Ας κάνουμε την κάλπη ηλεκτρονική. Του Δημήτρη Μ. Δημητρίου

“Να εκσυγχρονίσουμε τις διαδικασίες που καθορίζουν τη σχέση των πολιτών και της πολιτικής. Να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και να εφαρμόσουμε πρώτοι τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής υπογραφής. Παρά να παραπονιόμαστε μόνο για την απαξίωσή μας από τους πολίτες, για την απόσταση που συνεχώς μεγαλώνει ας τρέξουμε σε κατοστάρι και ας κάνουμε τριπλούν”.

Τις τελευταίες μέρες είμαι προσωπικά πιο αισιόδοξος. Βλέπουμε τις κινήσεις του υφυπουργού καινοτομίας για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής υπογραφής και της ηλεκτρονικής υπογραφής και νιώθω πως μπήκε το νερό στο αυλάκι. Σίγουρα η αναγκαιότητα να αξιοποιήσουμε στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τη τεχνολογία λόγω της πανδημίας έδωσε ρυθμό στη στρατηγική της ψηφιακής μεταρρύθμισης. Η αλήθεια είναι όμως πως η εφαρμογή της ηλεκτρονικής υπογραφής θα ξεκλειδώσει πολλές διαδικασίες που σήμερα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς τη φυσική παρουσία των προσώπων. Και αυτό δίνει στη χώρα μας την δυνατότητα να βελτιώσει την ποιότητα ζωής μας. Οι συναλλαγές των πολιτών με το κράτος θα γίνονται πιο γρήγορα, πιο αξιόπιστα, χωρίς τη ταλαιπωρία των ουρών, χωρίς τη γραφειοκρατία που σπάει κόκαλα και με μια διαφάνεια που θα ενισχύσει την καταρρακωμένη σήμερα εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτών και θεσμών.

Εδώ αναδεικνύεται μια χρυσή ευκαιρία. Να εκσυγχρονίσουμε τις διαδικασίες που καθορίζουν τη σχέση των πολιτών και της πολιτικής. Να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα και να εφαρμόσουμε πρώτοι τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής υπογραφής. Παρά να παραπονιόμαστε μόνο για την απαξίωσή μας από τους πολίτες, για την απόσταση που συνεχώς μεγαλώνει ας τρέξουμε σε κατοστάρι και ας κάνουμε τριπλούν.

Ποιες είναι οι πράξεις των πολιτών που υλοποιούν τη σχέση τους με την πολιτική; Μα προφανώς η ψηφοφορία και για τους δεκαοκτάρηδες η αναγκαία για να ψηφίσουν εγγραφή στον εκλογικό κατάλογο. Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Ζητάμε ως πολιτεία από τους δεκαοχτάχρονους να εγγραφούν στον εκλογικό κατάλογο μέσω μιας αναχρονιστικής διαδικασίας. Η επιστολή μέσω ταχυδρόμου που λαμβάνουν για να εγγραφούν είναι για πολλούς και η πρώτη τους επαφή με το κουτί έξω από την πόρτα τους. Τους ζητάμε να πάνε από τον κοινοτάρχη, να πιστοποιήσει την ταυτοπροσωπία τους με τις φωτογραφίες, φωτογραφίες που είναι ήδη καταχωρημένες στο αρχείο πληθυσμού, και μετά τους ζητάμε να πάνε στα κέντρα εξυπηρέτησης του πολίτη, να κάτσουν στην ουρά για να υπογράψουν πως επιθυμούν να συμμετέχουν στη γιορτή της δημοκρατίας.

Και στη λογική της μη αυτόματης εγγραφής να μην μπούμε, μπορούμε να τους ζητούμε να εγγραφούν στο εκλογικό κατάλογο με πολύ πιο σύγχρονο και άμεσο τρόπο. Μπορούμε για παράδειγμα να τους στέλνουμε ένα email, ή ένα απευθείας μήνυμα στα κοινωνικά τους δίκτυα τη μέρα που κλείνουν τα δεκαοκτώ, να τους ευχόμαστε χρόνια πολλά, και να τους ζητάμε, μέσω της ηλεκτρονικής υπογραφής, να αποδεχτούν τη συμπερίληψή τους στον εκλογικό κατάλογο απαντώντας απλά στο μήνυμα, Χωρίς ουρές, χωρίς ταλαιπωρία.

Με την ίδια λογική μπορούμε να κτίσουμε την αρχιτεκτονική για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις εκλογές. Η τεχνολογία υπάρχει, εφαρμόζεται σε άλλες χώρες του εξωτερικού. Με την ψηφιοποίηση του αρχείου πληθυσμού μπορούμε να ψηφιοποιήσουμε και τον εκλογικό κατάλογο. Οι δικλίδες ασφαλείας επίσης είναι δοκιμασμένες. Ο ψηφοφόρος θα έχει την ευχέρεια να ψηφίσει μέσω του κινητού του τηλεφώνου από την άνεση της βεράντας του.

Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται ουτοπικό ή τεχνολογικά ακατόρθωτο. Ούτε το ένα είναι ούτε το άλλο. Το ζήτημα είναι να έχουμε την πολιτική βούληση και την τόλμη να το εφαρμόσουμε. Δεν ισχυρίζομαι πως θα είναι το φάρμακο στις γυρισμένες πλάτες των πολιτών και δεν περιμένω να δω την αποχή να μηδενίζεται. Είναι όμως ένα άλμα, που θα αυξήσει τις εναλλακτικές επιλογές των πολιτών για τον τρόπο που επιθυμούν να ψηφίσουν. Και σίγουρα είναι η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση πόσο τεχνολογικά ανεπτυγμένη είναι η χώρα μας. Στο δικό μου μυαλό δεν υπάρχει λογική να ψηφίζουμε νόμους για εφαρμογή της τεχνολογίας σε όλο το υπόλοιπο φάσμα της ζωής μας πλην του σπιτιού μας, πλην των όσων μας αφορούν. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία να αποδείξουμε πως ούτε φοβόμαστε το τέρας της τεχνολογίας αλλά ούτε μαθουσάλες είμαστε.