Με τις αποφάσεις τους, το 1922, άφρονες πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες στην Ελλάδα προκάλεσαν μια τεράστια καταστροφή. Την καταστροφή της Σμύρνης και το τέλος του Ελληνισμού στην Ιωνία, μετά από χιλιάδες χρόνια.
Περίπου 50 χρόνια μετά, το 1974, και πάλι άφρονες πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες στην Ελλάδα και την Κύπρο προκάλεσαν άλλη μια εθνική καταστροφή. Την απώλεια του ενός τρίτου της Κύπρου και του τέλους του Ελληνισμού στην Αμμόχωστο και την Κερύνεια, μετά από χιλιάδες χρόνια. Σήμερα, και πάλι μετά από 50 περίπου χρόνια, οδεύουμε σε άλλη μια καταστροφή. Ακρισία και απρονοησία δεκαετιών, που κορυφώθηκε με αστοχίες των τελευταίων χρόνων, μπορεί να άνοιξε το δρόμο για την οριστική παγίωση της de facto διχοτόμησης που έγινε το 1974.
Προκειμένου να δικαιολογηθούν εσφαλμένες πολιτικές γίνονται ενέργειες που θέτουν σε κίνδυνο και άλλους θεσμούς, κατάλοιπα της Ελληνικής παρουσίας στο Βυζάντιο. Πρόκειται για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ένα από τα τελευταία μεγάλα κατάλοιπα της εποχής εκείνης στη σημερινή Τουρκία.
Η εμπλοκή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής στις εφήμερες σκοπιμότητες της Κυπριακής πολιτικής υποτιμά τους κινδύνους της εξασθένισης του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Προφανώς ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και ο Οικουμενικός Πατριάρχης, εκτιμώντας τους όρους διατήρησης του Πατριαρχείου στο Φανάρι, έπραξε ορθά, ως θεσμός και του Τουρκικού κράτους, να παραστεί στα εγκαίνια για τα οποία εγκαλείται από πολλούς στην πλευρά μας.
Επί τέλους, ελπίζω ότι αυτοί που πραγματικά νοιάζονται για την ακεραιότητα του Ελληνικού χώρου και των Ελληνικών θεσμών που διατηρήθηκαν στο χρόνο εκτός του Ελληνικού κράτους θα αρθούν στο ύψος των εθνικών αναγκών μας.
Η σύγκρουση με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν εξυπηρετεί κανένα εθνικό σκοπό και δεν συμβάλλει στην εξυπηρέτηση οποιουδήποτε εθνικού συμφέροντος.
Αντίθετα: τα εξασθενίζει.
