Κι εκεί που όλα πήγαιναν τόσο ρολόι, εκεί που περνούσαμε όλοι τόσο όμορφα βρέθηκε ξαφνικά μπροστά μας αυτή η Conchita να μας σοκάρει και να διαταράξει την τάξη και την ηθική αυτής της τόσο αγγελικά πλασμένης μας κοινωνίας.
Για να μην παρεξηγηθώ.
Δεν αναφέρομαι φυσικά στην κοινωνία που το κέρατο πάει σύννεφο. Προς Θεού! Ούτε στην κοινωνία που ο μισός αντρικός πληθυσμός θεωρεί ότι μόνο αυτός μπορεί να ικανοποιήσει το ανατολικό μπλοκ και το μισό σκανδιναβικό μπλοκ!
Ούτε στην κοινωνία που «φτιάχνεται» διαβάζοντας τα περιοδικά με τις wannabe socialite της οποίας ο άντρας της μιας γκαστρώνει την άλλη την ώρα που αυτές ποζάρουν όλο botox κι ομορφιά. Δεν αναφέρομαι στην κοινωνία της ενδοοικογενειακής βίας, των βιασμών στις φυλακές και όχι μόνο. Ούτε στην κοινωνία που οι παιδόφιλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι χωρίς να υπάρχει το αναγκαίο νομικό πλαίσιο.
Ούτε στην κοινωνία που ποζάρει περιχαρής δίπλα από έναν επιχειρηματία-ευεργέτη ο οποίος στην πορεία συλλαμβάνεται για εκμετάλλευση ανηλίκων. Ούτε στην κοινωνία όλων αυτών που φωνάζουν, βρίζουν και μιλούν υποτιμητικά ξεχειλίζοντας τεστοστερόνη μπροστά «από τους άλλους» την ώρα που οι μισοί εξ’ αυτών πολύ θα ήθελαν να φορέσουν το φόρεμα της Conchita.
Εγώ στη δική μας κοινωνία αναφέρομαι.
Την κοινωνία της τάξης και της ηθικής. Μιας κοινωνίας φιλάνθρωπης. Μιας κοινωνίας που σκύβει ευλαβικά το κεφάλι και ανάβει το κεράκι στην εκκλησία τις Κυριακές με τους «αδρώπους» να στέκονται -πολύ σωστά- στους μπροστινούς σκάμνους.
Την κοινωνία με τους αμέμπτου ηθικής πολιτικούς, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, ιεράρχες.
Μια κοινωνία, που η Βουλή με περισσή ευκολία αποφασίζει να πετάξει μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα 1.8δις σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο αλλά όταν είναι να συζητήσει το σύμφωνο συμβίωσης έχει μια σχετική δυσκοιλιότητα ζητώντας περισσότερο χρόνο για να το συζητήσει.
Και τι ακριβώς να συζητήσει; Το δικό μου δικαίωμα στη συμβίωση με τον ή την σύντροφο μου κάτω από ένα νομικά κατοχυρωμένο πλαίσιο το οποίο σε καμία περίπτωση δεν στερεί από κανένα το δικαίωμα να επιλέξει την παραδοσιακή οδό! Να συζητήσει δηλαδή το ανθρώπινο δικαίωμα της επιλογής.
«Τι θα πω στα παιδιά μου άμα δουν την Conchita;» διερωτάται διαδικτυακώς η άλλη. Να μου επιτρέψεις να σε ρωτήσω εγώ χρυσή μου. Τι ακριβώς τους έλεγες όταν τα παιδιά σου έβλεπαν Τατιάνα;
Όπως και να έχει, εγώ δεν θα σου πω τι θα πεις στα δικά σου παιδιά. Μπορώ όμως να σου πω, τι θα πω εγώ στα δικά μου παιδιά. Να μάθουν να σέβονται το διαφορετικό. Ακόμα και όταν αυτό είναι έξω από τα δήθεν καθωσπρέπει. Ακόμα και όταν αυτό είναι εκτός της δικής μας αισθητικής. Να μάθουν να φιλτράρουν. Να μάθουν να αναγνωρίζουν το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο. Αλλά πρωτίστως να μάθουν να σέβονται αλλά και να απαιτούν από όλους να σέβονται το δικαίωμα στην επιλογή.
Υστερογραφο
Σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζομαι τις χαρές και τα πανηγύρια ότι λύσαμε το πρόβλημα της ομοφοβίας. Επειδή το θέμα της ομοφοβίας είναι πολύ πιο πολύπλοκο. Γιατί αν ήταν τόσο απλό όσο και η Eurovision θα είχε λυθεί από τον καιρό της Dana International.
Σε λίγες μέρες θα γίνει για πρώτη φορά στην Κύπρο η πρώτη διοργάνωση Cyprus Pride. Θυμήθηκα ότι ένα περίπου χρόνο πριν, λίγο μετά την Athens Pride, καθώς έκανα τη βόλτα μου στο τουίτερ κόλλησα στο ακόλουθο τουίτ.
«Σήμερα, πήρα τα παιδιά μου στο Athens Pride. Για να μάθουν να σέβονται το δικαίωμα της αξιοπρέπειας, της επιλογής και της ταυτότητας»
Μπορούμε να το κάνουμε; Ρισπέκτ!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
