Ο Κύπριος Ασθενής. Του Ανδρέα Δημητρίου

Η ταινία «Ο Άγγλος ασθενής» είναι μια καταθλιπτική ταινία. Απεικονίζει την κατάπτωση της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάπτωση της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας που ο πόλεμος έφερε, με μόνη λύτρωση από αυτήν το θάνατο—που την ζητά ο ίδιος ο Άγγλος ασθενής και του παρέχεται από τη νοσοκόμα του.

Η περίπτωση του Κύπριου ασθενή, του καταδικασμένου πρώην Υπουργού Άμυνας και επί μακρόν άρρωστου στο νοσοκομείο μας θυμίζει σε όλα την κατάπτωση της δικής μας εποχής και της δικής μας κοινωνίας. Το αίτημα ενός καταδικασμένου για χάρη αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Προέδρου της Δημοκρατίας, ως υπέρτατου εκλεγμένου εκφραστή του λαϊκού αισθήματος, που περιλαμβάνει τόσο το περί δικαίου αίσθημα όσο και το αίσθημα της κοινωνίας για προσωπική αξιοπρέπεια και τιμή. Το προνόμιο αυτό ασκείται από τον Πρόεδρο σε συνεργασία με τον Γενικό Εισαγγελέα, ως θεματοφύλακα του νόμου αλλά και της απονομής της δικαιοσύνης.

Οι δύο αυτοί κορυφαίοι θεσμοί της οργανωμένης κοινωνίας μας όφειλαν να συνομιλήσουν αποκλειστικά με τη συνείδησή τους για να λάβουν μια απόφαση που να συνθέτει όλες τις εμπλεκόμενες λειτουργίες: Δικαιοσύνη, κοινωνική συνοχή και συνέχεια, προσωπική αξιοπρέπεια, προσωπική τιμή, και αξία της ζωής. Αντί της προσέγγισης αυτής, επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της εποχής μας: Άρχισαν να σφιγμομετρούν από τα ΜΜΕ τις διαθέσεις διαφόρων ομάδων, μεταβάλλοντας ένα κατεξοχήν ηθικό θέμα σε θέμα μικροπολιτικής. Έτσι φτάσαμε στην απόλυτη κατάπτωση. Να βλέπουμε εν είδη reality show να διαπληκτίζονται στην τηλεόραση η σύζυγος ενός από τους νεκρούς του ατυχήματος με τη σύζυγο του έγκλειστου ασθενούς. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Γενικός Εισαγγελέας έχουν χρέος να προστατεύσουν και αυτούς τους ανθρώπους με την απόφασή τους, λαμβάνοντας την άμεσα.

Και ας σκεφτούν, επίσης, ό,τι ο Αρχιεπίσκοπος αποφεύγει να μας θυμίζει, παρά τις συχνές του παρεμβάσεις: Ότι πρέπει κατεξοχήν να είμαστε, ως η νήσος των Αγίων, η νήσος της αγάπης και της συγχώρεσης. Και ότι η δικαίωση για τους αδικοχαμένους νεκρούς τους ατυχήματος και η λύτρωση για τους υποφέροντες συγγενείς τους δεν θα έλθει μέσα από την επικράτηση του Εβραϊκού «οδόντα αντί οδόντος». Θα έλθει μόνο αν η ηθική δέσμευση του καθενός μας για το κοινό καλό αρθεί πάνω από τις προσωπικές μας ανάγκες—όπως εν τέλει το έπραξαν οι νεκροί. Αναμένουμε από τον Πρόεδρο να πολιτεύεται και να αποφασίζει με επίκεντρο τις αξίες αυτές αλλά και να μας διδάσκει γι αυτές.    

Γράφει: Ανδρέας Δημητρίου