Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, το τελευταίο διήμερο, τις διαδικτυακές αντιδράσεις, υπό μορφή σχολίων, σε σχέση με τη σουρεαλιστική αναπαράσταση της σταύρωσης του Ιησού, στο καλοκαιρινό μπαρ Guaba στη Λεμεσό.
«Υπερέβησαν τα εσκαμμένα», «Χ από εμένα», «ντροπή και αίσχος», «μακάβρια», «παγανιστική» και άλλα παρόμοια, ή/και χειρότερα, κοσμητικά επίθετα, φράσεις και χαρακτηρισμοί (παράλειψα τις βρισιές), διανθίζουν από χθες τις κοινοποιήσεις των σχετικών με το θέμα δημοσιευμάτων και αναρτήσεων, στον Παγκόσμιο Ιστό.
Οι αντιδράσεις αυτές, κατά την άποψή μου, προέρχονται κυρίως από το συντηρητικό κομμάτι της Κυπριακής κοινωνίας, αφού το πολύ συντηρητικό, η θεούσα κοινωνία μας αν προτιμάτε, προφανώς δεν έχει ούτε λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα για να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο. Δεν αποκλείεται, όμως, να τους δούμε τις επόμενες μέρες στο δρόμο, με τον εσταυρωμένο ανά χείρας, να καταριούνται, να διαβολοστέλνουν, ή να ζητούν το ρίξιμο στην πυρά, των συντελεστών (εμπνευστών και εκτελεστών) της καλλιτεχνικής αυτής παράστασης, ή ανοσιουργήματος.
Αυτή η ιστορία λοιπόν, προσωπικά μου θύμισε δύο πράγματα. Το ένα είναι αρκετά πρόσφατο και το δεύτερο, στο οποίο θέλω να εστιάσω περισσότερο, είναι κάπως παλαιότερο. Το πρώτο πράγμα λοιπόν αφορά τον «ιερό πόλεμο» που έζησε το θέατρο Χυτήριο, στο οποίο θα φιλοξενούνταν η παράσταση Corpus Christi, στη «σύγχρονη» Αθήνα του Οκτωβρίου του 2010.
Θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις, βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής και απλοί «θρήσκοι άνθρωποι», ξέρετε αυτοί τους οποίους, συμπτωματικά, ο Μητροπολίτης Λεμεσού έχει χαρακτηρίσει ως «…το πιο επικίνδυνο είδος μέσα στην εκκλησία», σε δημόσια ομιλία του, καθώς και άλλοι θιασώτες του τρίπτυχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, του πάλαι ποτέ ισχυρού δόγματος των Ελληνορθόδοξων ιδεωδών, ήταν συγκεντρωμένοι για μέρες έξω από το θέατρο, φωνάζοντας ακατανόμαστα και σκοταδιστικά συνθήματα κατά των θεατών και καλλιτεχνών.
Το άλλο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου, είναι επίσης πρόσφατο (χρονολογείται στο 2013), αλλά αφορά την πολύ παλαιότερη ροκ όπερα Δαίμονες, των Νίκου Καρβέλα και Άννας Βίσση, που ανέβηκε το Νοέμβριο του 1991 στο θέατρο Αττικόν, στην επίσης σύγχρονη Αθήνα του τότε. Η πολύ επιτυχημένη αυτή παράσταση, παρουσιάστηκε ξανά στη σκηνή τον Οκτώβριο του 2013, σημειώνοντας την ίδια, ή/και μεγαλύτερη επιτυχία.
Τις αντιδράσεις των ίδιων σημερινών κατακριτών και καταρατών, στο μακρινό 1991, δεν τις γνωρίζουμε, γιατί η κοινωνική δικτύωση βρισκόταν τότε στα σπάργανά της. Τις αντιδράσεις, όμως, για τη δεύτερη έκδοση της παράστασης (2013), τις γνωρίζουμε καλά και φρονώ ότι ήταν από ήπιες, έως ανύπαρκτες, συγκριτικά με αυτές για το Guaba Λεμεσού και το Χυτήριο Αθηνών.
Καταληκτικά, μετά το γνωστό κανιβαλισμό και τις υπερβολικές, συναισθηματικές κατά βάση, αντιδράσεις, το μπαρ απολογήθηκε δημοσίως για το event, για να χρησιμοποιήσω και μια κοσμική λέξη. Διερωτώμαι αν είναι καιρός, σύσσωμος ο Χριστιανικός Κυπριακός και όχι μόνο κόσμος, ν’ απολογηθεί στους Ισλαμιστές για το χλευασμό, σε μέγιστο βαθμό, που τους προσέφερε κατά καιρούς, σε σχέση με τις δικές τους αντιδράσεις για τις σατιρικές καρικατούρες και γελοιογραφικά σκίτσα του προφήτη Μωάμεθ, προερχόμενα εκ Γαλλίας.
Γράφει: Δαμιανός Λαμπιδονίτης
