Η ηθική αποτελμάτωση, τα σκάνδαλα που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας καθημερινά, τα μεγάλα φαγοπότια των ολίγων σε βάρος των πολλών, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα γενικής απαξίωσης στην κυπριακή κοινωνία.
Υπάρχει δυσανασχέτηση, οργή και απελπισία, υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και σε μια περίοδο που ζωντανεύουν ξανά τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής.
Όσα διαχρονικά συμβαίνουν στο κυπριακό , τα βλέπουμε τώρα να επαναλαμβάνονται και για την οικονομία. Κούφιες υποσχέσεις και μεγάλα λόγια. Από τις διακηρύξεις ότι η Κύπρος δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από την οικονομική κρίση, φθάσαμε πρόσφατα στο άγριο κούρεμα καταθέσεων, τη σχεδόν πλήρη εξουδετέρωση του τραπεζικού συστήματος, την εξαθλίωση της οικονομίας και στις αλυσιδωτές επιπτώσεις της αύξησης της ανεργίας, της διεύρυνσης της φτώχιας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. Ένας ύπουλος ακήρυκτος οικονομικός πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη και ο κυπριακός λαός είναι το θύμα.
Η αλήθεια είναι πως έχει επέλθει ο κορεσμός στα λόγια και στις βαρύγδουπες διακηρύξεις. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε και αυτό. Δυστυχώς, φτάσαμε στο σημείο οι πολίτες να νιώθουν προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι. Δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς. Δεν πείθονται από τα συνθήματα. Δεν πιστεύουν στις υποσχέσεις. Το πολιτικό σύστημα δεν τους καλύπτει, δεν τους ικανοποιεί. Αντίθετα, εξελίσσεται σ’ ένα εφιάλτη στις ζωές των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν, να ευημερήσουν, να δημιουργήσουν αλλά πάνω απ΄ όλα να επιβιώσουν. Οι πολίτες και ειδικά οι πρόσφυγες, είναι πικραμένοι και απογοητευμένοι. Είδαν κατά καιρούς τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους να αναπτερώνονται και στη συνέχεια να εξανεμίζονται. Βίωσαν και βιώνουν συνεχείς ψυχρολουσίες. Η κοινωνική αντίδραση εκφράζεται με διάφορους τρόπους και κορυφώνεται όσο περνούν οι μέρες. Η πολιτεία, τα πολιτικά κόμματα και οι έχοντες την εξουσία, πρέπει να προβληματιστούν, να λάβουν αποφάσεις και να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Υπάρχει παλλαϊκό αίτημα για πάταξη της διαπλοκής, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και του σύγχρονου εγκλήματος, κάθε μορφής. Υπάρχει ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, ριζικές αλλαγές και μεταμόρφωση του πολιτικού συστήματος. Πρέπει να τεθεί τέρμα στις απλές διακηρύξεις της μιας χρήσης, γιατί δεν πείθουν κανένα. Ο λαός δεν επιθυμεί να είναι ανδρείκελο κανενός . Δεν θέλει να δουλεύει ατελείωτες ώρες για ένα πιάτο φαΐ. Ούτε θέλει να δει την περιουσία του να παραδίδεται στους ξένους και τη χώρα του ανοχύρωτη να διαμοιράζεται στα ζάρια και στους εχθρούς της. Δεν του αρμόζει να είναι γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος. Ζητά καθοδήγηση και ελπίδα, στρατηγικές απεγκλωβισμού, ανάπτυξη, ποιοτικές θέσεις εργασίας, προοπτική για να προχωρήσει μπροστά.
Οι αγώνες, όμως, δεν γίνονται ούτε με ευχολόγια, ούτε από τους καναπέδες. Για να σμικρύνουμε την απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις, χρειάζεται θάρρος, τομές, έργα. Χρειάζεται πρωτίστως σκληρή συλλογική και ατομική δουλειά προς όφελος της πατρίδας με ανιδιοτέλεια και φιλοπατρία. Βρισκόμαστε ενώπιος ενωπίω με τις μεγάλες προκλήσεις. Πρέπει όλοι να πάρουν το μήνυμα του λαού πως δεν ανέχεται πια να ζει με υποσχέσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά απαιτεί κάθαρση, ολοκληρωμένες στρατηγικές απεγκλωβισμού και σωτήριες δράσεις.
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
