Γεννηθήκα το 1974. Ως χρονιά δεν την λες κι από τις καλύτερες στην ιστορία του τόπου. Εικάζω οτι έχει δει πολύ πιο ειρηνικές, με λιγότερους πολέμους, σκοτωμούς, προσφυγιά.
Αυτή όμως ήταν η δικιά μου σύμπτωση με την ιστορία, μαζί και πολλών άλλων παιδιών. Είτε λίγο πριν, όπως εγώ, είτε λίγο μετά τον πόλεμο, όπως πολλοί άλλοι.
Από πολύ νωρίς στα παιδικα μου χρόνια, κατάλαβα αυτό που συνόδευε την χρονιά εκείνη. Καθώς γλυκύτατες θείες με ρωτούσαν πότε γεννήθηκα, έβλεπα τα πρόσωπα τους που σκοτείνιαζαν στην απάντησή μου.
Παιδί του πολέμου, συμπέραναν όλες, συχνά ξεχνώντας το γλυκό του κουταλιού που μου είχαν τάξει.
Στα πέντε μου ήμουν πλέον βέβαιος οτι εγώ ήμουν η αιτία του πολέμου. Πως αλλιώς. Μέχρι τότε, είχα ήδη ακούσει δεκάδες φορές να με αποκαλούν "παιδί του πολέμου". Τόσες, που συχνά κοίταζα τον πατέρα μου με απορία, αναζητώντας στο βλέμμα του την επιβεβαίωση της πατρότητας του. Ευτυχώς, πάντα μου την εξασφάλιζε κοιτώντας με με σιγουριά.
Σκεφτόμουν αυτά τα βιώματα συνειδητοποιώντας ότι η ηλικία μου έχει κλειδώσει για πάντα με την ηλικία του μεγαλύτερου κακού που βρήκε την χώρα. Μεγάλη ειρωνεία, κατέληξα. Ο ερχομός μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών που θα έπρεπε να συμβολίζουν την ελπίδα, την αισιοδοξία, έχει ταυτιστεί με την χρονιά που κάηκε ο τόπος.
Χρόνια αργότερα απο την ηλικία των πέντε, άκουγα με δέος καθώς μια λίγο μεγαλύτερη σε ηλικία συμφοιτήτρια μου στην Νέα Υόρκη, μου εξιστορούσε ότι γεννήθηκε την εικοστή Ιουλίου το '69, την ημέρα που οι Άρμστρονγκ και Όλντριν πάτησαν το πόδι τους στη σελήνη. Ενα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα, σχεδόν απάγγελνε με περηφάνια.
Ντράπηκα.
Μια γιγάντια καταστροφή μιας χώρας, ακριβώς πέντε χρόνια μετά, σκεφτόμουν ταυτόχρονα.
Η τυχαία ύπαρξη γεγονότων πάντα συνόδευε την ιστορία. Γενιές ολόκληρες καθόρισαν την ταυτότητά τους, κάποτε από την χειρότερη όψη και άλλοτε από το μεγαλείο της ανθρώπινης δράσης. Δημιουργώντας έτσι την πίστη σε μερικούς, ότι η σελήνη είναι μόνο η αρχή, αλλά και την πεποίθηση σε άλλους ότι ο άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο.
Εμείς, τα παιδιά εκείνου του πολέμου, ξεκινήσαμε με αφετηρία το δεύτερο. Και αν η ιστορία μας ειρωνεύτηκε με αυτό τον τρόπο, δεν φεύγει από εμάς, τα παιδιά του πολέμου, η ευθύνη να δείξουμε σε αυτούς που έρχονται, ότι είμαστε ικανοί και για το πρώτο.
Γράφει: Παναγιώτης Σταυρινίδης
