Εάν είχε κάνει ένα καλό η προηγούμενη κυβέρνηση, ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε ο Ανδρέας Δημητρίου ως Υπουργός Παιδείας, παρά τα προβλήματα και την ατολμία της στα θέματα που με ενδιέφεραν προσωπικά (βλ. ιστορική εκπαίδευση).
Η κριτική που του άσκησα εγώ τότε σχετικά με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, σε ιδιωτικές συζητήσεις ή από τη θεσμική μου θέση ως μέλος για ένα διάστημα της ομάδας των ΝΑΠ, ήταν προς την πλευρά της απαίτησης για μεγαλύτερο βάθος και ριζοσπαστικότερες αλλαγές.
Θέλω όμως να μου υποδείξετε άλλον Υπουργό Παιδείας που έβαλε ως στόχο να «κάνει την επόμενη γενιά των πολιτών του τόπου μας κριτικά σκεπτόμενους και έτοιμους να λύσουν τα προβλήματα του παρελθόντος και να κάνουν την Κύπρο ένα σοβαρό, σεβαστό εταίρο στην Ε.Ε [...]». Που να θέλησε «να δημιουργήσει μια εκπαιδευτική κοινότητα που τολμά να μιλά και να σκέφτεται πέρα από τα συνθήματα και τους περιορισμούς που επέβαλε μια μεγάλη περίοδος εθνικών δυσχερειών.» Ποιος μίλησε ξανά έτσι στην Κύπρο; Κι ας μην τον στήριξαν ούτε οι δικοί του, τις δύσκολες ώρες που ωρυόταν ο Αρχιεπίσκοπος, η ΠΟΕΔ και η ΟΕΛΜΕΚ.
Τα νέα βιβλία, υλικά και μεθοδολογία που στάλθηκαν στο σχολείο μας, από πέρσι, καρπός του κόπου των καλύτερων που έχουμε σε κάθε τομέα, είναι σύγχρονα πανάθεμά τα! Πιάνουν το νήμα των διεθνών εξελίξεων που αφήσαμε τη δεκαετία του ’70, όταν κλειστήκαμε στο κουκούλι τού “Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι”. Μέχρι πρόσφατα είχαμε προβλήματα πρόσθεσης με θέμα τους νεκρούς του 1974 στο βιβλίο των Μαθηματικών! Είναι επίσης υλικό καλαίσθητο και ενδιαφέρον. Θα μου τραβούσε την προσοχή ακόμη και σε ένα ράφι βιβλιοπωλείου, κι αυτό λέει πολλά. Τα δε νέα βιβλία μαθηματικών της Κύπρου τα χρησιμοποιεί ήδη η σχολή Μωραΐτη στην Ελλάδα! Με τα νέα βιβλία εξάγουμε τεχνογνωσία!
Ως τώρα στα διεθνή συνέδρια ένιωθα σαν τον φτωχό συγγενή. Δεν είχα να επιδείξω τίποτα θετικό παρά μόνο αράχνες και προγονοπληξία. Οπότε, περιοριζόμουνα στην κριτική και μόνο, με τις προτάσεις μου να περιορίζονται στο θεωρητικό επίπεδο. Ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι απτό, που τείνει προς ολοκλήρωση. Το συγκεκριμένο υλικό στοχεύει σε μια ποιοτική δημόσια εκπαίδευση και κυρίως προάγει την αριστεία. Χτίζει τα θεμέλια για τη σταδιακή κατάκτηση των αφηρημένων εννοιών και οδηγεί τα παιδιά να «μάθουν πώς να μαθαίνουν».
Αντί η νέα κυβέρνηση να χτίσει πάνω στη δουλειά των προηγούμενων, να αξιολογήσει για να εμβαθύνει τις αλλαγές, ανακοινώνει τη σύσταση νέων, άλλων επιτροπών, όπως η Πηνελόπη, που θα αξιολογήσουν τα Νέα Αναλυτικά Προγράμματα, υπό την έγκριση και τις ευλογίες των συνδικαλιστών. Να το προσέξετε αυτό: «των συνδικαλιστών» – μιας ιδιαίτερα αντιδραστικής ομάδας στα ιδεολογικοπολιτισμικά ζητήματα (θυμίζω την ΠΟΕΔ που μιλούσε για «ψυχολογικά προβλήματα που θα αναπτύξουν τα παιδιά μας αν βρεθούν με τα παιδιά της άλλης πλευράς»). Ψυχολογικά το πιθανότερο είναι να πάθουμε εμείς με αυτά που ακούμε και καταπίνουμε!
