Η politically correct τάση της εποχής, μιλά για «μικρό και ευέλικτο κράτος» με «επιτελικό ρόλο», ώστε ο επιχειρηματικός κόσμος να μπορεί να λειτουργήσει χωρίς «γραφειοκρατικούς περιορισμούς» και χωρίς «ξεπερασμένους κανονισμούς» που «φρενάρουν την ανάπτυξη».
Όμως, αυτή η προσέγγιση είναι λανθασμένη και επικίνδυνη επειδή υποθάλπει τη μανιώδη επιθυμία ορισμένων κύκλων για πλήρη ευνουχισμό του κράτους και των νόμων, ώστε να συνεχιστεί η ασυδοσία και η ατιμωρησία, για διασφάλιση της θέσης ισχύος που κατέχουν ήδη . Έτσι, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών χρειάζεται ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο κράτος, κάποιοι προτιμούν συνειδητά να υπάρχει περισσότερο χάος, καταδικάζοντας την Κύπρο σε επανάληψη των λαθών του πρόσφατου παρελθόντος.
Κομβικό σημείο των σωρευμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι η αδυναμία του κράτους να ασκήσει το ρόλο του αποτελεσματικά και αποφασιστικά, όμως αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει δραστικά.
Χρειαζόμαστε κράτος που:
- να μην επιτρέπει στους διαφόρων ειδών και αποχρώσεων τραπεζίτες να σκορπούν δάνεια και να απομυζούν μπόνους, στις πλάτες των καταθετών και των μετόχων.
- να μην επιτρέπει σε μια χούφτα επιχειρηματίες να τυγχάνουν διαχρονικά προνομιακής μεταχείρισης με δωρεάν δανεισμό, με ειδικές χαλαρώσεις και με κατά παραγγελία νομοθετικές ρυθμίσεις.
- να μπορεί να εφαρμόζει τους νόμους και όχι να τους αφήνει να σκονίζονται στα ράφια σαν διακοσμητικοί δερματόδετοι τόμοι.
- να μην υποκλίνεται πρόθυμα στους μεγαλόσχημους, δείχνοντας τα δόντια του μόνο στους αδύνατους.
- να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη και όχι να χάνεται σε μακρόσυρτες διαδικασίες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα όπου φταίνε όλοι και δεν φταίει κανένας.
- να μπορεί να συλλέγει φόρους από όλους αντί να αφήνει εκατομμυριούχους να δηλώνουν μηδενικά εισοδήματα, που να τιμωρεί αυστηρά τη φοροδιαφυγή αντί να την επιβραβεύει με φορολογικές αμνηστίες, και που να μην αφήνει ανοικτά παραθυράκια για να την βγάζουν καθαρή όσοι έχουν καλό λογιστή και καπάτσο δικηγόρο.
Για να έχουμε το κράτος που πραγματικά χρειαζόμαστε πρέπει να υπάρξει η ανάλογη πολιτική βούληση, πρέπει να γίνουν τολμηρές νομοθετικές αλλαγές και πρέπει να ενισχυθούν συγκεκριμένες υπηρεσίες. Όσοι δεν θέλουν ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο κράτος, επιδιώκουν τη συνέχιση της ασυδοσίας και της ατιμωρησίας, προωθώντας την απαξίωση των κρατικών δομών και των δημόσιων υποδομών. Δηλαδή, θέλουν τα χέρια του κράτους να κοντύνουν κι άλλο, ώστε να μην μπορούν ποτέ να τους αγγίξουν.
Αλλά για να μπορέσει η Κύπρος να ορθοποδήσει χρειάζεται κράτος που να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι κράτος που να εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ισχύσει ο συλλογισμός του πρωταγωνιστή της ταινίας του Θεόδωρου Μαραγκού με τίτλο «Μάθε παιδί μου γράμματα» του 1981, ο οποίος, περιγράφοντας την προσπάθεια των ντόπιων οικονομικά ισχυρών της εποχής να οικειοποιηθούν και να ξεπουλήσουν με δόλιο τρόπο τον εθνικό πλούτο, αρχικά αναρωτιέται:
«Τι πάνε να κάνουν αυτοί, πάνε να τα βάλουν με το κράτος;», για να διορθώσει στη συνέχεια τον εαυτό του λέγοντας: «Πού να ξέρω όμως ότι κράτος στην ουσία είναι αυτοί!».
Γράφει: Γιάννης Παναγιώτου
