών και παιδιών. Παράλληλα με την ένοπλη βία της εθνοκοινοτικής σύγκρουσης στο νησί υπάρχουν και άλλες ανομολόγητες μορφές βίας (σωματικής ή μη), που νομιμοποιούνται και γίνονται αθέατες από το κυρίαρχο αφήγημα του Κυπριακού. Όπου το τελευταίο έχει αναχθεί στην απόλυτη μορφή επικυριαρχίας μέσα στο μετααποικιακό πλαίσιο της Κύπρου.

Η διχοτόμηση που έφερε το 1974 έβαλε την ένοπλη διακοινοτική σύγκρουση στην κατάψυξη, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε μια κατάσταση εξαίρεσης που νομιμοποιούσε άλλες μορφές εξουσίας και ελέγχου (οικονομικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, έμφυλες, ταξικές, πολιτισμικές κτλ) εντός της Ελληνοκυπριακής κοινότητας. Οποιαδήποτε διαφορετικότητα παρέκκλινε από την εθνικά και κοινωνικά ορθή πολιτότητα, στην καλύτερη περίπτωση περιθωριοποιούνταν και στη χειρότερη καταστέλλονταν. Θυμίζω χαρακτηριστικά την περίπτωση Μοδινού όπου από τη μία η εθνική ταυτότητα, και από την άλλη το εθνικό θέμα, νομιμοποιούσαν αντίστοιχα την ποινικοποίηση και την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας.

Σε άλλα επίπεδα, αυτή η κατάσταση εξαίρεσης νομιμοποιούσε επίσης τον έλεγχο του κράτους και της οικονομίας από μια κλειστή κάστα 10-20 οικογενειών.  Αποτέλεσμα αυτών των αντιφάσεων ήταν διάφορα σκάνδαλα διαπλοκής και φαινόμενα εγκληματικής (δυσ)λειτουργίας κρατικών ή/και ιδιωτικών θεσμών: S-300, TOR-M1, Χρηματιστήριο, Ήλιος, Μαρί, αξιόγραφα, τράπεζες, κουρέματα. Η σταδιακή κλιμάκωση δεν είχε μόνο οικονομικό κόστος, αλλά και ανθρώπινο. Το (Ελληνοκυπριακό) κράτος άρχισε, εξόφθαλμα πλέον, να τρώει τα παιδιά του.

Με τα δεδομένα αυτά, και έχοντας υπόψη ότι η εσωστρέφεια και η ανασφάλεια αυξάνονται πλέον γεωμετρικά λόγω κρίσης και μνημονίου, το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον επιθυμούμε τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης. Η απάντηση σε αυτό ακριβώς το ερώτημα, έστω και ανομολόγητη ή/και υποσυνείδητη, καθόριζε και καθορίζει την ψήφο της κάθε μιας και του κάθε ενός.

Από την άλλη πλευρά, η επιθυμία για μια επανενωμένη Κύπρο δεν είναι αρκετή, ούτε και ερμηνεύεται αυτονόητα. Γεννιέται λοιπόν ένα άλλο ερώτημα: Τι είδους μέλλον οραματιζόμαστε και τι θέλουμε από αυτό. Έτσι, ο πολιτικός φιλελευθερισμός και ο εκσυγχρονισμός που ξεκινάει από τη Δεξιά και φτάνει μέχρι την Κεντροαριστερά βλέπουν άλλες οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές προοπτικές μέσα από μια επανενωμένη Κύπρο. Σήμερα, «την Ευρώπην θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες», εκσυγχρονίζοντας το «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες». Ο καταναγκασμός του έθνους μετατράπηκε σε καταναγκασμό της οικονομίας.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει καμία ψευδαίσθηση ως προς το ότι οι παράμετροι του νέου κράτους θα διατηρήσουν σε μεγάλο βαθμό τις εξουσιαστικές δομές που περιέγραψα πιο πάνω. Πέρα όμως από αυτό υπάρχει μια δυνατότητα που αναπόφευκτα θα προσφέρει η πιθανή διευθέτηση, και που πρέπει να μεγιστοποιηθεί: η σύναψη πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών πέρα από το εθνικό δίπολο. Θα δημιουργηθεί δηλαδή ένα πολιτικό πεδίο που δε θα διχοτομείται σε αμοιβαίως αποκλειόμενες εθνοκοινοτικές οντότητες, αλλά θα υπερβαίνει τον εθνοκοινοτισμό μέσω κοινών πολιτικών δράσεων που αντιμετωπίζουν τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, τα ταξικά προνόμια, τους αποκλεισμούς λόγω καταγωγής ή θρησκείας, τις διακρίσεις λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ή τη βίαιη ανάπτυξη σε βάρος του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος. Μέσα από αυτή τη νέα νοηματοδότηση της κυπριακής πολιτότητας θα μπορέσουν οι δύο κοινότητες να ξεφύγουν από την τρόικα και την türkoika (όπως ονομάζεται από την τουρκοκυπριακή κοινότητα ο μνημονιακού τύπου νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός που επιβάλλεται από την Τουρκία).

H διεκδίκηση αυτής της πολιτότητας δε θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση αφού, όντας νέα, δεν έχει προϋπάρξει, ενώ παράλληλα αμφισβητεί διάφορα κατεστημένα. Θα είναι ακόμα πιο δύσκολη λόγω της δεδηλωμένης κοινής αντίληψης Έρογλου-Αναστασιάδη για όσο το δυνατόν λιγότερη αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Ανεξαρτήτως όμως των προθέσεων, το χτίσιμο της ειρηνικής συνύπαρξης όλων των κατοίκων του νησιού εξαρτάται και από τις πολιτικές επιλογές και δράσεις που θα αναλάβουν όσοι και όσες επιθυμούν μια επανενωμένη Κύπρο στην οποία θα δημιουργηθεί χώρος για μια Αριστερά που δεν θα αναλώνεται σε μια διεκδίκηση εθνικής ή άλλης νομιμοποίησης, κάτι που ισχύει αυτή τη στιγμή και στις δύο κοινότητες.