Σε μια «παράλληλη» εξέλιξη, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο “ξηλώθηκαν” (με νομότυπο τρόπο, δε λέω!) όλοι οι άνθρωποι που έφτυσαν αίμα για να βγάλουν το υλικό και κυρίως έχουν τα προσόντα και την τεχνογνωσία στο κάθε αντικείμενο. Για να πάρω δυο συγκεκριμένα παραδείγματα, η Χαρά Μακρυγιάννη, το μοναδικό P(hd) του τόπου στον τομέα της Ιστορικής Εκπαίδευσης συνδυασμένο με μια διεθνή εμπειρία άραγε θα προσφέρει περισσότερα σε ένα δημοτικό σχολείο αντί να συνεχίσει της δουλειά της στο Παιδαγωγικό; Η Μαριλένα Παντζιαρά και η ομάδα που την περιτριγυρίζει, που κυριολεκτικά άλλαξαν το παράδειγμα διδασκαλίας των Μαθηματικών την τελευταία δεκαετία, είναι ορθολογικό να αφήσουν ημιτελές το έργο τους;
Τι θα γίνει με το υλικό Ιστορίας της Δ’ Δημοτικού που είναι έτοιμο; Τι θα γίνει η διαδικασία αξιολόγησης που ξεκίνησε η ομάδα των Μαθηματικών – είχαν καλέσει τους εκπαιδευτικούς που δοκίμασαν το υλικό στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για ανατροφοδότηση: μια από τις καλύτερες διαδικασίες στην οποία είχα την τύχη να συμμετέχω τα τελευταία χρόνια. Να ελέγχονται όλα, σελίδα σελίδα και κυρίως να ακούγονται και να λαμβάνονται υπόψη οι γνώμες των μάχιμων εκπαιδευτικών. Τι θα γίνει το υλικό της Μέσης Εκπαίδευσης που είναι υπό έκδοση και συγχρηματοδοτήθηκε από Ε.Ε; Ποιος θα στηρίξει τις αλλαγές στην προσέγγιση του γλωσσικού μαθήματος, τώρα που ξεκίνησε η γνωστή επίθεση περί ανθελληνισμού ενάντια στις καθηγήτριες του Πανεπιστήμιου Κύπρου Σταυρούλα Τσιπλάκου και Έλενα Ιωαννίδου; Και τι δεν ακούμε ως “επιχειρήματα” από τους προστάτες της “γλώσσας”!
Άλλες χώρες, όταν αντιμετώπισαν κρίσεις, επένδυσαν στην εκπαίδευση επιδεικνύοντας πολιτική συναίνεση, αίσθημα ευθύνης και ριζοσπαστισμό. Εμείς για άλλη μια φορά επενδύουμε στον παλαιοκομματισμό και στην κούφια ρητορική. Γιατί όλοι στα λόγια περί Παιδείας καλοί είμαστε. Τι δείχνουν οι πράξεις είναι το κρίσιμο ζήτημα.
Το να προνοήσουμε για το μέλλον, ουσιαστικά σημαίνει να οικοδομήσουμε το μέλλον στο παρόν. Οι τελευταίες κινήσεις της κυβέρνησης ακολουθούν λογική ράβε ξήλωνε, με πρώτο βιολί τους συνδικαλιστές και το βαθύ κομματικό κράτος.
Μακάρι να κάνω λάθος!
Υ.Γ: Ξέρω ξέρω… τα έκαναν κι οι άλλοι. Εσείς γιατί τα συνεχίζετε;
Το άρθρο δημοσιεύτικε αρχικά στο site της "Πρωτοβουλίας για την παραμονή της Κύπρου στην Ε.Ε"
Γράφει: Ρένα Χόπλαρου
