Η οικονομική ύφεση έχει γονατίσει την χώρα μας για τα καλά. Το φλερτ με το Δ.Ν.Τ. συνεχίζεται με έντονο ρυθμό, οι υποβαθμίσεις είναι ασταμάτητες,
οι Τράπεζες μας καταρρέουν, οι κυπριακές εταιρίες εκπέμπουν σήματα έκτακτου κινδύνου και τα ποσοστά ανεργίας μοιάζουν πιο εφιαλτικά από ποτέ!
Δυστυχώς αρκετοί πολιτικοί και οικονομικοί άρχοντες του τόπου μας εθελοτυφλούσαν και φυσικά δεν τολμούσαν για χρόνια, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο δύσκολο αυτό σημείο. Θεωρώ αδικαιολόγητο που η τραγική κατάσταση η οποία ξεκίνησε στην Ελλάδα αρκετά νωρίτερα απ’ ότι στην Κύπρο, δεν μας αφύπνισε καθόλου. Γνώριζαν οι κυβερνώντες πως η Κυπριακή οικονομία θα βαλλόταν από την οικονομική ύφεση ένεκα της έκθεσης των Τραπεζών μας στην Ελληνική αγορά. Γνώριζαν πως δεν υπήρχε άλλο περιθώριο για μείωση του κρατικού ελλείμματος με βάση μια δυσκίνητη κρατική μηχανή. Μια κρατική μηχανή που εξυπηρετούσε παραδοσιακά τις κομματικές χάρες της εκάστοτε εξουσίας του τόπου μας. Γνώριζαν πως το μέτρο των φορολογιών σε τρόφιμα, φάρμακα σε συνδυασμό με αυξήσεις στην ενέργεια θα πλήξει την ασθενέστερη οικονομικά τάξη πολιτών όμως δεν το απέφυγαν. Γνώριζαν πως η φοροδιαφυγή αποτελεί τεράστιο βραχνά όμως δεν κατάφεραν να αντιδράσουν. Τέλος γνώριζαν πως σε τέτοιους καιρούς η κρατική μηχανή δεν θα άντεχε την «πολυτελή ασυδοσία» και υπέρογκα έξοδα όμως δυστυχώς και πάλι δεν τα απέφυγαν.
Σήμερα μοιάζει με ψέμα πλέον πως η Κύπρος αποτελούσε το οικονομικό θαύμα πριν μια πενταετία και συνάμα μοιάζει δυστυχώς με τραγική ειρωνεία η πορεία για στήριξη από το Δ.Ν.Τ.
Στο σημείο που φτάσαμε πρέπει επιτέλους να «τραβήξουμε χειρόφρενο» και με τόλμη και αποφασιστικότητα να ποντάρουμε στην ανάπτυξη. Η πολιτική της λιτότητας με μέτρα απέναντι στους ασθενέστερους απέτυχε παταγωδώς. Βλέπουμε πως το μοντέλο που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε στην Ευρώπη καταρρέει και οι πολίτες ζητάνε το αυτονόητο να γίνει πράξη. Μέτρα ανάπτυξης, επένδυση στην πράσινη οικονομία, κίνητρα στις επιχειρήσεις για προσλήψεις προσωπικού απέναντι στην ανεργία , εκσυγχρονισμός του κράτους και φυσικά πάταξη της φοροδιαφυγής.
Σίγουρα την υπόσχεση και την πρόθεση για ανάπτυξη την ακούμε καθημερινά. Όλοι οι ιδεολογικοί χώροι, από τα άκρα μέχρι το κέντρο μιλάνε για την ανάγκη στροφής προς την περιβόητη ανάπτυξη. Ίσως ήδη να μοιάζει με την καραμέλα της εποχής μας. Αυτοί που υπερασπίστηκαν το μοντέλο του άκρατου φιλελευθερισμού και των τοξικών επενδύσεων δεν μπορούν σήμερα να παρουσιάζονται ταυτόχρονα ως έχων οι έχοντες την λύση. Αυτοί που έλαβαν μέρος στην ασυδοσία της οικονομίας και την κατρακύλα κάθε ηθικής της εξουσίας δεν έχουν δικαίωμα σήμερα να μιλάνε για αλλαγές.
Η ανάπτυξη από τα λόγια στην πράξη προϋποθέτει αρκετές γενναίες αποφάσεις, πολιτικούς μακριά από διαπλοκές, τόλμη, γνώση, θυσίες αλλά και όραμα για πραγματική αλλαγή.
Απαιτεί και πάλι αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη ,για αναδιανομή του πλούτου, αλληλεγγύη , δημοκρατία, ελευθερία και αξίες.
Γράφει: Γιαννης Ιεροκηπιώτης
