Είναι σήμερα φανερό, λόγω και των πρόσφατων εξελίξεων στην Ελλάδα, πως η σκέψη του Κέυνς και άλλων οικονομολόγων της δικής του κλάσης γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ, πως οι νεοφιλελεύθερες συνταγές είναι αδιέξοδες αλλά και ‘ανθρωποκτόνες’.
Ο συνδυασμός της επιβολής μιας μονοδιάστατης νομισματικής πολιτικής σε κυρίαρχα κράτη με διαφορετικό οικονομικό μοντέλο με την εμμονή της προσκόλλησης σε ισοπεδωτική δημοσιονομική πειθαρχία αποτελούν το ‘θάνατο’ των πολλών και την αύξηση των κερδών των λίγων. Οι ευρωπαϊκές πολιτικές «αλληλεγγύης» είναι πλέον ταυτισμένες με ένα δόγμα «Πολιτικού Δαρβινισμού» ο οποίος εφαρμόζεται από μια άτεγκτη υποβολή των προτεραιοτήτων των ισχυρών προς του πιο αδύνατους. Η απουσία κυρίαρχης νομισματικής πολιτικής οδηγεί σε άλλες επιλογές, όπως το περιορισμό του εργατικού κόστους, τη μείωση των δημόσιων κοινωνικών δαπανών, τη μη παρέμβαση του κράτους σε κερδοφόρους οργανισμούς και την ανακατανομή εμπορικών δραστηριοτήτων προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτή η στυγνή εφαρμογή του πολιτικού Δαρβινισμού οδηγεί πλέον στη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και στην οικονομική περιθωριοποίηση της μισθωτής εργασίας.
Προχωρώντας όμως ένα βήμα πιο πάνω, και εστιάζοντας στην επιχειρηματολογία που έχουν χρησιμοποιήσει οι Γερμανοί, αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι εταίροι στη περίπτωση της Ελλάδας, θα μπορούσε κάποιος να πει ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ελλάδα σύμφωνα με τις δικές τους προτεραιότητες. Προσπαθούν να παρουσιάσουν μια Ελλάδα πλήρως αναξιόπιστη, ανίκανη να τηρήσει οποιαδήποτε δέσμευση της. Κι όλα αυτά στο βωμό πολιτικών και οικονομικών σκοπιμοτήτων. Βεβαίως είναι πασιφανές ότι ο στόχος τους είναι η αποδυνάμωση μιας αριστερής κυβέρνησης η οποία, ακόμα, απολαμβάνει τη στήριξη μεγάλης μερίδας του Ελλαδικού λαού.
Όλα αυτά δείχνουν πως η Ευρώπη πλέον φαντάζει αλλιώς. Βαδίζει σε άλλα μονοπάτια καθώς ο Γερμανικός πολιτικός Δαρβινισμός έχει φανερώσει τους εφιάλτες των ανισοτήτων προκαλώντας τεκτονικές κοινωνικές ανακατατάξεις που οδηγούν την έννοια και σημασία της Ευρώπης αιώνες πίσω. Η απάνθρωπη εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας χωρίς καμία έννοια προστασίας, οι μαζικές εκποιήσεις αλλά και οι εξευτελιστικές αποτιμήσεις της δημόσιας περιουσίας έχουν αντικαταστήσει την έννοια των δημοκρατικών θεσμών και το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών.
Οι νουθεσίες κορυφαίων οικονομολόγων αποτελούν πλέον τρανταχτή απόδειξη των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται στην Ευρώπη. Ποτέ η παραδοσιακή πολιτική δεν είχε φθαρεί όσο έχει φθαρεί στις μέρες μας, ποτέ οι εκπρόσωποί της δεν έγιναν τόσο αναξιόπιστοι και τόσο καταγέλαστοι. Εδώ αξίζει να σταθούμε και λίγο στον Καρλ Μαρξ, ο οποίος διατύπωνε ότι ‘όλη η καταγεγραμμένη ιστορία της υπάρχουσας κοινωνίας είναι η ιστορία της ταξικής πάλης.’ Διαμόρφωσε την έννοια της πάλης των τάξεων, ως τη κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης: ‘Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων.’ Οι πολιτικές ελίτ που κυβερνούν παίζουν το παιχνίδι των αστικών τάξεων, τα συμφέροντα των οποίων και εκπροσωπούν, αποφασίζοντας για τη σύναψη δανείων μεταξύ του κράτους και των διαφόρων κεφαλαιούχων πιστωτών. Και όταν τα κράτη αποτύχουν φορτώνουν τα βάρη στα ασθενέστερα στρώματα. Είναι πασιφανές ότι το θέμα είναι ταξικό. Σε μια νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική κοινωνία η άρχουσα τάξη, στη παρούσα κατάσταση κάποιοι Ευρωπαίοι Εταίροι, χρησιμοποιεί τον πλούτο και τη δύναμη της για να εκμεταλλευθεί την καταπιεζόμενη τάξη, ακόμα και ένα λαό. Είναι πλέον καθαρό πως δεν έχουμε μια Ευρώπη της αλληλεγγύης αλλά μια ταξική Ευρώπη. Υπό αυτή τη σκέψη, οι Ευρωπαίοι εταίροι θα πρέπει να επανεξετάσουν την έννοια της Ευρώπης των λαών και να κατανοήσουν πως οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης και της συρρίκνωσης των δημοσίων δαπανών οδηγούν στη φτώχια και τη ‘θανατική καταδίκη’ των λαών. Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα για αυτούς και τις πολιτικές τους; όπως σωστά υπέδειξε ο Καβάφης ‘κι αν δε μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον: όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις.’
Γράφει: Άντρη Χαραλάμπους