Μια αμυντική άρνηση απέναντι στην προτεινόμενη λύση επειδή αυτή θα είναι νεοφιλελεύθερη ή ιμπεριαλιστική (που θα είναι) αγνοεί  τρία ουσιαστικά διακυβεύματα: (α) η απόρριψη στο όνομα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα όχι μόνο δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό, αλλά ενδεχομένως τον παγιώνει ακόμα περισσότερο: οι γεωστρατηγικοί σχεδιασμοί σε σχέση με το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν, τα τουρκικά, ελληνικά και βρετανικά στρατεύματα θα παραμείνουν στο νησί, και η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα παραμείνει εξαρτημένη από την Τουρκία χωρίς άλλη προοπτική, (β) με βάση την παρούσα κατάσταση, η Αριστερά στην Κύπρο είναι εγκλωβισμένη μέσα σε εθνικούς πολιτικούς όρους που την ακρωτηριάζουν – άρα ο όποιος αντιιμπεριαλιστικός αγώνας θα γίνει με εθνικούς όρους, όπως και το 1963-64 όταν έγινε με τους όρους του συγκυριακού και ευκαιριακού, αλλά όχι αριστερού, αντιιμπεριαλισμού του Μακαρίου, και (γ) απέχοντας από αυτή τη μάχη, η Αριστερά χάνει την ευκαιρία να οριοθετήσει την υπέρβαση του εθνοκοινοτισμού με δικούς της όρους, και όχι με αυτούς των πολιτικών ελίτ και του κεφαλαίου των δύο κοινοτήτων. Έτσι, θα έχει εκχωρήσει τη δυνατότητα αυτής της υπέρβασης, όπως έχει εκχωρήσει και τόσα άλλα ζητήματα.

Η υπέρβαση του εθνοκοινοτισμού μέσα από μια λύση του Κυπριακού θα επιτρέψει στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή Αριστερά να παλέψουν μαζί για το όραμα που εύγλωττα διατύπωσε η Ντοούς Ντεριά πέρσι: «Ορκίζομαι στην ανθρώπινη μου αξιοπρέπεια ότι: θα εργαστώ για τον/την οποιοδήποτε ζει στη χώρα της Κύπρου με στόχο να μη θυματοποιείται εξαιτίας της γλώσσας, της θρησκείας, της φυλής, του τόπου γέννησης, της κοινωνικής τάξης, της ηλικίας, της σωματικής ικανότητας, του φύλου ή του σεξουαλικού προσανατολισμού· ότι θα δουλέψω για τη δημιουργία ενός περιβάλλοντος δικαιοσύνης και ισότητας, όπου η εργασία δε θα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης· ότι θα αγωνιστώ για την αντικατάσταση της κουλτούρας της σύγκρουσης και της βίας με τη θεμελίωση των αξιών της ειρήνης και της συναίνεσης· ότι θα μείνω προσηλωμένη στις αξίες του κοινωνικού κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών· ότι δεν θα παραιτηθώ από το όραμα της εγκαθίδρυσης μιας ομοσπονδιακής Κύπρου».

Μια προηγούμενη και εκτενέστερη εκδοχή του κειμένου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Χρόνος

Γράφει: Αντώνης Χατζηκυριάκου

Φωτογραφία της ημέρας

puppuupa

Βαλτιμόρη, Μέριλαντ: Η κατάρρευση της γέφυρας Francis Scott Key αφού ένα πλοίο με κοντέινερ την χτύπησε. Μια ομάδα δυτών προσπαθούσε να εντοπίσει τουλάχιστον επτά άτομα που πιστεύεται ότι έπεσαν στον ποταμό Patapsco ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης. Jim Lo Scalzo/EPA

Ήξερες ότι...

Η εγκληματική οργάνωση Ndrangheta (Ντραγκέτα), που δρα στην Καλαβρία της Ιταλίας, οφείλει το όνομά της στην ελληνική λέξη ανδραγάθημα.

Σήμερα


Παρασκευή
29
Μαρτίου
2024

Γιορτάζουν : Κανένας

1549
Ιδρύεται η πόλη Σαλβαντόρ ντα Μπαΐα, η πρώτη πρωτεύουσα της Βραζιλίας.
1799
Η Πολιτεία της Νέας Υόρκης ψηφίζει νόμο με στόχο την σταδιακή κατάργηση της δουλείας.
1864
Η Αγγλία ανακοινώνει ότι παραχωρεί τα Επτάνησα στην Ελλάδα, ως προίκα στον νέο βασιλιά Γεώργιο Α.
1901
Πρώτες κοινοβουλευτικές εκλογές στην Αυστραλία.
1974
Το διαστημόπλοιο Μάρινερ 10 παίρνει τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες από τον πλανήτη Ερμή.
2004
Οι εξής χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ εισέρχονται στο ΝΑΤΟ: Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία.
2006
Ο Ισμαήλ Χανίγια, ανώτατος πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, αναλαμβάνει επίσημα Πρωθυπουργός της Παλαιστίνης.

Newsletter

Εγγραφείτε στο Newsletter μας 

Client Newsletter Icon2 copy