{2jtab: Türkçe Versiyon}
Doğrusunu isterseniz, hayır, konuşmuyorum. Keşke konuşabilsem. Konuşabilmem
gerekiyor diye düşünüyorum. Ne de olsa Türkçe bu ülkenin resmi dillerinden biri.
Ülkemizin resmi dillerinden biri.
Bu yazıyı Türkçe olarak okuyanlarınız merak ediyordur. İşin gerçeği, utanç verici
olsa da, bu yazıyı İngilizce’den Türkçe’ye bir çevirmen yardımıyla çevirdiğim. Düşünsenize, bir metni Yunanca’dan Türkçe’ye çevirtmek, İngilizce’den Türkçe’ye
çevirtmekten çok daha zor!
Ve bu çok üzücü. Üzücü, çünkü aslında aramızdaki mesafenin boyutuna işaret ediyor. Ana dillerimiz Yunanca ve Türkçe olsa da, biz ortak alan yaratmak için İngilizce’yi kullanıyoruz.
Atalarımızın asırlarca kullandığı kelimeleri bir tarafa bıraktık.
Rahatlığı İngilizce’de buluyoruz; bu kadar derinden bölünmüşüz.
Bu adada bu ülkenin yeniden birleşmesi gerektiğine derinden inanan insanlar var.
Ben bu insanlardan biriyim. Artık hâlâ çoğunluktan biri olup olmadığımızdan emin olamıyorum. Eskiden çoktuk.
Yine de birbirimizin dilini konuşmuyoruz. Hatta “dilini” de değil, “dillerimizi.” Bizi tam da böyle ayrı tuttular. Sınırlar, yollardaki engeller, duvarlar; artık bunları siz veya biz nasıl adlandırırsınız/adlandırırız umrumda bile değil. Umrumda olan tek şey, bu aramıza konulan şeylerin işe yaradığı.
İşe yaradı, çünkü bölünmenin meyvelerini önünüzde görebiliyorsunuz. Artık bölünmüşlük bir sınır değil, yolda engel bile değil, duvar hiç değil.
Biziz.
Biziz, çünkü birbirimize yabancı hissediyoruz. Korkuyorum ki yıllar geçtikçe daha da yabancılaşacağız.
Sene artık 2003 değil. O ilkbaharın üzerinden on sene geçti. Güzeldi, değil mi?
Kokusu bile güzeldi. Limon ağacı kokuları…
Artık değil.
Artık kuzeyi ziyaret etmek için zahmet bile etmiyorum. Ziyaret etmek doğru gelmiyor. O günlerde kendime verdiğim sözü hatırlıyorum, Türkçe öğrenmek için verdiğim sözü. Bu adanın bu dilini.
Öğrenmedim.
Herşeyi mahveden sadece 2004 de değil. Evet, ondan sonra bile umutluydum. Bize inanıyordum, bu adanın insanlarının bu adayı bölünmüş bırakmayacağına inanıyordum.
Ama yanılmışım.
Ben hiç Türkçe öğrenmedim, arkadaşlarım hiçbir zaman Yunanca öğrenmediler, İngilizce’de “hi” demeye devam ettik. Artık birbirimizi görmek zorunda bile değiliz.
Facebook kullanıyoruz.
Tabii ki iki tarafta da çok takdir ettiğim birçok insan var. Herşeye rağmen denemeye, buluşmaya, umut etmeye devam eden insanlar.
Ama kahretsin işte, tüm bu yaşananlar doğru gelmiyor. Bu kadar sene sonra bile “toplumların yakınlaşması”ndan bahsetmek doğru gelmiyor. Ondan ötesi olması lazım, dostlar. İhtiyacımız olan şey “toplumların yakınlaşması” değil.
Sıfırdan başlamalıyız. Herşey o kadar kötü. Herşey bu kadar üzücü.
Çünkü sıfırdan başlamazsak, işaret diliyle boğuşmadan, İngilizce kelimeler kullanmadan, hatta arada sırada küçük bir bebek gibi saçmalamadan iletişim kurmayı denemezsek, korkarım ki herşey yitip gitti demektir. İşte tam da o zaman, sonunda, iki taraftan bazı insanlar hep hayâlini kurdukları zafer bayrağını çekecekler.
Ama biz değil.
{2jtab: Ελληνική έκδοση}
Εγώ πάντως όχι, δεν μιλάω. Καμιά φορά εύχομαι να μιλούσα αυτή την γλώσσα. Ίσως και να έπρεπε να μιλάω την τουρκική.
Στο κάτω κάτω, είναι ακόμα μια επίσημη γλώσσα αυτής της χώρας. Της χώρας μας.
Όσοι διαβάζετε αυτές τις αράδες στην τουρκική, μάλλον θα αναρωτιέστε. Η αλήθεια είναι, όσο και να ντρέπομαι για αυτό, ότι αναζήτησα βοήθεια για μετάφραση του κειμένου από την αγγλική στην τουρκική. Σκεφτείτε ότι είναι δυσκολότερο να βρεις κάποιον να μεταφράσει από την ελληνική στην τουρκική από ότι να βρεις βοήθεια για μετάφραση από την αγγλική στην τουρκική.
