Κάποιος αδαής θα μπορούσε να διερωτηθεί: Όσες κι αν είναι οι ευθύνες της Γιωρκάτζη, όλη αυτή η εργολαβική αμφισβήτηση των ανεξάρτητων θεσμών δεν θα έπρεπε να είχε προβληματίσει; Και να ρωτήσει: Αν (ορθώς) η κ. Γιωρκάτζη θα πρέπει να πάει σπίτι της, το ίδιο δεν θα πρέπει να πράξουν και οι ίδιοι;
Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση της χώρας, με το ένα σκάνδαλο να διαδέχεται το άλλο, και τα κομματικά δημοτικά συμβούλια και κόμματα να εκφράζουν παράλληλά με την άγνοια και το συγκλονισμό τους, επιτέλους είδαμε φως: υπεύθυνη για πορεία μας είναι η κ. Γιωρκάτζη. Η οποία, λίγους μήνες μετά που «έκτισε» ολόκληρη πλεκτάνη ώστε το προεδρικό να χάσει το σημείωμα με τις αλλαγές που ζητούσε και ο πρόεδρος να μην διαβάσει το συμβόλαιο και να το υπογράψει, κτύπησε ξανά: επιχειρεί τώρα να γονατίσει το τραπεζικό σύστημα, εκβιάζει βουλευτές, σιγοντάρει τον Βγενόπουλο.
Ο πρόεδρος το δήλωσε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: δεν θα επιτρέψει σε κανένα να γελοιοποιεί τους θεσμούς (όταν ο ίδιος τα δύο τελευταία χρόνια έκανε τα πάντα για να τους εξυψώσει). Ο Νίκος Χριστοδουλίδης μας ενημέρωσε ότι η κυβέρνηση έχει αποταθεί στο γεν. εισαγγελέα για να βρει τρόπους απομάκρυνσης της Διοικητού, διότι «ο θεσμός της Κεντρικής Τράπεζας (ΚΤ) και η προς αυτόν εμπιστοσύνη έχει σοβαρότατα τρωθεί» (σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα που εδώ και 3 χρόνια καταγράφει σταθερά νούμερα αποδεκτικότητας πάνω του 10%). Ο δε Νικόλας Παπαδόπουλος (προφανώς έχοντας στο μυαλό και τις επιλογές των Χριστόφια και Βέργα, η σύγκριση με τις οποίες δεν μπορεί παρά να λειτουργεί καταδικαστικά για τον Αναστασιάδη) κάλεσε τον πρόεδρο να απολογηθεί πρώτα για τις επιλογές του και μετά να ζητήσει απομάκρυνση της Γιωρκάτζη. Όλοι είχαν κάτι να πουν για αυτή την ανηθικότητα που λαμβάνει μέρος στην ΚΤ, η οποία πληγώνει την εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς και εκθέτει τη χώρα.
Είναι και αυτή η διαφορά επιπέδου μεταξύ του πολιτικού δυναμικού και της Χρυστάλλας Γιωρκάτζη. Είναι και η δική τους ηθική, η οποία υπερισχύει αυτής της Διοικητού. Που δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν, πόσο μάλλον να αποδεχθούν, την απληστία της, η οποία ενώ παίρνει ένα τεράστιο μισθό ζήτησε και αύξηση, μπορεί όμως να δεχθεί- με πόνο ψυχής ομολογουμένως- περικοπές για τις ευάλωτες ομάδες αμέσως, παραπέμποντας παράλληλα τη συζήτηση για τη μείωση των λιμουζινών για τρία χρόνια αργότερα. Για τις οποίες θα συνεχίσει να πληρώνει ο πολίτης που αγωνιούν ότι χάνει την εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς. Που τους κρατά ξύπνιους τα βράδια λόγω αυτών των διαπλεκομένων συμφερόντων στην ΚΤ, ενώ οι ίδιοι προχώρησαν σε περιορισμούς στις επαγγελματικές δραστηριότητες τους, στις οποίες απλά ξέχασαν να συμπεριλάβουν πως δεν νοείται βουλευτές να είναι και νομικοί σύμβουλοι ημικρατικών ή ότι οι περιορισμοί για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο θα πρέπει να επεκτείνονται και στο στενό τους οικογενειακό περιβάλλον. Με αποτέλεσμα γυναίκες υπουργών να ιδρύουν εταιρίες στις οποίες στη συνέχεια κατακυρώνονταν προσφορές από υπουργεία των οποίων ηγούνταν ο σύζυγος τους. Αυτή η ηθική, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να τους είχε επιτρέψει να λειτουργήσουν διαφορετικά, ακόμα κι αν δεν αποδεχθεί ότι η κ. Γιωρκάτζη επιχείρησε να αξιοποιήσει τη θέση της για ίδιον όφελος. Αφού, όπως εξήγησε και ο Μάριος Κάρογιαν (λίγο αφότου παραδέχθηκε ότι μετά το πρώτο Eurogroup η Βουλή και ο ίδιος ψήφισαν στη βάση πιέσεων του Πούτιν ώστε να μην χαθούν χρήματα από Ρωσικές Τράπεζες), η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί μόνο να είναι αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια.
