Μόλις προ ημερών στηλίτευσα σε άρθρο μου, το γεγονός πως τόσο στο τελευταίο ευρωβαρόμετρο όσο και σε σχετικές έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στην Κύπρο, καταμαρτυρείται πως οι Κύπριοι ζουν αγκαλιά με το άγχος.
Η οικονομική κρίση, τα μόνιμα αδιέξοδα στο Κυπριακό, η ανεργία, η φτωχοποίηση, η οικονομική κατρακύλα, η μπόχα και η δυσωδία από τα σκάνδαλα, η διαφθορά και η ατιμωρησία, τους πνίγουν. Αισθάνονται αιχμάλωτοι. Πνιγμένοι στα αδιέξοδα και τις πιέσεις της καθημερινότητας. Δύσκολα διαβλέπουν διέξοδο ή χαραμάδα φως, για άμεσο απεγκλωβισμό τους.
Το πολύ αρνητικό κλίμα, επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο από το ίδιο το πολιτικοκομματικό μας σύστημα, που δίνει την εντύπωση πως πήρε διαζύγιο με την κοινή λογική.
Ο απλός κοσμάκης ανάμενε να καθίσουν όλοι οι πολιτικοί και οι κομματικοί ταγοί και με σύμπνοια να χαράξουν ολοκληρωμένες στρατηγικές στήριξης των πολιτών που υποφέρουν. Να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Να διερευνήσουν νέους τομείς ανάπτυξης. Να δώσουν ελπίδα και προοπτική στον τόπο. Παρατηρείται, ωστόσο, μία εντελώς λανθασμένη ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Πέραν από τους σύνηθεις καυγάδες, τις αντιπαραθέσεις, την ωραιοποίηση ή την διαμονοποίηση των διαπραγματεύσεων, τις διϊστάμενες απόψεις για την οικονομία, φαίνεται πως κάποιοι περί άλλων τυρβάζουν! Μετρούν και ξαναμετρούν κομματικά ποσοστά. Μεθοδεύουν τρόπους για να συνθλίψουν πολιτικούς αντιπάλους.
Πως αλλοιώς να ερμηνευτεί η προσπάθεια του Ευρωπαϊκού(!) ΔΗΣΥ δια χειρός Αβέρωφ Νεοφύτου για αλλαγή του εκλογικού μέτρου, λίγους μόνο μήνες πριν από τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές καθώς επίσης η προσπάθεια ρυμούλκησης του ΑΚΕΛ, έτσι ώστε να περάσει από κοινού η πρόταση;
Δικαίως η κοινή λογική το ερμηνεύει ως μια πράξη με έντονη κομματική και πολιτική σκοπιμότητα. Επιχειρείται βιασμός της Δημοκρατίας και της πολυφωνίας. Προώθηση της πολιτικής επικυριαρχίας των δύο, μεγάλων σε ποσοστά, κομμάτων και αποκλεισμός όλων των μικρότερων. Υποτιμάται η νοημοσύνη του λαού. Κι αυτό θα εκθρέψει περαιτέρω απαξίωση του πολίτη προς τους πολιτικούς και την πολιτική και θα ανεβάσει περισσότερο, τα ποσοστά αποχής από τις κάλπες.
Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται υπέρ της πρότασης ακολουθεί την πεπατημένη οδό. Πλειστάκις στο παρελθόν επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς, αλλαγή του εκλογικού μέτρου.
Αγνοείται ή σκοπίμως αποκρύπτεται το γεγονός, πως στην Κύπρο έχουμε ένα ιδιόρρυθμο πολιτειακό σύστημα, Προεδρικής και όχι Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η Βουλή δεν επηρεάζει τη σταθερότητα της εκάστοτε Κυβέρνησης. Δεν έχει δικαίωμα εκλογής ή ανατροπής της, όπως συμβαίνει σε Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες. Στην Κύπρο είναι απόλυτα διακριτές, η Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική Εξουσία.
Επαναλαμβάνουμε φορτικά, πως ζούμε σε εποχές ηθικής κατάπτωσης και πολιτικής παρακμής. Οι πολίτες βαρέθηκαν να «ρίχνουν αυγά στον τοίχο». Μέσα στη μίζερη και καταθλιπτική ατμόσφαιρα της διαπλοκής, της ασυδοσίας και των σκανδάλων, νιώθουν απελπιστικά μόνοι.
Κρούομε τον κώδωνα του κινδύνου. Αν η πρόταση Αβέρωφ υπερψηφιστεί, θα προστεθεί ένα ακόμη τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα, στα υφιστάμενα. Ο σκοπός δεν πρέπει να αγιάζει τα μέσα. Δεν είναι τώρα, η ώρα επίδειξης της κομματικής δύναμης, ούτε της σκόπιμης άντλησης ψηλότερης κρατικής χορηγίας.
Κι είναι πραγματικά οξύμωρο, η ε/κ πλευρά να εμφανίζεται προθυμότατα γενναιόδωρη για να διασφαλίσει τα δικαιώματα των Τ/κ προσφέροντας στο πιάτο, πολιτική ισοτιμία, εκ περιτροπής προεδρία και σταθμισμένη ψήφο, ενώ στην περίπτωση των Ε/κ να επιχειρείται από το κυβερνών κόμμα, συρρίκνωση του δικαιώματος έκφρασης στη βάση κομματικών ιδεολογιών. Αναμένουμε καταψήφιση της πρότασης.
Η πρόκληση είναι συνάμα πρόσκληση, στα κόμματα του Κεντρώου χώρου. Οφείλουν να αντιληφθούν πως εν τη ενώσει η ισχύς. Οφείλουν να συνασπιστούν. Να αντιπροτάξουν μια ευρύτερη συμμαχία δυνάμεων. Να αποτελέσουν τον τρίτο πόλο πραγματικής ανθρωποκεντρικής στήριξης του πολίτη και αντίστασης στα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν, σ’ αυτόν τον χιλιοπροδωμένο τόπο.
Στην Κύπρο χρειαζόμαστε ενεργούς πολίτες με άποψη, που να διεκδικούν δικαιώματα.
Ελπίζω τα όσα παράδοξα παρακολουθούμε, να μην αποτελούν απλά μια κίνηση αντιπερισπασμού, ώστε ο κόσμος να κλειστεί στον εαυτό του, αδιαφορώντας για τα μεγάλα ζητήματα που τον αφορούν. Κάτι τέτοιο, θα εσήμαινε εγκατάλειψη στην μοίρα του, στον ωχαδελφισμό και την μοιρολατρία!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
