Η οικονομική κατρακύλα και προφανώς οι κακοί χειρισμοί, μας φόρτωσαν και αυτόν τον Ιούλη, με απαισιοδοξία, προβληματισμό και απογοήτευση.
Άλλωστε, κάθε Ιούλης τα τελευταία 38 χρόνια είναι γεμάτος θύμισες από παλιά και πρόσφατα γεγονότα που συντάραξαν την κυπριακή κοινωνία, γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή και την καθημερινότητά μας. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει γίνει από όλους αντιληπτό πως η οικονομική αβεβαιότητα έχει διαταράξει το στέρεο υπόβαθρο που είχαμε παλιά, πάνω στο οποίο στηρίζαμε τους αγώνες μας για εθνική αναπτέρωση και οικονομική ανάπτυξη.
Βασανιστικά πλέον ερωτήματα πλανούνται στον αέρα. Ερωτήματα για το παρόν και το μέλλον, για τις ευθύνες και τα πραγματικά γεγονότα. Δυστυχώς αυτή η αβεβαιότητα είναι εφιαλτική για τη νέα γενιά και απογοητευτική για τους παλαιότερους που έχουν δει οράματα, ελπίδες και κόπους ζωής να καταβαραθρώνονται, γιατί οι προσωπικές ατζέντες , ο τυχοδιωκτισμός και η ανικανότητα, καταποντίζουν το κράτος και μαζί τη ψυχολογία του λαού μας. Είναι πια δύσκολο για τον καθένα, να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια. Αυτό που προέχει, είναι η διαχείριση και η επίλυση άμεσων προβλημάτων και αναγκών επιβίωσης, στους δύσκολους καιρούς της κρίσης αλλά και της κατάρρευσης αξιών.
Παρόλα αυτά, έχουμε υποχρέωση να σταθούμε στα πόδια μας. Να βρούμε τη χαμένη περηφάνια μας, να σφίξουμε την γροθιά για να πορευθούμε μπροστά. Δεν υπάρχουν άλλωστε προβλήματα, χωρίς λύσεις. Φτάνει στην κρίσιμη ώρα, την ώρα της διαπραγμάτευσης, είτε για τους όρους του δανεισμού είτε για τις λύσεις στο εθνικό πρόβλημα ή στα συσσωρευμένα εσωτερικά αδιέξοδα, να είμαστε επιτέλους, ενωμένοι και αποφασισμένοι, να κάνουμε τομές, να τολμήσουμε αλλαγές, να μεταρρυθμίσουμε ότι σάπιο υπάρχει, για να δώσουμε μια νέα πνοή, για ένα καλύτερο αύριο.
Ας εργαστούμε συλλογικά για να ανατρέψουμε την τραγική παράδοση, σύμφωνα με την οποία κάθε Ιούλη βρισκόμαστε μπροστά στον όλεθρο και σε απρόσμενα γεγονότα, σε όλα τα επίπεδα. Από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε στις 20 Ιουλίου, μετράμε μέχρι σήμερα πληγές, που παραμένουν ανοικτές και προκαλούν πόνο και οδύνη. Ήταν ξανά, Ιούλιος, όταν θρηνούσαμε τον χαμό του Αρχηγού της Εθνικής Φρουράς Ευάγγελου Φλωράκη και των άλλων παλικαριών που επέβαιναν στη μοιραία πτήση του ελικοπτέρου Bell, στην περιοχή της Πάφου. Δυστυχώς όμως, υπήρξε και συνέχεια. Ο κατάλογος των απωλειών σε καιρό ειρήνης, μακραίνει ακόμη περισσότερο και το πάνθεον των ηρώων, γεμίζει ασφυκτικά από αγνές ελληνικές ψυχές, που πρόσφεραν τη ζωή τους, θυσία, εν ώρα καθήκοντος. Στις 11 Ιουλίου 2011, είχαμε μια νέα τραγωδία στο Μαρί, μετά την έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Δεκατρία αδικοχαμένα παλικάρια, έχασαν ξαφνικά τη ζωή και έφυγαν, χωρίς ένα τελευταίο αντίο σε προσφιλή πρόσωπα, για το μακρινό ταξίδι της αιωνιότητας. Μια τραγωδία χωρίς ίλεως, κλονίζει ακόμη την κυπριακή κοινωνία...
Ο μαύρος Ιούλης συνεχίζεται. Ας ελπίσουμε πως αυτή η κατάρα των ατέρμονων συμφορών, κατακαλόκαιρα, κάποτε, θα εκλείψει. Ας δούμε παράλληλα, πως εμείς οι ίδιοι, θα βρούμε ξανά το χαμένο εαυτό μας και μαζί τις σωτήριες διεξόδους, για να αναστηλώσουμε συσσωρευμένα ερείπια και μαζί, την αξιοπρέπεια και την ελπίδα!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
