Ο τρόπος που δρα ο σημερινός άνθρωπος θα μπορούσε πολύ εύστοχα να παραλληλιστεί με εκείνον μιας πολυχρηστικής ηλεκτρικής μηχανής.
Kαλωδιωμένος στην πρίζα, φέρεται και πράττει σύμφωνα με τα βoλτ που λαμβάνει. Έρμαιο «κυκλωμάτων» που στόχο έχουν την απόκρυψη της αλήθειας και τον εκμαυλισμό συνειδήσεων. Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, ο άνθρωπος, προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι.
Διατείνεται ότι είναι επαναστάτης αλλά συνυπάρχει τέλεια με το κατεστημένο. Λέει πως είναι έτοιμος για την μάχη αλλά έχει παραδώσει τα όπλα προ πολλού. Ισχυρίζεται πως είναι «το καινούργιο» ενώ είναι φορέας του παλαιού πολιτικού συστήματος. Εξυμνεί όσους του δείχνουν τον δρόμο της αχαλίνωτης παράδοσης στην εξουσία και της άνευ όρων υποταγής. Εναντιώνεται σ’ αυτό που του υποδεικνύεται να εναντιωθεί χωρίς βαθιά βασανιστική σκέψη, έτσι άβουλα και «ελεύθερα».
Όπως «ελεύθερα» στέρεψαν εκείνοι οι ποταμοί που έρρεαν με ορμή. Απροσπέλαστοι. Καμιά φυσική ύπαρξη δεν ήταν ικανή να διακόψει την ροή τους. Στέρεψαν από ορμή και οι αληθινοί επαναστάτες, οι αληθινές πηγές έμπνευσης και οράματος. Στέρεψε η αλήθεια. Ρέει χλιαρά, φειδωλά, βουβά. Έτοιμη να πάψει την πορεία της στην πρώτη σύγκρουση.
Τόση αλήθεια - όση εξυπηρετεί εκείνους τους ανερυθρίαστους επαναστάτες που προμηνύουν με βαρύγδουπα λόγια τον τρόπο απεγκλωβισμού του ανθρώπου απ’ τα εν λόγω κυκλώματα. Σαν έτοιμοι από καιρό να ηγηθούν μιας επανάστασης που όχι μόνο δεν πρόκειται να αποτινάξει ό,τι «καλωδιώνει» τον άνθρωπο με το κατεστημένο, αλλά θα είναι η αίτια περεταίρω καθιέρωσής του. Τα δακρύβρεχτα λόγια, οι γεμάτες στόμφο εκφράσεις και η περίσσια οργή και αγανάκτηση ώθησαν λαοπλάνους επαναστάτες στην εξουσία – τελικά όχι για να επαναστατήσουν αλλά να κυβερνήσουν και μάλιστα με τον πιο καθεστωτικό τρόπο.
Επαναστάσεις ζωτικής σημασίας θεωρούνται από δαύτους ως εφαλτήριο για την επίτευξη προσωπικών συμφερόντων και πολιτικής δόξας. Άλλωστε, όταν το αίσθημα της ανασφάλειας κάθε είδους κυριαρχεί μεταξύ των ανθρώπων, το έδαφος για λαϊκισμό είναι πρόσφορο.
Ωσάν άλλοι σωτήρες - άλλοτε οικονομικοί, άλλοτε εθνικοί - χαράσσουν με το κομιλφό επαναστατικό φρόνημά τους, δρόμους νεόχτιστους και εναλλακτικούς. Μα είναι δρόμοι γνωστοί στον λαό. Ξανά περπατημένοι, με πορεία και κατάληξη καταδικασμένη σε τέλμα. Δρόμοι του κακού παρελθόντος, έχουν αλλάξει σήμερα οδό και αριθμό.
Τα λόγια τα μεγάλα έχουν σιγήσει. Μαζί τους, έσβησε και η φλέγουσα ανάγκη για επανάσταση. Εκείνη η επανάσταση που θα αποσύνδεε τον άνθρωπο από κάθε ξένο σώμα, εκείνη η επανάσταση που θα τον απογύμνωνε απ’ το καλοραμμένο κομιλφό κουστούμι του δεν ξεκίνησε ποτέ. Και κάπως έτσι βαθαίνει η εξάρτηση του ανθρώπου με τα εν λόγω «κυκλώματα».
Κατά τον Σίμον Βίζενταλ, παρ’ ότι η πράξη είναι ατομική η ευθύνη είναι συλλογική. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που πρέπει καθείς να νιώθει το βάρος που του αναλογεί. Κανένας δεν πρέπει να νιώθει εφησυχασμένος όταν δικαιώνεται για τις επιλογές του αλλά ούτε και να κρύβεται και να σιωπά όταν αυτές τον απογοητεύουν. Η ανάγκη για αποκατάσταση της αλήθειας στην κοινωνία πρέπει να υπερέχει του ατομικού συμφέροντος και της φυσικής ανάγκης για αυτοεπιβεβαίωση.
Υ.Γ. Κομιλφιστικός επανταστατισμός: Κεκαλυμμένη προσπάθεια κατάκτησης εξουσίας αναπτύσσοντας επαναστατική και αντί-συστημική ρητορική. Ο κομιλφό (απ’ τη γαλλική λέξη «comme il faut» που σημαίνει «καθωσπρέπει») «επαναστάτης» είναι εκείνος που τελικά στενεύει τα δεσμά της κοινωνίας με ό,τι πιο κοινωνιοκτόνο και αντί-επαναστατικό υπάρχει. Τουτέστιν, κάνει αυτό που επαναστατώντας θα ανέτρεπε.
Γράφει: Φρίξος Νικολάου
