Ευδοκιμεί τελευταίως και στον τόπο μας η πολιτική συνωμοταξία των αυτοπροσδιοριζόμενων ως φιλελεύθερων.
Οι φιλελεύθεροι είναι βασικοί φορείς του ιδεολογήματος της χωροταξικής και αταξικής πολιτικοποίησης και με βάση αυτό αυτοπροσδιορίζονται ως «δεξιοί» ή «συντηρητικοί» στην οικονομία και «προοδευτικοί» ή και «αριστεροί» στα εθνικά και κοινωνικά θέματα. Το «δεξιοί στην οικονομία» ας μην υποτιμηθεί. Οι απαιτήσεις της τρόικα ωχριούν μπροστά στις ιδέες τους για το κράτος και τους εργαζόμενους. Βέβαια και το «προοδευτικοί» ας μη ξεγελά. Πώς να συμβαδίσει η προοδευτικότητα με τη σιωπή ή και τη στήριξη σε πολεμικές επιδρομές και οργανισμούς; Το αναλυτικό προφίλ της κυπριακής εκδοχής τους, έχει -αν μη τι άλλο- ενδιαφέρον.
Κατ’ αρχήν θέλουν λύση του κυπριακού. Πολύ. Μια κάποια λύσις. Ό,τι να ‘ναι. Χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις σε αρχές και δίκαια. Δεν αντέχουν άλλες ευκαιρίες να πάνε χαμένες. Ούτε εμείς αντέχουμε. Μόνο που αυτοί υποπίπτουν στη λαθροχειρία του ανακάτεματος των πραγματικών ευκαιριών που χάθηκαν με τις υποτιθέμενες που αποφεύχθηκαν. Για αυτό διαβάζουν «Αλήθεια» και «Πολίτη». Για να τους φιλοτεχνεί ο Αλέκος Κωνσταντινίδης τις αμερικάνικες «πρωτοβουλίες» που δεν αδράξαμε και απαριθμώντας τις να κλαιν. Ως προς τούτο, μεγάλο κενό άφησε –πράγματι- ο προαχθείς Μακάριος Δρουσιώτης.
Ενοχλούνται επίσης, σφόδρα από τον «ντεμοντέ αντιαμερικανισμό» και τη «συνωμοσιολογία» των τριτοκοσμικών Κυπρίων που δυσπιστούν απέναντι στο διεθνή παράγοντα. Όχι ότι δεν μας δέρνουν ως λαό και οι θεωρίες για τους ξένους που ζηλεύουν την ομορφιά του Ελληνισμού. Από αυτό όμως μέχρι το να προσποιηθούμε κληριδικά ότι δεν βλέπουμε πώς μεταχειρίστηκαν την Κύπρο και το κυπριακό οι Αμερικανοβρετανοί, μεσολαβεί μια άβυσσος.
Αγαπούν και τους Τ/κ. Κάποτε πήγαν και σε επαναπροσεγγιστικά events. Και συγκινήθηκαν όταν άκουσαν για τον Καβάζολγου, το Μισιαούλη και τις απεργίες του 48. Συναισθηματικά. Ίσως και ακαδημαϊκά. Όχι βεβαίως ταξικά. Από πού ως πού στο κάτω κάτω; Θέλουν –και πιστεύω θέλουν ειλικρινά- να ζήσουμε ξανά με τους Τουρκοκύπριους σε ένα κοινό κράτος. Αλλά όταν λυσσομανούσε η εθνικοφροσύνη –ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος- επειδή ο Χριστόφιας πρότεινε στις διαπραγματεύσεις οι ομοσπονδιακές εκλογές να γίνονται με κοινό ψηφοδέλτιο Ε/κ και Τ/κ, πού ήσουν φίλε φιλελεύθερε οπαδέ της λύσης να μοιραστούμε τη λάσπη;
Άχρηστη ανεβάζουν, παρασιτική κατεβάζουν την Εθνική Φρουρά και το στρατό. «Να διαλυθεί», «να εξαφανιστεί», «να λευτερωθούν τα νιάτα μας». Σύμφωνοι. Όλοι μαζί: «έξω όλοι στρατοί». Μόλις όμως έρθει η κουβέντα στο ΝΑΤΟ κλπ ξυπνά ο δεξιός ρεαλισμός μέσα τους και τους χάνουμε στα μισά του αντιμιλιταριστικού αγώνα. Και ΝΑΤΟ και ευρωστρατό και άλλα τέτοια δέχονται, που προφανώς κατά τους φιλελεύθερους δεν σκλαβώνουν νιάτα, μυαλά, χώρες, ανθρώπους... Πώς άλλωστε να λείπει η Κύπρος από τις στρατιωτικές ευρωαποστολές που σπέρνουν ειρήνη στο Κονγκό και στο Τσάντ; Με τι μούτρα θα πάει στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών ο Κασουλίδης; Τι θα λέει στους εταίρους ο Φωτίου;
Ήταν πάντοτε κρυφά γοητευμένοι με τις ΗΠΑ. Τώρα με τον Ομπάμα μετεξελίχθηκε σε ενσυνείδητη αυταπάτη παραληρηματικού βαθμού. Ποια Λιβύη και ποιο Ιράκ; Ποιος τάιζε δολάρια και όπλα τους δικτάτορες της Αιγύπτου; Ποιος στέλνει όπλα στη Συρία; Τελικά, κάνει και ο Ομπάμα πολέμους; Ουδέν σχόλιο από τους φιλελεύθερους.
