Τι είναι έκρηξη; Γιατί και πώς εκρήγνυται κανείς; Φυσικό επακόλουθο, επιλογή ή αδυναμία; Εκρήξεις· Αίτνα, Βεζούβιος, Λάκι, Ταμπόρα, Σαντορίνη –άλλαξαν τον ρου της ιστορίας. Εσωτερικές εκρήξεις· αλλάζουν τον ρου του είναι μας.
Το βικιπαίδεια αναφέρει: Έκρηξη είναι η αύξηση του όγκου που καταλαμβάνει η ύλη στον χώρο, συνεπάγεται απότομη απελευθέρωση ενέργειας.
Άνθρωποι γύρω μας σιωπούν, δαγκώνουν τα χείλη, τσιμπούν τα χέρια τους· αποφεύγουν το αναπόφευκτο, διαφεύγουν το αδιάφευκτο. Δέχονται αδιαμαρτύρητα· σωστοί στρατιώτες, δρουν προβλεπόμενα –σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, με το Δίκαιο του Ισχυρού. Ένας νέος κλείνει τα μάτια με ένταση, σκέφτεται –προσπαθεί να αποδράσει από το άδικο, μα οι φωνές τριβελίζουν τον εγκέφαλό του, εισέρχονται βίαια στα μονοπάτια της συνείδησής του. Ανοίγει τα μάτια· απέναντί του δυο ζευγάρια υπεροπτικοί οφθαλμοί, ατόμου κομπλεξικού, αρχοντοχωριάτη, που –από καθέδρας- διδάσκει τα τάχα διδακτέα , λησμονώντας τα διδακτά. Ξανακλείνει τα μάτια. Μπράβο του! Άντεξε. Νικητής και συνάμα ηττημένος.
Άνθρωποι γύρω μας σιωπούν φωνάζοντας ή φωνάζουν σιωπώντας· δεν αποδίδονται ποτέ δάφνες, ούτε τα του Καίσαρα τω Καίσαρι. Ένας άλλος νέος με μάτια πυρωμένα και βήμα ταχύ σπεύδει να πληρώσει διαταγές του ίδιου κομπλεξικού ατόμου. Ξανά οι ίδιες φωνές –σιγασμένες τώρα- σκίζουν τα στήθη του, επεισέρχονται απρόσκλητες στην ψυχή, ανεβαίνουν σαν λάβα καυτή, μανιασμένη να βρει διέξοδο. Η πορεία προς την έξοδο είναι προδιαγεγραμμένη. Η έκρηξη έχει δρομολογηθεί. Περιμένει την τελευταία στάλα θυμού, το τελευταίο ίχνος έντασης...
Οξεία κραυγή διατρύχει τη σιωπή. Με χέρια τρεμάμενα, βοή ακατάληπτη και πρόσωπο χαρακωμένο από ρυτίδες, ο νέος συνταράσσει και συνταράσσεται από μιαν έκρηξη κοσμογονική, πηγαία –στέφει εαυτόν τιμωρό, έτοιμο να αποδόσει τήση στον υπερφίαλλο αρχοντοχωριάτη, τον κάθε αρχοντοχωριατή-μέλος της ανόητης κολλεκτίβας. Πέφτει κάτω, αρπάζει χώμα με τις χούφτες του, γυρίζει απότομα στον φταίχτη, τον βλέπει τώρα (εκείνος απλώς τον κοιτάει), σηκώνεται, τείνει τα χέρια προς το μέρος του. Το σώμα υπακούει σε μια ανορθόδοξη ακολουθία κινήσεων, σαν ανάρχος βακχικός χορός, σαν απάντηση στα τραγουδίσματα των Ερινυών, που απαιτούν εκδίκηση.
Γύρω του απορημένες γκριμάτσες, αδιάλειπτα καρφωμένα βλέπατα -σιωπή εν χορώ. Το πλήθος του Σινόπουλου έχει, άλλοστε, γνωμοδοτήσει: «Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις»! Η ισχύς καταλαγιάζει, η φωτιά σιγοσβήνει... Τι κάνει ο φταίχτης; Γιατί αγγίζει τον τιμωρό; Ποια, ω Δικαιοσύνη, είναι τα κίνητρά του; Ο φόβος, η ανασφάλεια, οι τύψεις ή τίποτα πάλι απ’ αυτά. Απομακρύνει τον τιμωρό απ’ τον τόπο του εγκλήματος, οδηγώντας τον στο Τρίτο Γραφείο -στο γραφείο της Συνδιαλλαγής, των Συναποφάσεων. Με λέξεις φτωχές, κατακρεουργημένες από τον τόνο ψευτοσυμπάθειας στη φωνή, μάχεται να σώσει το τομάρι του, να επαναφέρει την τάξη, να φωτίσει το δήθεν ενδιαφέρον. Η λάβα έχει τελέψει, μονάχα λίγος κάπνος πότε-πότε εμφανίζεται στην άκρη του κρατήρα , τίποτε ανησυχητικό.
Είμαστε ηφαίστεια· νεκρά ή ενεργά. Προκαλούμε επιπτώσεις δυσάρεστες με την έκρηξη μας, αλλά και επωφελείς, συνάμα. Η απόλυτη έκθεση του ενδότερου εαυτού μας, των αδυναμιών και των υπέρτατών μας δυνάμεων αφήνει στο πέρασμα της πρόσφορο έδαφος για κτίσιμο ενός NovusOrdo, μιας νέας πραγματικότητας. Θα υπάρχει, όμως, πάντα ο κίνδυνος της Συνδιαλλαγής, του Τρίτου Γραφείου, των Συναποφάσεων· εκεί ο φταίχτης θα γίνεται συμβουλάτορας και ο τιμωρός στρατιωτάκι. Ας μην ξεχνάμε το πυρ· με μια έκρηξη δημιουργήθηκε ο κόσμος, με μια έκρηξη ίσως ξαναδημιουργηθεί. Εκρήγνυσθε λοιπόν.
Γράφει: Σωτήρης Χριστοφή
