«Είναι που μπήκε ο Ιούλης και οι μνήμες, άθελα μου ζωντανεύουν...»
«Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου 1974, ημέρα Παρασκευή, έφτασα στην Μόρφου για τις καλοκαιρινές διακοπές, μετά από ένα χρόνο φοιτήτρια στην Αθήνα... Όλα το ίδιο όμορφα, οπως τα ήξερα. Οι γειτονιές, οι άνθρωποι, η ζωή... Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.. τρεις μέρες αξέχαστες, με τους δικούς μου ανθρώπους και τους φίλους μου.. Κι έφτασε η Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974 και η σελίδα γύρισε... Το παραμύθι τέλειωσε κι έμεινε η ελπίδα να παλεύει και ν´ αναζητά το φως, να ψάχνει για λέξεις, για να καταργήσει τον χρόνο... των σαράντα δυο χρόνων...»
Λόγια πικρά, γραμμένα από την αγαπημένη Μορφίτισσα συμμαθήτρια μου, Ντίνα Φλωρή Βαγιοπούλου, που ζει σήμερα στην Αθήνα. Εκφράζουν λιτά και απέριττα την τραγωδία που έζησε η δική μου που δεν πρόλαβε να ανοίξει τα φτερά της.. Θα μπορούσε με κάποιες μικροαλλαγές να ήταν η δική μου προσωπική ιστορία εκείνο το πικρό καλοκαίρι, αφού κι εγώ επέστρεφα από την Αμερική, μετά από ένα έτος σπουδών στις 13 Ιουλίου ’74 για τις καλοκαιρινές διακοπές ..Ούτε κι εγώ πρόλαβα να χαρώ το ετεροχρονισμένο πάρτυ γενεθλίων μου στο πατρικό μας σπίτι.. Δυο μέρες μετά την άφιξή μου και προτού καλά καλά προλάβω να δω γονείς, συγγενείς, γείτονες και φίλους, πλάκωσε το προδοτικό πραξικόπημα που έφερε τα πάνω κάτω.. Άνοιξε τις κερκόπορτες στον Τούρκο εισβολέα και διαρρήκτη της γης και της ζωής μας. Μείναμε έκτοτε, σταθεροί ταξιδιώτες σε ένα τρικυμισμένο πέλαγος, παλεύοντας για δικαίωση, λευτεριά της ανεμοδαρμένης πατρίδας και μόνιμη επιστροφή στον παράδεισο των παιδικών μας χρόνων απ’ όπου εκτοπιστήκαμε βίαια εκείνο το τραγικό καλοκαίρι...
Όμοιες –πανομοιότυπες οι ιστορίες και τα βιώματα όλων των παλιών συμμαθητών και συμμαθητριών..Ίδια και η νοσταλγία. Να ξαναζήσουμε στη γενέθλια γη. Να πάρουμε μια ανάσα δικαίωσης από τη σκληρή βιοπάλη.
Ευτυχώς η Μόρφου μας κράτησε ψυχικά συνδεδεμένους όλα αυτά τα χρόνια. Οι νέες τεχνολογίες, όπως εξελίχθηκαν, μας έφεραν ακόμα πιο κοντά και με τους πιο απόμακρους προορισμούς όπου διαμένουν προσωρινά πρόσφυγες συμπατριώτες μας ..Στο διαδίκτυο συναπαντιόμαστε νοερά ενδυναμώνοντας κοινούς συνεκτικούς κρίκους που συντηρούν την ελπίδα..
Ωστόσο πέραν από τη νοσταλγία και τα κοινά βιώματα, μοιραζόμαστε και κοινές διαπιστώσεις, για το ταξίδι της ζωής που δεν μας χαρίστηκε.. Χωρίς Θείο στην Κορώνη παλέψαμε για να τραβήξουμε τη ζωή από τα μαλλιά. Να σπουδάσουμε. Να ανοίξουμε πόρτες. Να ξαναδημιουργηθούμε από το μηδέν. Παλέψαμε για να γίνουμε χρήσιμοι στην κοινωνία.
42 χρόνια μετά, νοιώθουμε ωστόσο, βαθειά πληγωμένοι...42 χρόνια προσφυγιάς είναι πολλά. Μπουχτήσαμε από λόγια, διπλωματικούς ελιγμούς της αλαζονικής Τουρκίας, μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις σε τραπέζια διαπραγματεύσεων, ποντιοπιλατικές συμπεριφορές «στρατηγικών εταίρων», «οπορτουνιστικές» συμπεριφορές της ευρωπαϊκής μας οικογένειας, μικρόκαρδες φιλοδοξίες και συμπεριφορές αρριβιστών που πατούνε επί πτωμάτων για να αναρριχηθούν στα ψηλά δώματα της εξουσίας..
42 χρόνια μετά, οι τραγωδίες στον τόπο δεν εξέλειπαν..Τα καλοκαίρια μας γέμισαν μνημόσυνα ηρώων που πότισαν το δεντρί της λευτεριάς σε καιρούς πολέμου αλλά και αδικοσκοτωμένους «ήρωες» στο Μαρί, σε αεροπορικές τραγωδίες, σε πυροσβεστικές κατασβέσεις εν καιρώ ειρήνης.
42 χρόνια μετά, σκάνδαλα, κουρέματα, εγκλήματα λευκού κολλάρου, διαπλοκές και κρίσεις πολιτικές, οικονομικές και αξιακές μαστίζουν την καθημερινότητά μας σκορπίζοντας απογοήτευση, πικρία, απαξίωση και όνειδος.
Ευχή μας να ξαναβρούμε την πίστη,το κουράγιο και τη δύναμη να σταθούμε κόντρα στις αντιξοότητες της ζωής και να αγωνιστούμε συλλογικά,υπεύθυνα και διεκδικητικά για την λεύτερη Κύπρο που μας αξίζει και τη ζωή που δικαιούμαστε να απολαμβάνουμε χωρίς οδοφράγματα ντροπής και άλλες τραγωδίες ..
Διερωτούμαστε και εύλογα μάλιστα, φίλε Μορφίτη ποιητή, Ανδρέα Καρακόκκινε: «ποια αλήθεια, ποιος ήλιος και ποιο φεγγάρι, ποια λόγια και ποιοι στίχοι θα φωτίσουν ξανά αυτό το τόπο που ματώνει κάτω από τη θηλιά ενός ατέλειωτου συρματοπλέγματος;»
Εμείς αυτή την αλήθεια δεν πάψαμε ποτέ να ΚΥΝΗΓΟΥΜΕ!!!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
