Ο ΓΙΑΝΝΗΣ, Η ΟΛΓΑ... ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ
«Μερικές φορές το ψυγείο μας ήταν άδειο. Μερικές ημέρες δεν πουλούσαμε τίποτα και δεν είχαμε χρήματα για να φάμε. Οι καλές μέρες έφερναν απλά τα απαραίτητα. Την πληρωμή του ενοικίου, του νερού και του ηλεκτρικού, όπως και την αγορά φαγητού». Οι δηλώσεις αυτές ανήκουν στον Γιάννη Αντετοκούμπο, τον 18χρονο καλαθοσφαιριστή που επιλέχθηκε στην 15η θέση του φετινού ντραφτ του NBA. «Την υψηλότερη θέση που επιλέχτηκε ποτέ Έλληνας καλαθοσφαιριστής», έγραψαν οι αθλητικές εφημερίδες τη επόμενη μέρα. Ειρωνεία της ζωής. Ο Γιάννης δεν θα θεωρούταν Έλληνας αν δεν είχε τόσο μεγάλο ταλέντο στο μπάσκετ!
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο γεννήθηκε το 1994 στην Ελλάδα από νιγηριανούς γονείς. Τη χώρα των γονιών του την ξέρει μόνο από τις ιστορίες που του λένε. Στην Ελλάδα μεγάλωσε, πήγε σχολείο. Μιλά άπταιστα την ελληνική γλώσσα, εδώ έμαθε μπάσκετ. Στα ανοιχτά γήπεδα της Αθήνας με μία πορτοκαλί μπάλα στα πελώρια χέρια του κάθε μέρα ίδρωνε, προκειμένου να μάθει όλα τα μυστικά του αθλήματος. Ήταν με λίγα λόγια ένα από τα χιλιάδες παιδιά, μετανάστες δεύτερης γενιάς, που κάποια στιγμή στη ζωή τους συνειδητοποιούν ότι η χώρα που μεγάλωσαν δεν τους αναγνωρίζει. Ότι είναι αόρατοι μέσα στο πλήθος. Ή ακόμα χειρότερα ότι είναι ορατοί μόνο όταν πρόκειται να γίνουν αντικείμενο χλευασμού, επίθεσης, αποκλεισμού. Ένα από τα παιδιά που πληρούσε, δηλαδή, όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις προκειμένου να του χορηγηθεί η ελληνική ιθαγένεια βάσει του περίφημου πλέον νόμου 3838. Ενός βραχύβιου νόμου, ο οποίος καταργήθηκε μόλις διάφοροι «ελληναράδες» σήκωσαν ψηλά το λάβαρο της επανάστασης φωνάζοντας «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ».
Ο Γιάννης, ο οποίος θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του παγκόσμιου μπάσκετ, δεν πρόλαβε να χαρεί τα δικαιώματα που του παραχωρούσε ο συγκεκριμένος νόμος. Η συγκεκριμένη «ιδιαιτερότητα» καθιστούσε δύσκολη τη συνέχιση της μπασκετικής καριέρας του Γιάννη. Η ελληνική πολιτεία, όμως, ήταν εκεί. Θυμήθηκε όλο το ιδεολόγημα της ισχυρής Ελλάδας που χορηγούσε απλόχερα ελληνικές υπηκοότητες σε αθλητές προκειμένου να φέρουν μετάλλια σε μεγάλους αγώνες και τον Μάιο «διευκόλυνε» τον Γιάννη Αντετοκούμπο, προκειμένου αυτός να μπορεί να αγωνιστεί στην ελληνική εθνική ομάδα.
Λιγότερο από δύο μήνες μετά, με την επιτυχία του στις Η.Π.Α, ο Αντετοκούνμπο γίνεται πρώτο θέμα σε όλες τις εφημερίδες. Και μερικές μέρες αργότερα περνάει το κατώφλι του Μαξίμου προκειμένου ο πρωθυπουργός της χώρας να τον συγχαρεί. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Ο άνθρωπος που αρνείται την ιθαγένεια σε όλους τους υπόλοιπους «Αντετοκούνμπο» έσφιξε το χέρι του Γιάννη και του είπε πως μας κάνει περήφανους. Αν ο Γιάννης ήταν λιγότερο σεμνός θα μπορούσε να ρωτήσει τον πρωθυπουργό ποια είναι η άποψή του για τους νόμους περί ιθαγένειας. Ή να τον ρωτήσει γιατί κάποια από τα παιδιά που μεγάλωσαν μαζί δεν μπορούν να τύχουν της ίδιας «διευκόλυνσης».
Την ίδια ώρα, η Όλγα από την Κρήτη, παιδί μεταναστών, που ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν τριών χρονών, πρώτευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις με 19.267 μόρια. Η Όλγα θέλει να σπουδάσει νομικά στην Αθήνα, αλλά αυτό μόνο εύκολο δεν είναι καθώς και οι δύο της γονείς είναι άνεργοι, ενώ η ίδια δεν μπορεί να πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Αν ψάξει κανείς θα βρει εκατοντάδες «Όλγες». Παιδιά που δεν κλωτσάνε καλά την μπάλα, δεν ευστοχούν σε τρίποντα, δεν σηκώνουν εκατοντάδες κιλά κάτω από τις μπάρες. Παλεύουν, όμως, κάθε μέρα προκειμένου να επιβιώσουν, να αποκτήσουν δικαιώματα να ακουστεί η φωνή τους.
Σε ένα πράγμα έχει δίκαιο ο Σαμαράς. Ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μας κάνει περήφανους. Όπως άλλωστε σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου: «Η ελληνική κοινωνία, που δέχθηκε και ενσωμάτωσε τους γονείς του Γιάννη, που τον σπούδασε και τον διαμόρφωσε αθλητικά, έχει κάθε λόγο να τον καμαρώνει. Αντίθετα, η ελληνική πολιτεία έχει έναν ακόμη λόγο να ντρέπεται».
Δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα "H Εποχή".
Γράφει: Αδάμος Ζαχαριάδης