Κάποιος αδαής θα μπορούσε να διερωτηθεί: Όσες κι αν είναι οι ευθύνες της Γιωρκάτζη, όλη αυτή η εργολαβική αμφισβήτηση των ανεξάρτητων θεσμών δεν θα έπρεπε να είχε προβληματίσει; Αφού, πέραν όλων των άλλων, στέλλει το μήνυμα πως, «αν και είσαι εκεί για να μας ελέγχεις, εάν δεν παίζεις με τους δικούς μας κανόνες, αν μας δημιουργείς πρόβλημα, το σύστημα έχει και την αποφασιστικότητα, έχει και τους τρόπους να σε απαξιώσει και να σε καταστήσει παρελθόν». Και να ρωτήσει: Πώς διαφέρει η περίπτωση Γιωρκάτζη από αυτή του προέδρου ή του Νικόλα Παπαδόπουλου; Όλων αυτών των βουλευτών που λειτουργούν ως νομικοί σύμβουλοι τραπεζών και ψηφίζουν νομοσχέδια που τις αφορούν, που ενώ σαν κύριο κύκλο εργασιών έχουν την εγγραφή εταιριών περνούν νομοσχέδια για offshote εταιρίες, ή που με μη εξυπηρετούμενα δάνεια, που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν τα 12εκ., και πελάτες με δάνεια που ξεπερνούν κάποια δις, ετοιμάζονται να ψηφίσουν το νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις; Από τη στιγμή που κάποιος θεωρεί ότι η κ. Γιωρκάτζη θα αξιοποιήσει τη θέση της για να επωφεληθεί προσωπικά, με τέτοια μάλιστα βεβαιότητα που η απομάκρυνση της να αποτελεί μοναδικό τρόπο επιβίωσης της Δημοκρατίας στη χώρα, γιατί θα πρέπει να αποκλείουμε κάτι τέτοιο για τους υπόλοιπους; Κι αν (ορθώς) η κ. Γιωρκάτζη θα πρέπει να πάει σπίτι της, το ίδιο δεν θα πρέπει να πράξουν και οι ίδιοι;
Θα το κάνει επειδή δεν γνωρίζει ότι η δική τους γυναίκα δεν χρειάζεται να φαίνεται τίμια. Απλά είναι. Επειδή δεν συνειδητοποιεί ότι αυτοί αποτελούν το τελευταίο ανάχωμα στην καταστροφή αλλά και τη μοναδική ελπίδα ανάκαμψης. Διότι αν πάνε σπίτι τους, ποιος θα μας προστατέψει απ’ όλη αυτή την ανηθικότητα; Ποιος θα ξεσκεπάσει αυτή τη σαπίλα η οποία απειλεί κάθε υγειές κομμάτι της κοινωνίας; Ποιος θα ξεμπροστιάσει αυτή τη διαπλεκόμενη και διεφθαρμένη ελίτ που έχει καταλύσει κάθε έννοια Δημοκρατίας και έχει καταστήσει τη χώρα σε ζούγκλα όπου ο μόνος νόμος είναι αυτός του δυνατού;Αυτοί οι διεφθαρμένοι ανεξάρτητοι θεσμοί, οι οποίοι, ενώ κάνουν ότι ελέγχουν στην ουσία, εκβιάζουν τους βουλευτές και δεν επιτρέπουν στη χώρα να ορθοποδήσει, σε ποιο θα λογοδοτήσουν;
Επειδή, στην τόση αφέλεια του, δεν μπορεί να κατανοήσει ότι είναι οι μόνοι που μπορούν να σταθούν απέναντι σε όλους αυτούς που είτε για προσωπικό συμφέρον είτε για λαϊκίστικους λόγους κάνουν τα πάντα ώστε να μην επανέλθει σε πορεία λογικής η χώρα. Και επειδή στην τόση του αχαριστία, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτή η ηθική υπεροχή της χώρας έναντι όλων των άλλων, είναι αποτέλεσμα ακριβώς της δικής τους ηθικής υπεροχής.
Ίσως και επειδή το μικρό τους μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει πως μπορεί να χωρέσει τόση πολύ ηθική σε μια τόση μικρή χώρα. Ευτυχώς υπάρχουν και οι πολιτικοί...
Δημοσιεύτηκε και στην Καθημερινή της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
