- Ο Γιάννης είναι πρόσφυγας και το 2004 ψήφισε ΟΧΙ, σήμερα προβληματίζεται για το κατά πόσο κακώς πίστεψε όσους του είχαν υποσχεθεί τότε ένα καλύτερο σχέδιο.
- Η Μαρία μη πρόσφυγας ψήφισε ΝΑΙ το 2004, σήμερα ανησυχεί ότι ίσως η κοινωνία να μην ήταν έτοιμη να δεχτεί τη συνύπαρξη και αυτό να προκαλούσε σοβαρές δυσλειτουργίες στην εφαρμογή.
- Ο κ. Αντρέας ψήφισε ΟΧΙ το 2004 επειδή πίστευε ότι αυτό του επίτασσε το πατριωτικό του καθήκον αλλά εξακολουθεί να πιστεύει στην ομοσπονδία ως τη μόνη εφικτή λύση.
- Η κα Τασούλα ψήφισε ΝΑΙ αλλά πλέον πιστεύει ότι το «πουλλίν επέτασε» και πως μόνη εφικτή λύση είναι η δημιουργία δύο κρατών ή η διχοτόμηση.
- Η Ειρήνη το 2004 ήταν 16 χρονών, σε λίγο κλείνει τα 25 και είναι άνεργη, το κυπριακό δεν την ενδιαφέρει.
Όταν ο Γιώργος Λιλλήκας μιλούσε για κυπριακό ελληνισμό ποιους ακριβώς από τους πιο πάνω περιελάμβανε η αναφορά του και ποιους άραγε κατέτασσε στο στρατόπεδο των «άλλων» που δεν έχουν θέση ανάμεσά μας; Ποιος αλήθεια νόμισε ότι είναι για να μοιράζει υπηκοότητες και εθνικά πιστοποιητικά; Σε τι διαφέρουν οι δικές του αναφορές από αυτές άλλων ανεξάρτητων συν-υποψηφίων του οι οποίες προκαλούν τον γέλωτα, χαρακτηρίζονται ως ακραίες και φαιδρές; Τελικά σημασία έχει το τι λες ή το ύφος και το πλαίσιο που του βάζεις; Όταν ένας υποψήφιος μοιράζει στις πλατείες τσάντες με πορτοκάλια και θέλει να αφαιρέσει την υπηκοότητα σε όποιον παντρεύεται ξένη τι διαφορά έχει από εκείνον που υπονοεί ότι δεν έχουν θέση στο κράτος όσοι δεν ψήφισαν αυτό που ο ίδιος ψήφισε; Τελικά τον πολιτικό τον κάνει το κοστούμι ή αυτά που λέει;
Πίσω στο κυπριακό.
Στη δική μου τουλάχιστον αντίληψη κάποιος που θέλει να διεκδικεί με σοβαρότητα το χρίσμα του υποψήφιου Προέδρου της Κ.Δ. το 2013 ανεξαρτήτως του τι υποστήριξε το 2004 θα χαιρετούσε το γεγονός πως η διαδικασία επίλυσης του κυπριακού πέρασε άμεσα από τον κυρίαρχο λαό ο οποίος είχε την επιλογή να απορρίψει ή να εγκρίνει το προταθέν σχέδιο. Θα καλωσόριζε το αποτέλεσμα. Θα καλούσε την πλειοψηφία να σεβαστεί τη μειοψηφία -επειδή αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο- μόνο στην Κύπρο πετύχαμε το παράδοξο να απαιτούμε το αντίθετο. Θα έκλεινε πληγές με λόγια ενότητας και σύνεσης. Θα ήταν σε θέση να προβεί σε μια ορθολογιστική αξιολόγηση της κατάστασης, θα συνυπολόγιζε τον κρίσιμο παράγοντα του χρόνου και θα επεξεργαζόταν προτάσεις εφικτές και υλοποιήσιμες για να καταθέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Με αυτό τον τρόπο θα καλλιεργούσε κλίμα ενότητας και συμφιλίωσης.
Ο Γ. Λιλλήκας όχι μόνο δεν έκανε ποτέ του τίποτα από τα πιο πάνω αλλά, εμφανίστηκε στους δέκτες μας 9 χρόνια μετά το δημοψήφισμα εριστικός σε βαθμό που άγγιζε τα όρια της χυδαιότητας. Εμφανίστηκε με σκοπό του να σπείρει το διχασμό, να φανατίσει τον κόσμο και να προσβάλει το ένα τέταρτο των συμπολιτών μας. Προφανώς ο ίδιος έχει την εντύπωση ότι ο κόσμος τα τελευταία 9 χρόνια έπαψε να σκέφτεται, να προβληματίζεται, να συζητά και να ανησυχεί. Δεν κατανόησε ποτέ του τη δυνατότητα των ανθρώπων όταν κάθεται η σκόνη να κρίνουν νηφάλια, να αναθεωρούν, να συζητούν ήρεμα, να προχωράνε τη σκέψη τους σε νέες διαστάσεις, να ανησυχούν για το μέλλον και για τα παιδιά τους. Κατ’ ακρίβεια είναι τόσο εγωκεντρικός που πιστεύει ότι ο κόσμος κοιμήθηκε το βράδυ της 24ης Απριλίου το 2004 και θα ξυπνήσει ξανά στις 17 Φεβρουαρίου το ’13 με την αγωνία να κατέλθει στις κάλπες για να τον ψηφίσει. Η ψήφος στον ίδιο είναι λέει, επικύρωση της ψήφου στο δημοψήφισμα.
Ο Θεός να τον ελεήσει!
Πέρα από την παρανόηση η δική του πρόταση σε σχέση με το υπό συζήτηση θέμα ήταν ένας αχταρμάς ήξεις αφίξεις που στο τέλος μπερδεύτηκε ακόμη και ο ίδιος μέσα στις δικές του θέσεις. Μεταξύ άλλων μας είπε ότι τοποθετείται εναντίον της ομοσπονδίας αλλά όχι υπέρ του ενιαίου. Θέλει διαπραγματεύσεις για μερικά θέματα με τους Τ/Κ και για κάποια άλλα -που θα επιλέξει ο ίδιος- με την Τουρκία. Κατηγόρησε τον Ν. Αναστασιάδη για χαλαρή δήθεν ομοσπονδία σάμπως που ο ίδιος να θέλει ισχυρή, ενώ στο τέλος κατέληξε πως δεν επιθυμεί να υπάρχει τίποτα στο τραπέζι. Όταν ο Αναστασιάδης του έριξε τη βόμβα ότι σε συνέντευξη του υποστηρίζει την πολυπεριφερειακή ομοσπονδία με 6 κρατίδια, πλέον το μυαλό του έπαθε εμπλοκή!...
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
