Κυβέρνηση και τραπεζικά ιδρύματα, προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, χωρίς κανένας να είναι σε θέση να διώξει το φάντασμα της εκποίησης περιουσιών που πλανάται του τελευταίους μήνες πάνω από την κυπριακή κοινωνία.
Αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα. Αλυσιδωτές οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και ιδιαίτερα επώδυνες οι πρόνοιες του μνημονίου που υπογράψαμε, ως Κυπριακή Δημοκρατία.
Το επικαιροποιημένο μνημόνιο που συμφώνησε η κυπριακή κυβέρνηση με την τρόικα άνοιξε το δρόμο για εκποιήσεις κατοικιών στην Κύπρο. Η παράγραφος (1.5) του μνημονίου, αναφέρει ότι μέχρι το Φεβρουάριο του 2014, θα πρέπει η Βουλή να ψηφίσει όλες τις αλλαγές για τις εκποιήσεις κατοικιών. Ο στόχος που τέθηκε είναι μέσα σε 18 μήνες να γίνεται η κατάσχεση της εξασφάλισης, ενώ σε ότι αφορά την πρώτη κατοικία ο χρόνος ανεβαίνει στους 30 μήνες από την έναρξη των νομοθετικών ή διοικητικών διαδικασιών.
Στην Κύπρο, όπως και σε άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, που τελούν κάτω από τα λεγόμενα Μνημόνια Συναντίληψης , ορατός είναι ο κίνδυνος, χιλιάδες οικογένειες να χάσουν την πρώτη οικογενειακή τους κατοικία. Λόγω της επικρατούσας οικονομικής κρίσης και της κατακόρυφης αύξησης της ανεργίας, πολλές οικογένειες αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή των στεγαστικών τους δανείων προς τις τράπεζες, οι οποίες με βάση τις πρόνοιες του Μνημονίου θα είναι «υποχρεωμένες» να αρχίσουν εξώσεις και πωλήσεις κατοικιών για να εισπράξουν τα οφειλόμενα. Το θέμα μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού οι πολίτες που έχασαν τις καταθέσεις τους λόγω του κουρέματος, με σκοπό ακριβώς να στηριχτούν και να κεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες, κινδυνεύουν τώρα να χάσουν επιπρόσθετα και την κατοικία τους από τις τράπεζες που οι ίδιοι διέσωσαν.
Σχετικά με το θέμα, υπέβαλα γραπτό ερώτημα προς την Κομισιόν, η οποία με ένα εύσχημο τρόπο, υπέδειξε πως τα όσα περιλαμβάνονται στο μνημόνιο, αποτελούν προτάσεις που υπέβαλε η κυβέρνηση, στο πλαίσιο που καθόρισε η τρόικα και έγιναν αποδεκτές. Πιο συγκεκριμένα, στη λακωνική απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναφέρεται πως «οι κυπριακές αρχές θέσπισαν πλαίσιο για τη διαχείριση ληξιπρόθεσμων οφειλών καθώς και κώδικα δεοντολογίας όσον αφορά την αντιμετώπιση δανειοληπτών σε δυσχερή κατάσταση. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα υποχρεούνται να συμμορφώνονται με το ανωτέρω».
Χωρίς να μειώνουμε τη σημασία των σχεδίων που ανακοινώνονται, από κυβέρνηση και τραπεζικά ιδρύματα, τονίζουμε πως χρειάζεται με ένα συντονισμένο τρόπο και ένα σχέδιο δράσης, να σταλεί ξεκάθαρο μήνυμα, πως η διαφύλαξη της πρώτης κατοικίας είναι αδιαπραγμάτευτη. Εντός και εκτός Κύπρου, θα πρέπει να θωρακίσουμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των πολιτών μας.
Όταν ευημερούν οι αριθμοί , δεν σημαίνει κατ΄ανάγκη, ότι ευημερούν και οι άνθρωποι. Αν δηλαδή, η αποκατάσταση των οικονομικών δεικτών στο τραπεζικό σύστημα προβλέπει μαζική εκποίηση περιουσιών, μεταξύ αυτών, και οικογενειακών κατοικιών, τότε τόσο εμείς όσο και οι δανειστές μας, θα πρέπει να διερωτηθούμε ποια Κύπρο οραματιζόμαστε και ποίοι τελικά είναι οι στόχοι του Μνημονίου. Άλλοι τελικά θα φταίνε και άλλοι θα πληρώνουν? Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη και δεν εξυπηρετεί την κοινωνική συνοχή. Δεν μπορεί το εξιλαστήριο θύμα της διαπλοκής, της κακοδιαχείρισης , των ατασθαλιών των ολίγων και των τραπεζών, να είναι η μεσαία και η φτωχή εισοδηματική τάξη και οι ευάλωτες ομάδες πληθυσμού. Δεν μπορεί αυτοί που τα πήραν και έφυγαν να είναι στο απυρόβλητο και ο απλός λαός να πληρώνει τα σπασμένα. Δεν μπορεί οι ένοχοι να μη στήνονται στον τοίχο και να πληρώνει για τις ατασθαλίες τους , ο σκληρά εργαζόμενος μεροκαματιάρης που σύρνεται ακούσια τελικά στη φτώχεια και στα δικαστήρια , για να πληρώνει τα σπασμένα για όλα όσα απαράδεκτα συμβαίνουν.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
