Αναστάτωση προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου σε συνδυασμό με τις ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου για τα ζητήματα του «συμφώνου συμβίωσης», της καύσης των νεκρών και της εθελοντικής απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών.
Οι απόψεις που διατύπωσε η ηγεσία της εκκλησίας ήταν ουσιαστικά οι απολύτως αναμενόμενες. Τοποθετήθηκε αρνητικά σε όλα τα πιο πάνω θέματα στη βάση μιας μεταφυσικής θεώρησης εμπλουτισμένη με επιχειρήματα πλειοψηφικής λογικής και ολοκλήρωσε με τη γνωστή καταφυγή στον εθνικό μας αγώνα στο όνομα του οποίου προσκρούουν σχεδόν όλες οι προσπάθειες κοινωνικού εκδημοκρατισμού της χώρας μας τα τελευταία 50 χρόνια.
Προσωπικά δεν άκουσα με έκπληξη τον Προκαθήμενο της εκκλησίας. Αντίθετα μάλιστα μπορούσα και να το προβλέψω. Όχι εξαιτίας κάποιας μαντικής ιδιότητας αλλά, επειδή κάθε φορά που ο συγκεκριμένος «καλοκρατείται» πολιτικά, μετά από λίγο ξεκινά να τοποθετείται σε όλα τα ζητήματα που πιστεύει ότι πρέπει να έχει άποψη. Βεβαίως αυτό είναι δικαίωμα του και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη περίπτωση αν και εφόσον η πολιτεία ξεκινούσε μια διαδικασία διαβούλευσης για τα συγκεκριμένα θέματα θα όφειλε να καλούσε και την εκκλησία να δώσει τις δικές της θέσεις.
Ποιο όμως είναι στα αλήθεια το διακύβευμα; Οι απόψεις των Συνοδικών ή οι απόψεις των πολιτειακών αξιωματούχων στους ώμους των οποίων πέφτει ουσιαστικά η ευθύνη να κρίνουν και να αποφασίσουν; Το πλέον εύκολο είναι να κρίνεις και να κατακρίνεις την άποψη της Ιεράς Συνόδου. Το δύσκολο είναι να κάνεις αυτοκριτική και να απαιτείς από το κόμμα, τους βουλευτές και τα στελέχη σου να μείνουν πιστά σε διακηρυγμένες θέσεις και σε δημοκρατικές αρχές και αξίες.
Ο προοδευτισμός της Αριστεράς ο οποίος σιώπησε για δέκα χρόνια και χτυπάει τα ρέστα της εδώ και μια εβδομάδα δε με πείθει. Θα με έπειθε εάν περιείχε έστω και ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Επειδή, αν θέλουμε να λέμε αλήθειες τόσα χρόνια έκαναν ουσιαστικά τις πάπιες. Αν εξαιρέσω τον Αντρέα Δημητρίου και την Ελένη Μαύρου, πέντε και τόσα χρόνια αριστερής υποτίθεται διακυβέρνησης δεν είδαμε ακριβώς και κανένα προοδευτικό θαύμα μήτε στον πολιτικό λόγο, πόσο μάλλον στις ίδιες τις πολιτικές και πρακτικές. Αντίθετα, αυτό που χαρακτήριζε το ΑΚΕΛ και τα στελέχη του ήταν η συνένοχη σιωπή και η παντελής έλλειψη αυτοκριτικής.
Όσο αφορά τώρα στον φιλελευθερισμό της Δεξιάς, δίχως να είμαι απόλυτα βέβαιη ότι θα τολμήσει να τα βάλει συλλογικά με το κατεστημένο στοχεύοντας στην οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση του τόπου, εν τούτοις, θέλω να είμαι συγκρατημένα αισιόδοξη. Εξάλλου εάν η προοδευτική δεξιά θα το τολμήσει αυτό θα φανεί μέσα στους επόμενους μερικούς μήνες. Προς το παρόν ο Δημοκρατικός Συναγερμός βρίσκεται σε μια διαδικασία ανασυγκρότησης. Η μορφή που θα πάρει το νέο οικοδόμημα, οι επιλογές που θα γίνουν και οι πρώτες «μάχες» που θα δοθούν θα είναι κρίσιμης σημασίας για να μπορέσει η κοινωνία να διακρίνει το στίγμα της νέας ηγεσίας. Αν ο ΔΗΣΥ επιλέξει να παραμείνει περιχαρακωμένος στο παρελθόν και σε μια κακέκτυπη επαναφορά στο σύγχρονο κόσμο του τρίπτυχου πατρίς-θρησκεία-οικογένεια θα βρεθεί σε αντιπαράθεση με τη νέα γενιά και το μέλλον. Αν από την άλλη επιλέξει να κάνει την υπέρβαση ίσως να χάσει προσωρινά ένα μερίδιο από τη στήριξη που απολαμβάνει, αλλά, θα κερδίσει τη μάχη του εκσυγχρονισμού και θα έχει να παίρνει πολλαπλάσια οφέλη στο μέλλον.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