Αυτό είναι θλιβερό. Είναι θλιβερό γιατί δείχνει πόσο βαθιά διαιρεμένοι είμαστε. Οι γλώσσες αυτού του τόπου είναι η ελληνική και τουρκική. Και όμως, ο κοινός μας τόπος για επικοινωνία είναι σχεδόν πάντοτε η αγγλική γλώσσα.
Ούτε να μιλήσουμε δεν μπορούμε μεταξύ μας, στις γλώσσες που οι πρόγονοι μας μιλούσαν για αιώνες.
Έτσι, η μόνη μας διέξοδος είναι η αγγλική, να πόσο βαθιά διαιρεμένος τόπος είμαστε.
Υπάρχουν πολλοί σε αυτό το νησί που νιώθουν έντονα την επιθυμία για επανένωση. Και εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς. Δεν είμαι όμως βέβαιος πλέον ότι είμαστε οι πλειοψηφία. Θυμάμαι που ήμασταν πολλοί.
Ακόμα και εμείς όμως δεν μιλάμε ο ένας τη γλώσσα του άλλου. Κατ’ ακρίβεια, όχι «ο ένας τη γλώσσα του άλλου», αλλά τις γλώσσες μας. Να πόσο μας κράτησαν μακριά.
Τα σύνορα, τα οδοφράγματα, το τείχος, δεν με νοιάζει πλέον πως εσείς ή εμείς αποκαλούμε τα πράγματα που μας κράτησαν μακριά για τόσα χρόνια. Με νοιάζει όμως που πέτυχαν τον στόχο τους.
Πέτυχαν γιατί τώρα βλέπεις τα αποτελέσματα του διαχωρισμού μπροστά σου. Δεν είναι ένα σύνορο πλέον, ούτε ένα οδόφραγμα, δεν είναι καν το τείχος.
Είμαστε εμείς.
Είμαστε εμείς γιατί νιώθουμε ξένοι πλέον ο ένας προς τον άλλον. Και πολύ φοβάμαι ότι γινόμαστε ακόμα πιο ξένοι όσο περνάν τα χρόνια.
Δεν είναι το 2003 πια. Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια από εκείνη την άνοιξη. Ωραίες αναμνήσεις έ; Ακόμα και η μυρωδιά εκείνης της εποχής. Λεμονανθούς, έτσι μύριζε εκείνες τις μέρες.
Όχι πια.
Τώρα δεν μπαίνω καν στον κόπο να έρθω στον βορρά. Κάτι δεν μου φαίνεται σωστό πλέον. Θυμάμαι εκείνες τις μέρες που υποσχέθηκα πως θα μάθαινα την τουρκική, να μάθω επιτέλους και αυτή την γλώσσα αυτού του τόπου.
Δεν κράτησα εκείνη την υπόσχεση.
Και δεν ήταν μόνο το 2004 που κατάστρεψε τα πάντα. Ναι, ήμουν από εκείνους που έλπιζαν ακόμα και μετά από αυτό. Πίστευα σε εμάς, πίστευα ότι η θέληση του λαού ήταν να μη μείνει ο τόπος διαιρεμένος.
Είχα λάθος.
Ποτέ δεν έμαθα την τουρκική, οι φίλοι μου δεν έμαθαν ποτέ ελληνικά, και συνεχίσαμε να μιλάμε στην αγγλική. Χωρίς καν να χρειάζεται να βλεπόμαστε πια.
Χρησιμοποιούμε το facebook.
Φυσικά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και από τις δύο πλευρές που θαυμάζω γιατί ενάντια σε αυτό το κλίμα, εκείνοι συνεχίζουν να συναντιούνται, συνεχίζουν να αγωνίζονται, και συνεχίζουν να ελπίζουν.
Κάτι όμως μου φαίνεται λάθος που να πάρει η οργή. Μου φαίνεται λάθος που μετά από τόσα χρόνια ακόμα μιλάμε για επαναπροσέγγιση.
Το έχουμε ξεπεράσει αυτό φίλοι μου. Δεν είναι επαναπροσέγγιση που χρειαζόμαστε πια.
Είναι να ξεκινήσουμε από το μηδέν. Ναι, τόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Και τόσο θλιβερά.
Γιατί αν δεν καταφέρουμε να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να μάθουμε επιτέλους να μιλάμε χωρίς χειρονομίες, χωρίς να καταφεύγουμε στην αγγλική, και χωρίς να μιλάμε σαν να απευθυνόμαστε σε βρέφη, τότε πολύ φοβάμαι ότι όλα θα έχουν χαθεί.
Και τότε, για μια και καλή, κάποιοι και από τις δυο πλευρές θα γιορτάσουν για τα καλά.
Αλλά δεν θα είμαστε εμείς.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
{/2jtabs}