Να ‘ταν ο Σνόουντεν ή ο Μάνινγκ κανένας «Κουβανός αντιφρονούντας» ή «αντικαθεστωτικός δημοκράτης επί κομμουνισμού» θα έρεε ένας Αμαζόνιος από φιλελεύθερα δάκρυα για τις διώξεις τους. Ναι, ναι, ο Ομπάμα τις κάνει τις διώξεις. Όχι, ο κακός ο Μπους, ο Ρεπουμπλικάνος. Ο Ομπάμα, ο καλός, ο Δημοκρατικός, ο Μπάρακ της απαστράπτουσας Μισέλ. Άκρα του τάφου σιωπή όμως τώρα από τους φιλελεύθερους για τους δυο ήρωες της νεοταξίτικης εποχής μας που θάβονται σε καφκικά μπουντρούμια. Και αν ψελλιστεί καμιά δυσφορία, σίγουρα δεν πρόκειται να φτάσει στην ουσία, στον πυρήνα του αμερικάνικου συστήματος που συμφύεται με τον κρατικό φασισμό και στήνει ένα παγκόσμιο αρχιπέλαγος χαφιέδων.
Αποστρέφονται και καταδικάζουν τους χρυσαυγίτες και το νεοφασισμό. Υπό μία προϋπόθεση όμως. Ότι καταδικάζεται μαζί τους -και τουλάχιστον εξίσου- ο κομμουνισμός και το σφυροδρέπανο. «Ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες» που λέει και η Γώγου. Ποιος να μιλήσει για τα εκατομμύρια Σοβιετικούς νεκρούς, για τους οργανωτές της Αντίστασης σε ολόκληρη την Ευρώπη για να υπάρχει σήμερα πολιτισμός στον πλανήτη; Η Ιστορία πάει περίπατο. Τώρα μιλάνε τα ντοκιμαντέρ του BBC και τα καλά πανεπιστήμια της Δύσης. Άλλωστε πλέον, μικρόφωνο έχουν μόνοι οι γνωρίζοντες.
Κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «ελευθερία και τη δημοκρατία, που τόσο στερήθηκαν οι λαοί που έζησαν κάτω από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα». Αν τους ρωτήσεις όμως «ποια και πόση ελευθερία έχει αυτός που δεν βρίσκει δουλειά, που δεν μπορεί να πληρώσει τη δόση του σπιτιού, το πανεπιστήμιο, τους γιατρούς, τα ιδιαίτερα του παιδιού του;» και «ποια δημοκρατία μπορεί να υπάρξει σε ένα σύστημα, σε μια κότζαμ Ευρώπη, που καταξιώθηκε να φτάσει τα 43 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν εξασφαλισμένο ένα πιάτο φαί μέρα παρά μέρα;», τότε γίνεσαι γραφικός. Αν πάλι υπομνήσεις ότι η ελευθερία της οικονομίας είναι η σκλαβιά της κοινωνίας, η συζήτηση παρεκτρέπεται. Πάτησες την Αγία Τράπεζα.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, η αλήθεια είναι ότι οι φιλελεύθεροι κατά κανόνα, συζητούν πολιτισμένα και επιχειρηματολογούν δομημένα. Δεν υψώνουν τον τόνο της φωνής τους. Εκτός όταν χρειαστεί –και πλέον χρειάζεται ολοένα και συχνότερα- να βγουν εκτός εαυτού και να φωνάξουν με πάθος το νέο δόγμα του ελληνοκυπριακού αστικού μικρόκοσμου «μένουμε Ευρώπη». Και επειδή γεωγραφικώς είναι αδύνατον να μετακινηθούμε από το σημείο του πελάγους που μας έριξε η μοίρα, προφανώς εννοούν ότι «μένουμε στην ΕΕ και στο ευρώ»! Τι κι αν οι υπόλοιποι ΥΠΟμένουμε την ΕΕ, το ευρώ και τα μνημονιακά τους συμπαρομαρτούντα; Οι χριστιανοί θέλουν τη Βασιλεία των Ουρανών. Οι φιλελεύθεροι θέλουν να μείνουμε στην ΕΕ, στο ευρώ και γιατί όχι, σε ένα μόνιμο μνημόνιο. Σκοπός ζωής που πρέπει να γίνει αυτοσκοπός ολόκληρης της χώρας, ακόμα και αν για αυτά θα βυθιστεί αύτανδρη στη φτώχεια και την ανεργία. Οψόμεθα όταν θα φύγουν οι τουρίστες.
Γράφει: Γιώργος Κουκουμάς
